Blog door Wanda – Onze oudste zoon, Bart, heeft een zeven voor een dansoptreden gehaald. Het was een opdracht bij de muziekles. Hij zit in de tweede klas van het voortgezet onderwijs. Zover ik me kan voorstellen, is hij geen liefhebber van muziekles. Zijn kwaliteiten liggen niet echt op dit vakgebied zullen we maar voorzichtig zeggen. Een zeven is dan ook een geweldig punt voor zijn doen.
Oprecht geïnteresseerd, vraag ik wat voor dans hij dan moest doen. Onderuit hangend op de bank met zijn voeten steunend tegen de tafel zegt hij: “Weet ik veel, ik deed Floor na.” Hij kijkt niet op van zijn Donald Duck tijdschrift, dat uiteraard veel belangrijker is dan die hele dansopdracht van muziekles. Ik moet stiekem lachen. Ik zie het al voor me. Ik vraag hem of hij het even voor wil doen. Daar heeft hij duidelijk geen zin in. Hij weigert. Ook na meerdere malen aandringen komt er geen bewegingen in zijn slungelige lijf.
Koen, zijn jongere broer uit groep acht, die dit allemaal aan hoort, staat op en zegt: “Je hebt zeker weer de “ramenwasmove” gedaan?” Ondertussen steekt hij zijn rechter hand recht vooruit en maakt ronddraaiende bewegingen, alsof hij een raam wast. Bart kijkt duidelijk geïrriteerd op van zijn tijdschrift en zegt: “Als je nu niet stopt gast, probeer ik dadelijk de “ikslajeopjemuil” move bij je uit!” Koen kijkt quasi verschrikt en loopt, al “movend” lachend weg. Van die move heb ik persoonlijk nog nooit gehoord, maar goed. Laat ik maar niet vragen of hij die even voor wil doen.
Die coole dansmoves hebben ze absoluut niet van hun moeder. Ik ben geen goede danseres. Ik heb wel ooit dansles gehad in stijldansen. Je kent het wel, de Tango en de Quikstep. Maar ik bleek geen talent. Dus het werd geen brons, zilver, of goud. Ik heb ooit leren jumpen, maar kan alleen het standaard kunstje. Vroeger deed ik met de meiden uit mijn klas mee aan playbackshows, bijvoorbeeld als de Dolly Dots. We playbackten en dansten in de mooiste jurkjes. Ik bedoel eigenlijk, ik playbackte en zij dansten. In de kroeg kreeg ik zelfs paaldans les, maar mijn heupen snapte er niets van. Nee, net als het televisie programma So you think you can sing, is ook So you think you can dance niet aan mij besteed.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik het niet doe, dansen. Vorige week nog, lekker los gaan op een goed nummer op de radio is toch heerlijk, samen met mijn pubers. De volume knop van de radio op z’n hoogst en dan met z’n drieën door de kamer dansen. Mijn ontdekking dat de gordijnen open waren, en het hele dorp mee kon kijken, kon zelfs de pret niet drukken. En hoe die dans moves allemaal heten, het kan me niet schelen. Of het nou jumpstyle, shuffelen, moonwalk, gangnamstyle of hakken is, goed uitvoeren kan ik het niet. Maar lekker uit ons dak gaan en een poging wagen, dat lukt aardig! Vooral bij die twee pubers.
Ga af en toe eens lekker uit je dak, en…… Dance like nobody’s watching!
Beste bezoekers van MamaKletst,
Mijn naam is Wanda Laarakkers. Ik ben 42 jaar, getrouwd met Marcel en moeder van twee pubers. Onze oudste kerel is Bart. Hij is 13 jaar. De kleinste kruimel is Koen, hij is een vrolijke jongen van 12 jaar. We wonen samen met onze drie scharrel kippen en een scharrel konijn in het Brabantse Sambeek.
Naast moeder, ben ik ook nog regelmatig zuster. Ik werk met veel liefde en plezier als verzorgende op een verpleegafdeling. In mijn vrije tijd ga ik graag naar de sportschool, of sla ik een balletje, of mis ik een balletje, op de tennisbaan. Ook breng ik veel tijd door naast de sportvelden om te kijken naar onze sportieve jongens. Hetgeen waar ik mijn hart en ziel in kwijt kan is het schrijven. Ik schrijf het liefst over het dagelijks leven. Mijn blogs hier op MamaKletst, zullen vooral gaan over het dagelijks leven met mijn twee pubers. Een keer per maand hoop ik jullie te kunnen laten genieten van onze avonturen. Veel leesplezier!
Comments