Afgelopen week mochten we na drie maanden weer eens langskomen op het consultatiebureau. Dat Luuk gegroeid was had ik al gemerkt aan zijn kleding. Maar ik was heel benieuwd naar zijn lengte en gewicht. Ik was benieuwd of hij de gemiddelde lijn nog steeds volgde of dat hij er misschien vanaf was gaan wijken. Ik maakte me er in elk geval geen zorgen over. Sowieso maakte ik me geen zorgen om Luuk en zijn ontwikkeling. Maar ik ging wel met zorgen weg…
Uitkleden, meten en wegen
Na binnenkomst mocht ik Luuk direct uitkleden om hem te meten en wegen. Zoals altijd had hij op de heenweg zijn luier vol zitten poepen, dus ik kon aan de slag met doekjes en een schone luier. Hij had de laatste tijd wel weer last van rode billen, maar het was niets ernstigs dacht ik. Helaas bleek hij tijdens deze verschoningsbeurt tot bloedens toe open te liggen op zijn billetjes. De mevrouw achter de balie schrok ervan. Jeetje zeg, daar zou ik zo door de arts maar eens goed naar laten kijken!
Luuk werd opgemeten, bleek 75 centimeter lang. En op de weegschaal mocht hij voor deze keer zijn luier aanhouden, omdat ze bang was dat het papiertje om het schoon te houden anders aan zijn bloedbilletjes bleef plakken. 9780 gram bleek meneer te wegen. Nog net onder de 10 kilo. Super netjes!
Even wachten… Nog even wachten… PRIKJE!
We konden weer plaats nemen aan tafel, want de arts was nog druk met een ander kindje. Het was aan de bijdehante opmerkingen die uit het kamertje kwamen te merken dat het kindje al bijna 4 was. En jawel. Het was tijd voor zijn laatste inentingen op het consultatiebureau. Dat hebben we geweten met zijn allen. Terwijl er een ander bijna 4-jarig meisje naast Luuk kwam zitten om tegen hem te kletsen, gilde de jongen die ingeënt werd het uit. Het meisje dat naast ons zat schrok zich natuurlijk rot en wilde niet meer naar binnen. Wat was ik op dat moment blij dat Luuk nog vrij weinig mee kreeg van dit alles.
Na een minuut of 10 wachten mochten we naar binnen komen bij de arts. Een vervangende arts. Want onze eigen arts lag met de griep op bed. Dat is nog eens pech hebben. De laatste keer dat ik een vervangende arts tegenover me had zitten op het consultatiebureau ben ik boos weggegaan. Terwijl ik nooit wat te klagen heb over hoe we normaal gesproken geholpen worden. Deze arts had zich duidelijk ingelezen. Begon over de hartafwijking van mijn vader en zou “om mij gerust te stellen” even goed naar Luuk’s hart luisteren. Niet dat ik gerust gesteld hoefde te worden. Want over Luuk’s hart maak ik me absoluut geen zorgen. Maar goed. Als zij even wil luisteren is het prima.
Luuk pakte wat speeltjes van haar aan, keek naar een lampje in haar handen. Deed keurig wat de bedoeling was, behalve het oppakken van een klein propje papier. Maar alles was helemaal prima in orde. Direct keek ze even naar zijn billetjes. Ja hoor, dat is overduidelijk een schimmel. En we kregen het advies om zo snel mogelijk langs de huisarts te gaan voor een receptje om een zalfje op te kunnen halen.
Neusamandelen
Na wat geklets over hoe het met Luuk gaat vroeg ze of Luuk al druk was met tijgeren. Tijgeren? Ja, je weet wel. Die fase voor het kruipen. Ik moest lachen en vertelde dat hij al 3 maanden goed kruipt en al zeker 2 maanden langs de bank afloopt. Ik verwacht dat hij ieder moment zijn eerste stapjes los gaat zetten. Ze vond het bijzonder dat hij zo ver voorliep op de ontwikkeling. Ik begreep het niet zo goed, want als ik de blogs van andere mamabloggers lees, heb ik niet echt het idee dat Luuk voor loopt. Maar het zal wel.
Vlak daarna vroeg ze me of Luuk altijd zo met open mond ergens naar kijkt en er bij zit te kwijlen. Onze kleine man krijgt een tandje, dus kwijlt wel iets meer dan anders, maar kwijlen doet hij sowieso al sinds hij een maand of 3 is. Ik weet niet beter of hij heeft een nat shirt. Ik kijk er niet eens meer van op. En die open mond. Ja, die heeft hij ook wel. Direct begon ze over grote neusamandelen en het verwijderen daarvan. Snurkt hij? En heeft hij problemen met zijn oren? Ja hij snurkt wel eens. En zijn oren zijn vooral vies, maar zijn nooit ontstoken. Hij is ook nooit ziek verder, dus ik had geen idee dat die open mond daarmee te maken kon hebben. Volgens haar zou hij moeite hebben met ademhalen omdat zijn amandelen hem in de weg zitten.
Met het advies het maar goed in de gaten te houden en bij twijfel direct naar de huisarts te gaan, pakte ze de spullen om Luuk in te enten. Hij huilde een beetje na het zetten van de prikjes, maar liet zich goed troosten en was voor we naar buiten liepen al vergeten dat ze hem pijn had gedaan. Gelukkig maar! Toch zat het verhaal over de neusamandelen me niet lekker.
Het oordeel van de huisarts
Direct maakte ik een afspraak met de huisarts om Luuk’s schimmelbillen even na te laten kijken. We konden al snel terecht en na een korte inspectie schreef ze direct een zalfje voor. Ook vertelde ik over de waarschijnlijk te grote neusamandelen. Want dat had de arts op het consultatiebureau gezegd. De huisarts barstte nog net niet in lachen uit nadat ik wat vragen had beantwoord.
Sowieso is het op deze leeftijd totaal niet nodig om daarnaar te kijken, of om je er überhaupt drup over te maken als je kindje nooit of nauwelijks ziek is of niet constant verkouden is. Ze vond Luuk vooral een hele vrolijke vent en we hoefden ons totaal niet druk te maken over die amandelen. Omdat baby’s nog groeien, veranderd de maat van de amandelen nog en is het dus eigenlijk niet te beoordelen op deze leeftijd. Ze sprak het niet uit, maar het was overduidelijk dat ze de arts van het consultatiebureau maar een raar mens vond haha.
Het moraal van dit verhaal? Het gaat heel erg goed met Luuk! Gistermiddag heeft hij zijn eerste stapjes los gezet en de zalf voor zijn schimmelbillen lijkt nu al te helpen. Die arts van het consultatiebureau ga ik dus nooit meer serieus nemen. Gelukkig hoef je er naarmate je kind ouder wordt steeds minder vaak naartoe.
Ben jij wel eens met zorgen weggegaan van het consultatiebureau?
Ik ben gelukkig nog nooit met zorgen weggegaan bij het consultatiebureau, maar ik heb ook een hele lieve (en normale, haha) arts en nog nooit een vervanger gezien. Gelukkig maar! Dat over die neusamandelen slaat ook gewoon nergens op. Het enige wat mij ooit dwars zat, was dat Jay liep met 9 maanden (gewoon los) en dat de arts zei: Kijk je uit dat je hem niet pusht. Eh… Pusht? Ja, alsof je een kind kan dwingen om te gaan lopen, dat vond ik heel naar, omdat ze mij het gevoel gaf alsof ik hem ooit op zijn benen had gezet en zei: Hup, lopen, kreng. Haha. Maar verder viel alles mee 😉
Oh ja, herkenbaar! De laatste keer vond ze dat Luuk al veel te snel was met kruipen. En de keer daarvoor vond ze dat ik hem niet moest laten zitten, maar juist liggen. Want zitten stond zijn ontwikkeling in de weg. Ja, uhu.. Hij heeft elke keer “voor” gelopen. Maar toen kreeg ik inderdaad ook reacties als dat ik hem teveel zou pushen. Net of een baby daarnaar luistert 😉
Maar de wijkverpleegkundige is altijd een heel lief mens. Het zijn steeds de vervangende artsen die van die rare dingen zeggen…
Jeetje wat een ervaring…gister ook met Sarah geweest en qua gewicht en lengte zijn ze hetzelfde! Ik ben eigenlijk nog nooit met zorgen weggegaan, we hebben een hele fijne arts en een toffe wijkverpleegkundige die vooral als antwoord hebben ‘doe wat goed voelt’…heerlijk.
Wat grappig dat ze hetzelfde zijn 🙂 Fijn ook dat ze dat zeggen. De wijkverpleegkundige heeft dat gelukkig ook in zich. Het zijn vooral de vervangende artsen die van die rare dingen zeggen. Dus ik hoop dat we de volgende keer onze eigen arts weer treffen.
Grappig om te lezen. Ik ben juist niet heel blij met CB. Gelukkig hoeven we er niet meer zo vaak heen. Ik ben heel nieuwsgierig wat ze zeggen als Luca 2 is. Maar jij zit misschien bij een andere vestiging.
De eerste keer bij de cb, op een inloopspreekuur, hadden we een slechte ervaring over de borstvoeding. De dame vond dat ik maar meteen 3 flesjes bij moest gaan voeden, waarop ik in tranen naar huis ging omdat het juist weer wat beter ging met de kleine na een dipje voor het weekend.
Voor de rest redelijk goede ervaringen. Ze kunnen geen enkele vraag beantwoorden maar ik ben tevreden met hoe ze me behandelen. 1 doorverwijzing gehad voor afplatting, waarbij bleek dat het nekje vast zat en dat is daarna door de manueel therapeut gelijk opgelost gelukkig. Ik stel me wel altijd in op een rampgesprek.
Oh ja dat weet ik nog wel inderdaad. Jammer dat het zo ging. En jammer ook dat ze geen vragen kunnen beantwoorden. Ik dacht dat het bij ons altijd wel oke was. Maar ik merk dat ik wat betreft medische dingen toch echt voortaan naar de huisarts ga.
Ach de ene keer is exacte het zelfde perfect de volgende keer weer niet of zijn ze het gewoon vergeten. Ik heb er een bijnaam voor het consternatiebureau. Natuurlijk maak ik mij er ook druk om, je bent natuurlijk moeder van je eigen kindje. Over het luiertje met bloed zou ik mij ook druk maken en even naar de huisarts gaan, maar verder.. Het ene kindje ontwikkelt dit sneller en het andere kindje dat en ze moeten je ook iets vertellen toch?
Nou jeetje zeg, ze lijken je wel wat aan te willen praten! Gelukkig is Luuk helemaal gezond:)
Wij zijn begin deze maand geweest en ze keek me verbaasd aan toen ik zei dat Jules op 9 maanden al langst de tafel stapte en met zijn loopwagentje door het huis holt. Had zelf inderdaad totaal niet de indruk dat hij voorzat in vergelijking met vrienden met kindjes van dezelfde leeftijd.
Wat is Luuk een grote jongen zeg! Hopelijk gaat het snel beter met zijn billetjes!
Met zorgen gelukkig nooit. Maar boos wel. Geleuter over groeicurves enzo. Gelukkig bij nummer 2 een hele fijne arts en verpleegkundige, want ik hield mijn hart vast bij onze lange dunne man. Maar totaal geen gezeur…. Consternatiebureau is echt nog steeds een beter woord!
Ik ging er de eerste keer vooral met zorgen naartoe, omdat ik steeds van die verschrikkelijke verhalen las. De eerste keer ging ik op controle bij een arts, dus de volgende keer krijg ik een.. ja goede vraag. Ik heb het eigenlijk niet onthouden. Je krijgt toch een dokter en verpleegster die elkaars beurt afwisselen? Ik geloof dat ze bij mij alleen al direct de mist in zijn gegaan qua leeftijd, want in mijn boekje staat bij zijn eerste controle genoteerd dat hij 4 weken oud is, terwijl hij toen al over de grens van 1 maand in leeftijd zat. Dus straks wordt het grote paniek of zo, omdat hij voor een baby van dan 7 weken (?, volgens de mensen daar dan) veel te groot en zwaar is.
Wij hebben heel veel artsen op het consultatiebureau en gelukkig altijd even aardig! En ik heb me ook nog nooit zorgen hoeven maken. Lijkt me wel lastig, uiteindelijk is dus maar goed dat je bent doorgestuurd naar de huisarts anders had je misschien nog zorgen gehad.
Herkenbaar over het pushverhaal, Ella was ook zo snel met alles en er werd steeds gezegd je moet haar niet teveel pushen. En over met zorgen weggaan herken ik ook. Fijn dat Luuk het goed doet!
Luuk doet het gewoon goed, fijn! Vervelend van zijn billetjes maar gelukkig werkt het zalfje al! En inderdaad het consultatiebureau kan soms wat ‘streng’ zijn en je zorgen aanpraten… Vooral de eerste keer liep ik er met een onzeker en naar gevoel weg. Maar moederinstinct is er niet voor niks, dus als jij denkt dat er wel iets mocht zijn (ook al is het iets onschuldigs als een verkoudheidje achteraf) gewoon naar de dokter gaan.
Tja, het consultatiebureau…
Het is fijn dat ze wegen en meten, maar verder heb ik er weinig aan gehad.
Volgens mij ervaar jij ook dat je het niet al te serieus moet nemen 😉