Het valt soms niet mee om de vrede te bewaren hier in huis. Ik doel hiermee op de eeuwige strijd tussen mijn twee pubers. Ze zijn vaak dikke maatjes, maar ook met grote regelmaat moeten ze, zoals broers dat zo nu en dan horen te doen, elkaar het leven zuur maken. Er heerst een eeuwige competitie. Wie het sterkste is, het snelst, wie er de meeste punten scoort bij een spel, enzovoort.
Het is weer zo’n dag vandaag. Nadat ze elkaar weer eens de hele ochtend in de haren gezeten hebben vind ik dat het tijd is om excuses te maken. Daar denken de jongens anders over. Dat gaat dus echt niet gebeuren. Want het is niet hun schuld dat…bla bla bla. “Ik deed niks!” zeggen ze alle twee vol overtuiging.
Ik gooi het over een andere boeg. Terwijl ze nog steeds met de rug naar elkaar toe op de bank zitten vraag ik of ze in plaats van hun excuses, dan een complimentje zouden kunnen geven aan hun broertje. Het is even stil. Ik hoor ze denken wat ze in hemelsnaam met mijn voorstel aan moeten.
De oudste begint: “Je bent niet heel erg stom”, zegt hij tegen de lucht, zijn jongere broer vooral niet aankijkend. Ik bedenk me of dit nou een compliment is of toch nog een vernedering. Dan volgt de benjamin van het koppel. Hij zegt: “Jij kunt echt heel erg goed……” Ik verwacht nu het woord voetballen, tennissen of wiskunde. Maar er volgt iets anders. “Jij kunt echt heel erg goed…… stom zijn”, zegt hij. Dat dit geen compliment is mag duidelijk zijn. Al had ik wel heel even, een klein momentje goede hoop.
Ach ja, misschien moet ik het ook maar accepteren. Vroeger hadden mijn broers en ik ook regelmatig ruzie. We sloegen elkaar met de afwasborstel aan de oren tijdens onze corvee beurten. En ook dat is goed gekomen. Hoe ouder we werden, hoe minder ruzie we kregen. Ik hoop dat dit bij onze jongens ook zo gaat werken. En tot die tijd… adem in…. Adem uit…..
Comments