Ze was pas vier en een half jaar maar het grote avontuur lonkte. Vol zelfvertrouwen stapte ze op haar kleine fietsje. Ze had maar één doel voor ogen. Op visite gaan bij opa en oma. Alleen. Ze kon nog niet zo heel lang fietsen maar de weg van Boxmeer naar st. Anthonis zou ze zonder te stoppen af gaan leggen. Alleen. Papa en mama waarschuwen dat ze ging vertrekken was niet nodig. Ze wist immers de weg en ze wilde door niets of niemand gestopt worden. Ze had een mooi geel fietsje. De trappertjes gingen heel snel rond maar dat konden haar beentjes best volhouden, ze hoefde niet geduwd te worden door papa of mama. Mijn dappere kleine nichtje, vol goede moed. Helemaal alleen.
Parmantig trapte ze over het industrieterrein van Boxmeer in de richting van de grote rotonde. Ik kan me zo voorstellen dat haar bruine staartje vrolijk op haar hoofd danste. Dat haar mooie bruine oogjes blonken van trots. Ze was al bijna vijf jaar dus ze kon dit best. Op de rotonde ging ze even het “bochie om”. Oversteken deed ze niet, het dat was te gevaarlijk, bedacht de slimme meid. Onder het viaduct gekomen riep ze zo hard ze kon: “Opa en oma, ik kom er aan!” Toen ze opzij keek zag ze dat ze gevolgd werd door een auto. Maar dat interesseerde haar niet. Haar voetjes duwde de trappers nog net zo stevig als in het begin naar beneden. Niemand kon haar stoppen.
Bij mijn stoere nichtje thuis was ondertussen grote paniek uitgebroken. Er werd voor de zekerheid een belletje gepleegd naar st. Anthonis. Opa en oma twijfelden geen moment en stapte in de auto om te gaan zoeken. Ze konden hun ogen niet geloven. In de verte zagen ze een kleine meid aan komen fietsen. Het was hun kleindochter vergezeld van een langzaam rijdende auto. “Opa en oma ik wilde net naar jullie gaan!” Riep de kleine dondersteen. De automobiliste moest even checken of ze daadwerkelijk grootouders en kleinkind waren. Ze had zich zorgen gemaakt om de kleine meid en was daarom bij haar blijven rijden. Godzijdank zijn er lieve mensen op de wereld. Opa en oma legden het fietsje in hun auto en brachten de Tour de France kampioene veilig thuis. Einde avontuur. Ze zou het best gered hebben hoor. Alleen.
“Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan….. “ (Pipi Langkous)
Mijn eigen stuntpiloten in hun jongere jaren:
Comments