Onze oudste was pas vijf jaar toen hij bij me kwam en zei: “Ik moet echt een ander broertje mama!” Hij heeft natuurlijk nog steeds hetzelfde broertje maar ze hebben ook nog steeds dezelfde ruzies. Als de jongste de kamer in komt gerend: “He is mad, he is mad!” Dan weten wij dat hij weer eens zijn broer heeft geplaagd. Die dat niet kan waarderen en gaat hem achterna zit om een “bitchklep” zoals ze dat dan zelf zeggen, te verkopen. Gelukkig duren die ruzies nooit lang. Het volgende moment echter zijn ze weer “Matties”. So far so good.
Er moet altijd gestoeid worden. “Kom vechten, kom vechten,” zegt de kleinste dan. Ik snap dat niet. Het loopt namelijk altijd uit op ruzie of pijn. Mannen kennen hun eigen krachten niet en weten niet wanneer ze moeten stoppen. Als de broertjes vechten dan gaat het geheid mis. En toch schijnt dat stoeien er bij te horen, dus ik laat ze maar ravotten. Wel roep ik zo nu en dan: “Niet bij de kachel!” Wat ze tegenwoordig uit zichzelf al roepen, ook als het hoogzomer is en er geen haardvuur te bekennen is. De jongste bluft er op los maar kan niet winnen van de oudste. Op een gegeven moment zegt hij: “Kom we gaan het uitvechten als echte mannen.” Ik spits mijn oren en wacht af wat er nu komen gaat. “We doen steen, papier, schaar!” Ik lach me rot.
Het is toch een bijzonder ding, broederliefde. Die twee mannen kunnen niet met en niet zonder elkaar. Als de een iets moet doen wat hij lastig vindt, moet de ander mee. Om ze het volgende moment weer uit te schelden voor sukkel of iets dergelijks. Pas was de oudste een week naar Spanje. Toen hij s avonds laat thuis kwam moest de jongste toch even uit bed komen om zijn broer een dikke knuffel te komen geven. Nee, niemand zag het. Broederliefde het is een bijzonder iets.
Geluk is…. Een geweldige broer hebben.
Comments