Twee maanden lang hebben we tegen dit moment aangehikt. Het afscheid van onze lieve Akira. We wisten niet precies wanneer het afscheid zou plaatsvinden, maar toen er afgelopen vrijdag dan eindelijk een verlossend telefoontje kwam kregen we een harde klap. Dit was niet wat we ons ruim anderhalf jaar geleden hadden voorgesteld. Toch heeft het zo ver moeten komen. Wij vierden dit weekend geen dierendag, maar wij hadden Akira weekend. Een weekend in het teken van dit verschrikkelijke afscheid.
Inhoudsopgave
Terug in de tijd
In januari 2013 besloten we een hond te nemen. We zagen een advertentie met de foto’s van Akira online staan en besloten daarop te reageren. Op een koude zaterdagavond vertrokken we naar de fokkers om deze lieve overgebleven pup te bekijken. Toen de deur openging kwam de mooiste Rottweiler pup die we ooit gezien hadden ons begroeten. Wat een plaatje! Een uur later zat ze bij ons in de auto om mee naar huis te gaan. We genoten met volle teugen van haar. Al heel snel luisterde ze naar haar naam, liep los van de lijn met ons mee in het bos en knuffelde dagelijks meerdere keren met ons.
We startten gelijk met de puppycursus, waar ze binnen een aantal weken met vlag en wimpel voor slaagde. Direct volgde de pubercursus en na een korte pauze deden we ook nog de gevorderden cursus. Het was een groot feest, elke dinsdagavond naar de hondencursus. En Akira luisterde niet heel goed meer. Ze was een echte puber en deed vooral waar ze zelf zin in had. Toch ging het altijd goed. Ik wandelde tussen de middag dagelijks een uur met haar. Lekker het bos in samen, echt ons uitje. Spelen met een bal, wat rondrennen samen en bovenal spelen met alle andere honden uit de buurt. Want andere honden wonen hier veel.
Tijdens mijn zwangerschap
In augustus 2013 kwamen we erachter dat ik zwanger was. Wat waren we blij! Maar helaas begon ik me al direct heel slecht te voelen. Ik was ziek, zwak en misselijk. En als klap op de vuurpijl kreeg ik er ook nog flinke bekkeninstabiliteit bij. Onze ruim 30 kilo wegende sterke Rottweiler kon ik niet meer aan buiten. Ze merkte mijn zwakheid en begon flink te trekken aan de lijn. Dat deed ze nooit! Ik kon haar dus niet meer uitlaten. Tijdens de zwangerschap ben ik nog een keer of drie met haar naar het bos geweest. Waarvan een keer alleen.
Of dit de reden is geweest voor haar vreemde gedrag later, dat weet ik niet. We hadden het niet anders kunnen doen, dus het heeft geen zin om onszelf de schuld te geven. We hebben gedaan wat we konden. En Akira was zo’n lieverd. Ik mocht niets meer tijdens de zwangerschap. Kreeg volledige bedrust voorgeschreven en dit hield ik vol vanwege Akira. Ze kwam lekker bij me op bed liggen en knuffelde me als ik er doorheen zat. Het is echt waar, beesten reageren op je emoties. Dat hebben we het afgelopen jaar heel goed mogen ervaren.
Happen zonder waarschuwing
Rond de kerst kwam haar vreemde gedrag steeds vaker aan bod. Ze hapte naar ‘vreemden’. Als iemand onverwacht langs haar af kwam met zijn arm, hapte ze. Wanneer iemand haar wilde aaien, hapte ze. Joost en ik waren vrijwel de enige die alles met haar konden. Het was prima dat ze aangaf dat ze bepaalde dingen niet fijn vond. Dat mag natuurlijk iedere hond. Maar normaal gesproken gromt een hond voor die hapt. Als waarschuwing. Akira deed dit niet en hapte direct. Naar mijn weten heeft ze nooit echt iemand gebeten, maar dat happen gebeurde steeds vaker.
Na de bevalling kwam er kraamhulp in huis, de verloskundigen kwamen af en toe voor een controle, er kwam een huisbezoek vanaf het consultatiebureau en natuurlijk kraamvisite. Elke keer weer moesten er bij de deur allerlei instructies verteld worden. De hond is enthousiast, maar negeer haar en raak haar vooral niet aan. We waren bang dat ze weer zou happen. Als er kinderen op bezoek zouden komen, sloten we haar op in een andere kamer. Veel te bang dat ze een kind te pakken zou nemen. Want tja, kinderen aaiden Akira nu eenmaal.
Akira nodigde uit om geaaid te worden. Keek vrolijk, kwispelde, sprong van blijdschap in de rondte en deed daarbij alles om geaaid te worden. Maar als dit niet op de juiste manier gebeurde, begon ze te happen. Best eng!
Ook was ze naar andere honden erg onberekenbaar. Maar alleen als beide honden aangelijnd waren. Als Akira aan de lijn liep, was ze een draak buiten. Trekken en blaffen. Ze was niet te houden. Tot ze los liep, dan was ze weer heel lief, ook naar andere honden.
De druppel
We hadden al eens tegen elkaar gezegd dat we het gedrag niet altijd konden accepteren. Als Joost niet thuis was en ik haar terecht wees, beet ze mij wel eens in mijn arm. Niets noemenswaardigs. Ik ben niet bang voor haar, dus ik trok me er weinig van aan. Maar we beseften ons wel dat we ook een kleine man in huis hebben. Wie zegt dat ze hem niet een keer gaat bijten? Dat vergeef je jezelf nooit!
Begin augustus ging Joost met haar naar buiten, net als anders. Tijd voor de laatste ronde ’s avonds. Op de terugweg stond er een kind met zijn vader in de lift. En op weg naar buiten viel Akira vanuit het niets dat kind aan. Kind huilen, hij zei dat hij gebeten was. Maar er was niets te zien. Gelukkig, hij was niet gebeten, het was vooral de schrik. Logisch ook. Akira was dan niet een hele grote Rottweiler. Maar ze is wel een Rottweiler, met dito kaken!
Joost kwam thuis en vertelde aangedaan wat er was gebeurd. Zo kon het niet langer. Er moest iets gebeuren. Vanaf dat moment zijn we in contact geraakt met de dierenarts, een gedragsdeskundige en zijn we zelf nog veel gaan praten. En we kwamen maar uit op een oplossing. Akira moest weg. Wij kunnen haar niet de training bieden die ze nodig heeft. Hoe graag we ook zouden willen. Maar we willen ook niet afwachten wat er verder gebeurt. Straks bijt ze echt een kind. We kiezen liever zelf dat ze weg moet, dan dat er voor ons besloten wordt door bijvoorbeeld de politie.
Zoektocht naar een nieuwe plek
We gingen dus op zoek naar een nieuwe plek voor haar. Maar ons hart brak elke keer weer als we aan dachten dat ze weg moest. Toch hebben we Luuk’s belang en natuurlijk ook haar belang voorop gesteld. Ik durf niemand meer in huis uit te nodigen, maar kan zelf ook moeilijk van huis weg, omdat Akira niet heel goed alleen kon zijn. Ik isoleerde helemaal. En dat is niet alleen voor mij niet goed, maar vooral voor Luuk niet.
Na alle mogelijke manieren afgewogen te hebben, kwamen we uit bij een stichting. Zij zullen Akira opnemen, observeren, trainen en op zoek gaan naar een juiste baas. Welke met behulp van een gedragsdeskundige op gang geholpen wordt met hoe deze met Akira om moet gaan. We werden op de wachtlijst geplaatst en na ruim twee maanden wachten kwam afgelopen vrijdagavond het telefoontje. Er was plek.
Het afscheid
Eergisteren mochten we haar wegbrengen naar haar voorlopig nieuwe thuis. Het hele weekend hebben we haar verwend met hondenkoekjes, lekker vlees en andere beloningen. We knuffelden wat af en hebben eigenlijk 2 dagen lang non stop op bed gelegen met haar. Maakten foto’s van haar en Luuk. Maakten foto’s van haar alleen en lieten een traan bij het idee dat dit echt op zou houden.
Het is niet eerlijk. Als ze net zo lief zou zijn tegen anderen, als dat ze tegen ons was, dan was er niets aan de hand. Dan hadden we over een aantal jaar pas afscheid hoeven nemen, als ze naar de hondenhemel zou gaan. Maar helaas. Ze was onbetrouwbaar geworden en we hadden geen andere keuze.
Maandagmorgen bracht ik Luuk naar mijn moeder en ben ik snel weer naar huis gegaan. Nog een keer naar binnen en begroet worden door een hyperactieve hond. Nog een keer de deur nauwelijks open krijgen omdat Akira als een wilde tegen alles aan begon te springen. Nog een keer samen het bed op springen om heel hard te knuffelen. We pakten de spullen die we nodig hadden voor het doen van afstand. En we liepen naar buiten. Ik draaide de deur op slot en bedacht me direct dat dit de allerlaatste keer was dat Akira onze deur uit zou lopen. Nog een keer in de lift, waar toevallig een kind in stond, dus we moesten wachten op de volgende.
Op naar het bos. Waar Akira de perfecte hond uit hing. Ze rende rond, speelde met andere honden en hield goed in de gaten waar wij waren. We maakten nog een hoop mooie foto’s en wandelden daarna terug naar de auto. Uiteraard met een enorme steen in onze maag. Een half uur later kwamen we aan bij de stichting. Het afscheid was echt daar. Na het uitwisselen van de laatste informatie, wat instructies en de betaling werd ze meegenomen. Ze liep vrolijk mee, gelukkig. Ze heeft ons dus niet in zien storten op dat moment, maar liep rustig weg, met haar bekende krul in haar staart.
Een leeg huis
En dan kom je thuis. Zonder begroet te worden. Zonder een hyperactieve blije hond in je huis rond te zien rennen. Het was stil. Akelig stil. En dan komt toch echt de klap. Hoe moeten we hier nu toch aan wennen? Ik heb echt nog nooit eerder zoiets vreselijks hoeven doen. We zijn er kapot van.
En nu proberen we te wennen aan dit hond-vrije leven. Nog steeds is het vreselijk, maar we beseffen ons ook dat we niet anders konden.
Ik heb getwijfeld of ik dit op mijn blog kwijt wilde, want ik weet ook dat heel veel mensen totaal niet achter onze beslissing staan. Maar er niet over schrijven voelt ook niet goed. Een lange blog dus deze keer, op een andere manier dan jullie van mij gewend zijn. Maar ook Akira was een heel groot onderdeel van ons gezin. En zij verdiend uitleg op mijn website.
Ik kende het verhaal en toch kwamen er tranen. Ik ben nooit bang geweest voor akira. Ik vond haar altijd een schat. Ik heb gezien hoe ze was en ik kan me heel goed voorstellen dat het zo’n pijn doet en dat jullie haar zullen missen
Heel veel sterkte lieverd!!
Bedankt 🙂 Ja je hebt deels kunnen zien hoe ze was. Maar zonder visite was ze nog veel liever en gezelliger 🙂
Tranen over mn wangen, wat vreselijk dat jullie haar niet konden houden. Ondanks dat t een onwijs moeilijke beslissing was/is, denk ik wel dat jullie se beste oplossing hebben gekozen. Heel veel sterkte de komende tijd!
Uiteindelijk denk ik ook dat dit de beste oplossing is. Nu moeten we dat ook nog zo gaan voelen, maar dat zal met de tijd wel komen. Bedankt voor je reactie!
Wat enorm aangrijpend om te lezen meis. Dit moet zo’n moeilijke beslissing zijn geweest. En als het moment dan daar is en je alles voor de laatste keer doet. Brrr… Ik vind het dapper dat jullie deze beslissing zelf hebben genomen en niet hebben afgewacht tot hij misschien gedwongen weg zou moeten, of erger. Ik weet zeker dat Akira het goed heeft bij die stichting en ze hun best zullen doen een fijne nieuwe baas te vinden. En voor jullie is het uiteindelijk het beste, maar het zal nog even duren voor je dat ook helemaal zo kunt voelen. Heel veel sterkte!
‘Zij’ bedoel ik natuurlijk.
Dat zal inderdaad nog wel even duren, maar het slijt en het went.
Ik ben in elk geval blij dat we haar zo’n fantastisch leventje hebben kunnen geven bij ons en nu is het aan een ander om daar wat van te maken.
Bedankt voor je reactie!
Wel even een duim omhoog voor alle moeite die jullie in dit hele proces gestoken hebben. Genoeg mensen zouden het zich er makkelijker vanaf hebben gemaakt denk ik..
Bedankt! Ja we hadden haar ook gratis kunnen af laten halen via Marktplaats. Maar je weet nooit wat ze dan met haar doen. Veel mensen zien Rottweilers als erfbewakers. Daar is zij niet voor geschikt. Op deze manier wordt er een goede baas voor haar geselecteerd. Dat hadden wij niet kunnen doen. En daarbij, hebben wij ook moeten betalen voor deze manier van afstand doen. Daar is het nooit om gegaan 🙂
Bedankt voor je reactie!
Ik weet hoe gemakkelijk mensen een dier weg kunnen brengen dat zich niet helemaal naar behoren gedraagt. Ik heb op die manier 2 konijnen van verschillende mensen gekregen, omdat het gedrag (van in ieder geval 1 van hen) niet beviel. Goed, dat kostte me dan wel geen geld, maar je merkt wel hoe lang een dier leuk blijft in iemands ogen. Met een hond lijkt me dat echt heel moeilijk, omdat die toch vaak de pech hebben een spuitje te krijgen als het niet meer gaat, of inderdaad bij opgeschoten mensen terecht te komen die dat gedrag gaan uitbuiten. (Ik weet niet of je je iets bij die groep mensen voor kunt stellen, maar die hebben bij voorkeur pitbull-achtige honden bij zich en stimuleren het agressieve karakter.)
Ja ik ken die mensen helaas persoonlijk. Ze wonen hier in de straat. En mede die mensen hebben voor het opvliegende karakter van Akira gezorgd. Wij hadden er moeten zijn om dat binnen de perken te houden. Maar Akira werd bang, daardoor beschadigd. En ik meen oprecht dat ik denk dat het voor haar het beste is om ergens anders een nieuwe start te maken.
Hoe gek ze ook was/is op ons. Als ze ergens uitgelaten kan worden waar het rustig is en waar ze iemand naast zich heeft staan die haar het vertrouwen heeft dat het goed is, dan zal ze zo’n lieve en fantastische hond zijn. Dat verdiend ze 🙂
Knap van je dat je het geschreven hebt! Ik snap niet dat er mensen tegen zijn. Zelf heb ik ook een hond en godzijdank is zij geweldig met de kinderen. Als dit niet het geval was dan zou ik haar ook weg doen! Bij de stichting krijg ze alle aandacht en scholing die ze nodig heeft. Laat anderen maar lullen! Heel veel sterkte
Oh ja, er zijn er genoeg. Helaas zijn dat vooral mensen die vrij dichtbij staan.
Maar dan denk ik ook, wat als ze Luuk gebeten had? Dan hadden mensen het raar gevonden als we dit niet gedaan hadden.
Ik weet ook wel dat ik anderen moet laten lullen, maar toch. Het doet wel pijn. Mensen doen net of we harteloos zijn. Was dat maar waar, dan hadden we er niet zo’n verdriet om gehad…..
Ik begrijp niet dat er mensen zijn die hier tegen zijn. Jullie hebben de juiste en de allermoeilijkste beslissing genomen en veel moeite gedaan om Akira te laten helpen. Dat zou niet iedereen doen.
Veel liefs en sterkte <3
Dat zou zeker niet iedereen doen. Kijk maar eens op marktplaats, luister de verhalen in de asielen maar. Ik had gewild dat het anders was gelopen, maar helaas ging het niet. Beter zo, dan dat het op een verkeerde manier was afgelopen. Nu hebben we waardig afscheid kunnen nemen.
Bedankt <3
Heftig mop! De leegte zal nog even blijven, maar zal wennen. <3
Het zal uiteindelijk wel wennen ja 🙂
Ik merk vandaag al dat het iets beter gaat gelukkig 🙂
Ik kende het verhaal natuurlijk al in stukjes, maar het staat hier echt ontzettend mooi op papier. Zoals je al zegt: zoals Akira het verdient! Dapper besluit, logisch dat dat met verdriet gepaard gaat. Houd jullie taai!
En nog heb ik het gevoel stukken vergeten te zijn. Maar het maakt ook niet uit. Eigenlijk is het al nauwelijks te beschrijven wat je voelt en hoe het de maanden hiervoor heeft gevoeld.
Bedankt! En ook bedankt dat je er voor de shoot zaterdag verder niet meer naar gevraagd hebt 😉
Je hebt het mooi verwoord. Sterkte 🙁
Bedankt, Diana!
Wat ontzettend verdrietig dit. Maar jullie hebben er echt alles aan gedaan. Veel sterkte, het is echt een rouwproces.
Dank je. Ja, dat hadden we niet helemaal verwacht, dat het zo moeilijk zou zijn.
Ik kende het verhaal niet en dus had ik stiekem ook al wel een beetje een oordeel. Ik ben namelijk van mening dat gedrag van een hond altijd van de eigenaar af komt. Maar ik heb na het lezen van je bericht wel meer begrip gekregen voor je keuze en ik vind het knap dat je hiervoor gekozen hebt. Sommige mensen laten het te lang doorgaan tot het helemaal fout gaat en dan zit er niks anders meer op dan een hond te laten inslapen. Jullie zijn er nog op tijd bij zodat dit voorkomen kon worden en dat vind ik enorm moedig! Heel veel sterkte de komende tijd., het zal niet makkelijk worden maar de tijd zal het wel makkelijker maken.
Zo blijkt maar weer dat oordelen zonder een verhaal te kennen, eigenlijk niet goed is. Wij zullen ook deels wel “schuld” hebben. Maar wij hadden er natuurlijk geen rekening mee gehouden dat mijn zwangerschap zo stroef zou lopen en ik zo ziek zou worden. Ben ik dan te snel zwanger geraakt nadat Akira er was? Tja ik vraag het me af. Maar nog steeds zou ik het dan niet anders gedaan hebben.
Inslapen is hier ook een tijdje een optie geweest. Maar ik ben nu vooral heel blij dat we dat niet hebben hoeven te doen. Nu is het aan een ander om zoveel van haar te houden als wij dat doen.
Heel verdrietig en toch heel mooi. Jullie hebben het goed opgelost! Voor haar en voor jullie. Ondanks dat het pijn doet. Zelf hebben wij een hondje gehad. Leah. Leah werd bij ons achtergelaten. Ze had een liesbreukje, dus niemand wilde haar kopen. En ze was zó lief en mooi. Wij hebben voor haar gezorgd en haar op puppycursus gedaan. Ze kon achter ons huis lekker los rennen, ze had het heerlijk. Toen ze één jaar werd, ging het veld achter ons huis dicht. Geen honden meer. Onwijs zielig voor Leah, want ze kon nergens haar ei kwijt. Ze scheurde mijn kleding kapot, kon opeens niet meer alleen zijn en poepte mijn huis onder. Allemaal omdat ze niet meer met andere honden kon spelen en niet meer kon rennen. Toen we met haar wandelden, beet ze mij uit het niks in mijn hand. Echt heel hard. Huilend heb ik thuis op de bank gezeten. We moesten haar weg doen. Het ging niet meer. Het was zó zielig dat ze gelimiteerd werd in haar dagelijkse bewegen. Ze was een keeshond, een echte renner. Mensen zeiden dat ze agressief was en dat we haar moesten in laten slapen, mijn hart brak. Ik heb toen samen met Yilmaz besloten dat we nieuwe baasjes gingen zoeken voor haar. Baasjes met een tuin en andere honden. Drie maanden later vonden we een stel uit België. Een stel met twee honden, een tuin én een weiland! Ze kwamen kijken, het klikte meteen met Leah. Ze ging met ze mee, springend, blij. Zo fijn voor haar! Ons hart is nog gebroken, echt. Maar we komen er wel.
Ik voel je verdriet, ik leef met jullie mee!
Wat moedig dat je dit zo ook deelt online, kan me voorstellen dat het een super lastige stap is geweest! Wij hebben dit zelf gehad met onze kater die we hebben moeten wegdoen. Ander verhaal, maar zeker niet minder verdrietig aangezien je toch een band hebt met een beestje. Maar achteraf voor ons (en hem) toen een goede keuze geweest dus dat zal vast bij Akira ook zo zijn! Sterkte.
Het is een heel moeilijk besluit wat jullie hebben moeten maken. Jullie hebben uiteindelijk het beste gedaan. Niet alleen voor jullie zelf. Maar vooral voor Luuk. Ik vind het een moedig besluit. En ik hoop voor jullie dat mensen hier geen oordeel over hebben. Ik heb je verhaal met tranen in nijn ogen gelezen. Het is zo moeilijk om een huisdier kwijt te raken. Hopelijk heb je er vrede mee. Ik denk dat het een goed besluit was. Je hond kan nu door training misschien weer een fijne huishond worden en gelukkig zijn.
Wat een moeilijk besluit hebben jullie toch moeten maken. Maar inderdaad zoals het nu erop lijkt het beste. Ik denk dat ook vele juist wel dat kunnen begrijpen. Veel sterkte!
Jeetje! Ik moest m’n tranen even weg knipperen toen ik dit las. Dit moet heel moeilijk zijn geweest maar ik vind het heel erg dapper dat jij en Joost hier toch voor hebben gekozen! Ik geloof dat Akira een superlieve, hyperactieve hond is maar zodra het met andere mensen in de buurt niet kan, wordt het natuurlijk lastig. Nogmaals enorm veel respect voor deze beslissing en ik hoop dat jullie er een beetje aan zullen wennen,
Liefs,
Manon
Bedankt voor je lieve reactie Manon 🙂
Inmiddels is het 1,5 week geleden en het is zo stom, want het went. Maar ergens wil je dat dan ook weer niet. Het blijft dubbel. Maar is nog steeds de beste beslissing geweest!