Er zijn van die dingen, daar wil je eigenlijk niet aan denken. Maar die wel belangrijk zijn om over na te denken. “Wat als ik er niet meer ben?”- is zo’n ding. Ik wil er eigenlijk niet aan denken. Maar ik moet wel. Want als er iets met mij gebeurd, tijdens de bevalling of de jaren daarna… Wie zorgt er dan voor mijn kind?
Je wilt er niet vanuit gaan. Je wilt er vanuit gaan dat je oud en grijs wordt. Je kind (en kleinkinderen) zien opgroeien en gelukkig zien worden. Maar laten we wel eerlijk zijn. Er zijn dingen die je niet in de hand hebt. Als een idioot besluit door rood te rijden, als ik op weg ben naar mijn werk o.i.d. Het kan. Je wilt het niet, maar het kan.
Als je een partner hebt kun je nog denken hij/zij is er dan nog. Maar dat stukje valt al weg bij mij. Ik ben alleen (bewust voor gekozen). Dus wie zorgt er dan voor mijn kind. Al in de aanloop naar mijn zwangerschap heb ik er wel over nagedacht. Maar in de loop van de tijd veranderd je visie, je leven en je omgeving. Als ik niks zou vastleggen dan zou de jeugdrechter beslissen (wel in overleg met familie) maar dan hebben ze mijn mening niet.
Je zou dan misschien zeggen: je ouders. Ook dat gaat bij mij het niet worden. Mijn ouders zijn al in de 70, en dat wil ik ze niet aan doen. Ineens weer de zorg voor (wellicht) een klein kind. En wat als zij dan wegvallen? Dan moet mijn kind weer naar een ander. Dan kom je al gauw op broers/zussen die je hebt of een goede vriendin (of ander familielid).
Maar er zijn nog meer overwegingen:
- Willen zij wel de zorg voor mijn kind?
- Vind ik hun geschikte opvoeders?
- Wat is/hoe goed is de relatie met mijn kind?
- Kunnen zij het financieel wel dragen?
- Hebben ze zelf al kinderen/ervaring?
- Zijn zij sterk genoeg om in zo’n situatie de zorg over te nemen?
- Wil ik iemand voor de opvoeding en een apart iemand die het financiële gedeelte beheert?
En zo zijn er nog veel meer gedachten voorbijgekomen.
Rond 20 weken begon ik er steeds meer over na te denken. En besloot ik eigenlijk ook dat ik het wel vast wilde leggen voor het einde van de zwangerschap. Want wat als er wat gebeurt bij de bevalling (hoeft overigens niet gelijk sterfte te zijn, je kan ook in coma raken door een of ander iets).
Ik besloot het ook bij mijn familie neer te leggen. Ik vond hun visie en mening ook belangrijk. Het is geen leuk onderwerp om te bespreken maar wel belangrijk. En daarbij vroeg ik binnen de Verenging Bam-mam.nl ook hoe zij het geregeld hadden en waarom. Maar ook waar.
Ik ben er denk ik uit. Toch durf ik het nog niet helemaal vast te leggen. Dat is toch wel een drempeltje…
Heb jij hier ook over nagedacht? Iets geregeld?
Lastig!
Heb zelf niet veel geregeld, maar ga dat wel doen. Moet wel naar de kinderen (en vriend) toe natuurlijk.
In jouw geval dubbel zo moeilijk. Sowieso bewondering voor de stap die je zet als bam-moeder. Veel geluk en plezier met het moederschap!
Dank je wel, het is inderdaad lastig!
Wij hebben niets vastgelegd maar mijn ouders zijn nog geen 50, dus ik denk dat ik dat dan het prettigst zou vinden. En anders naar mijn broertje. Hij en zijn vriendin wonen nu samen en zij zouden dat denk ik wel “willen”. Lijkt me wel lastig inderdaad!
Dat scheelt zeker, mijn ouders zijn echt geen optie meer.
Wij hebben alles gelijk geregeld toen Mila kwam. Mijn zwager en schoonzuse hebben we gevraagd en die willen het met alle liefde doen al hoop ik dat het nooit nodigis natuurlijk
goed geregeld dus!
Lijkt me inderdaad heel lastig om over na te moeten denken. Wij hebben dat ook nog niet gedaan, terwijl het wel verstandig is.
het is ook echt niet het leukste om te doen, en je weet nooit wanneer het nodig is.
Misschien wel nooit….
Mijn jongste broertje wordt voogd. Kindje zal waarschijnlijk niet bij hem opgroeien maar hij houdt wel toezicht en beslist mee. En een van mijn vriendinnen wil ik vragen. Maar wie dat wisselt. Ik heb er nu een in gedachte. Als ik zwanger ben wil ik dat na de 20 weken echo vast leggen bij de notaris.
Goed vooruit gedacht dus.
Wij hebben het zeker vastgelegd, dat komt ook omdat ik het in de familie heb meegemaakt en dat wij een tijdje een nichtje in huis hadden… Dat heen en weer gesleep met haar was niet ok. Dat wil ik zelf niet.
Ik wilde het niet bij onze ouders neerleggen want die worden er niet jonger op. We hebben allebei 1 broer en die van mijn vriend woont nog thuis en heeft geen vaste baan. Mijn broer is getrouwd, heeft een huis en zij werken allebei. Dus aan hem hebben we gevraagd of hij dat zou willen en hij heeft ja gezegd. Toen hebben we dat vast laten leggen.
Ervaring doet leren. Al wil je het in dit geval niet. In ieder geval door jullie dus goed geregeld
Ik heb er zeker en vast al over nagedacht. En gelukkig hebben wij groot opvangnet, dus er is sowieso altijd een kandidaat.
Maar niet vastgelegd? Of wel?
Wij hebben het ook gelijk na de bevalling geregeld. Ik wilde dat mijn zoon niet bij mijn familie terecht kwam. Dus voordat er iets zou kunnen gebeuren, lag dat al vast. Een hele geruststellig kan ik je zeggen!!
Verstandig om vast te leggen maar het lijkt me ook erg lastig. Een relatie kan over tijd ook veranderen.
Ook als je met zn tweeën bent is het wijs om vast te leggen. Als je even samen weg bent is er nog steeds kans op iemand die door rood rijdt of iets.
Ouders hebben wij bewust niet gekozen. Al zijn ze net vijftig, dan nog vind ik dat te oud om mijn kind op te voeden en voor t kind niet wenselijk. Wij hebben het wel binnen de familiekring geregeld na lang beraad. Want uiteindelijk wil je niemand anders om je kind op te voeden 😉