Er zijn twee meiden van 14 jaar vermoord. 14 jaar…. Mijn kind is ook zo oud. Of, oud, eigenlijk bedoel ik jong. Heel erg jong.
Als je 14 bent ligt de wereld aan je voeten. Je zit zo ongeveer in het derde leerjaar. Je gaat je oriënteren in een vervolgopleiding. Je bezoekt open dagen en informatieavonden. Misschien doe je aan tennis. Of hockey of voetbal. Samen met je team sta je een paar keer per week op het sportveld en leer je hoe het is om samen te werken, om met verlies om te gaan ende winst te vieren. Je spreekt af met vrienden en vriendinnen. Je gaat met ze op stap. Samen chillen, met een zak chips en cola. Soms ben je een echte puber. Je kamer ziet er uit als… nou ja, je kamer ziet er alles behalve uit. Het is er vaak een grote bende van kleding, (schoon en vuil door elkaar) schoolboeken en snoeppapiertjes. Als je 14 bent maak je je druk over hoe je haar zit en of je shirt wel hip is. Je baalt van een onvoldoende voor Frans. En die stomme juf van Duits die altijd veel te veel huiswerk geeft.
Je bent 14 en de wereld ligt aan je voeten. En dan… ineens….. word het leven je ontnomen. Ineens staat alles stil. De wereld houdt op met draaien. Alles is anders. Niets is meer zoals het leven van een 14 jarige hoort te zijn. Ik heb er geen woorden voor. Ik ken deze meiden niet, ik ken hun familie en vrienden niet. En toch denk ik de hele tijd aan ze. Ik wens ze alle sterkte die er op de hele wereld te vinden is.
Comments