De bevalling

Maandenlang keek ik uit naar dit moment. En tegelijkertijd toch ook weer niet. Mijn vorige bevalling heb ik niet als heel positief ervaren en ik zag erg op tegen het moment dat Maik ter wereld zou komen. De begeleiding vanuit het ziekenhuis, nadat ik deze angst heb uitgesproken, is top geweest. Iedereen heeft me geprobeerd op mijn gemak te stellen en artsen lazen zich in over mijn bevalling om te zien wat ik als zo zwaar ervaren heb. Vrijwel allemaal waren ze ervan overtuigd dat het deze keer veel makkelijker zou gaan. Sneller ook. En ik had al eens bewezen vaginaal te kunnen bevallen, dus waarom zou het deze keer niet lukken? Toen bleek dat ik op 28 september ingeleid zou worden, had ik nooit gedacht pas 2 dagen later in de avond te bevallen. 

Waarom inleiden?

De zwangerschapsvergiftiging werd met de dag erger. Ik werd ziek en alsmaar zieker. Ook mijn bloeduitslagen begonnen af te wijken en toen bleek dat Maik erg groot werd ingeschat door middel van heel veel verschillende groeiecho’s, werd er besloten me in te leiden. Eigenlijk zou ik op 2 oktober ingeleid worden, dan zou ik 37 weken zwanger zijn en dat was de dag waar we naartoe zouden werken, maar helaas, dat ging niet lukken.

Ik werd aangesloten op een magnesium infuus en de afdelingen werden gebeld om te kijken of de inleiding gestart kon worden. Niet alleen moest er plek zijn op de verloskamers, maar ook op de medium care moest een plekje vrijgehouden worden. Hier zou Maik namelijk 99% zeker komen te liggen na de bevalling. Niet alleen omdat ik pas net de 36 weken zwangerschap voorbij was, maar wel vanwege mijn medicijn gebruik van de laatste weken en het feit dat ik zwangerschapsdiabetes bleek te hebben en Maik daardoor erg groot was. Helaas was er op de verloskamers geen plek voor me, waardoor de inleiding naar de volgende ochtend doorgeschoven werd.

Inleiden met gel

Woensdagochtend: Omdat mijn lichaam duidelijk nog niet toe was aan de bevalling, het was van onderen nog potdicht en mijn baarmoedermond was stug en lang, werd er besloten me in te leiden met een gel. Zo is mijn vorige bevalling ook opgewekt en mijn lichaam pakte het (toen met 37 weken en 1 dag) heel snel op, al 8 uur na het aanbrengen van de gel konden mijn vliezen gebroken worden toen. Daar gingen we dus nu stiekem ook vanuit. Wat een tegenvaller was het dan ook dat ik na een dag af en toe een wee wegpuffen nog steeds geen enkele opening had. De tweede portie gel werd toegediend en dit zou tevens de laatste portie zijn die dag. Ik kreeg weeën en had heel erg het gevoel dat er zeker iets veranderd zou zijn. Maar na het toucheren bleek niets minder waar. Ja mijn baarmoedermond werd ietsje weker, maar het was nog onvoldoende om bij mijn vliezen te kunnen.

Die nacht brachten we toch door op de verloskamer, in de hoop dat mijn lichaam het zelf zou oppakken, maar helaas. Donderdagochtend werden we wakker en bleek er nog niets veranderd. Tijd voor de derde portie gel. De moed zonk me inmiddels redelijk in de schoenen. Joost was ervan overtuigd dat vandaag de dag zou zijn dat Maik geboren zou worden. Maar vroeg me wel of ik op kon schieten, aangezien Feyenoord die avond moest voetballen. Dat was uiteraard een grapje. Toen ik zei dat de kleine man vast niet op een oneven datum zou komen, omdat we alle drie op een even getal jarig zijn, gingen we er dus maar vanuit dat ik na middernacht zou bevallen. Toen er die middag weer getoucheerd werd en bleek dat er wel een kleine opening was, maar onvoldoende voor het breken van de vliezen was ik er klaar mee. De vierde portie gel werd ingebracht en na de CTG en andere controles besloten we ons terug te laten rijden naar de zwangeren afdeling waar mijn spullen nog lagen. Tijd om te ontspannen, hopelijk zou dat wat doen. Ik viel al vrij snel in slaap en sliep helaas heel goed die nacht. Joost lag naast me en pakte gelukkig ook wat uurtjes slaap na de heftige twee eerdere dagen.

Vliezen breken of toch niet?

Op vrijdagochtend kregen we te horen dat er een verloskamer vrij was en dat ik na het ontbijt en de eerste controles daarheen gebracht zou worden. En terwijl ik aan het ontbijten was, kwam er verpleging naar me toe gerend. “Het is niet de bedoeling dat je ontbijt, de arts heeft gevraagd je niet te laten eten vandaag”. Een en een is twee. Ze willen vandaag duidelijk actie en er wordt duidelijk rekening gehouden met een keizersnee. Het maakte mij niet meer uit, ik wilde gewoon dat de baby zou komen vandaag en op welke manier dat zou zijn, gaf niet meer. Ik slingerde een update de groepsapp in voor familie, die inmiddels ook al 3,5 dag in spanning zaten en zorgde dat de geboortefotograaf op de hoogte was. En zo gingen we naar de verloskamer. Kamer 7 deze keer, de kamer waarin Luuk geboren is. Het kan niet missen, dit is onze ‘lucky room’, nu moet hij wel ter wereld komen, toch?

Wat werd ik blij toen ik de verloskundige zag die mijn laatste normale controle op de poli heeft gedaan. Ze herkende mij ook en we kletsten gezellig de afgelopen anderhalve week even bij, terwijl ze zich klaarmaakte om me te toucheren. De gel lag al klaar, voor de 5e portie, maar ik hoopte dat dit niet nodig was. De verloskundige voelde en zei, tja, ik kan erbij, maar ik durf het niet aan. Ze zou er een arts bij halen. Die voelde ook en durfde het wel aan, maar eerst wilde ze checken wat ze voelde. Ze hadden het idee dat Maik’s hand voor de uitgang lag en die moest dan toch eerst even weg zijn. Een echo apparaat werd gehaald en daar was op te zien dat zijn hand weg was, de weg was vrij en als de gynaecoloog groen licht zou geven, zouden de vliezen gebroken worden. De gynaecoloog hoorde mijn smeekbede aan en gaf groen licht. Ik kon wel janken van geluk. Nu gaat er tenminste echt wat gebeuren. Omdat Maik nog erg hoog lag, moest hij iets naar beneden geduwd worden en ze voorspelden dat de ontsluiting nog wel even zou duren, aangezien hij eerst nog meer moest zakken. Maar het maakte mij niet meer uit. Direct werd de anesthesist gebeld om een ruggenprik te zetten. Dit hadden we vooraf al zo afgesproken een aantal weken terug en ik was blij dat de gynaecoloog die op dat moment dienst had, dit helemaal prima vond.

Ruggenprik en actie!

De rest van de ochtend puf ik her en der weeën weg die duidelijk heviger zijn dan de dagen hiervoor. Maar het is goed te doen. Er wordt gewacht met het geven van weeënstimulans tot de ruggenprik erin zit. Deze wordt rond 13:00 uur gezet. De anesthesist is een hele lieve man en hij neemt rustig de tijd om alles uit te leggen en klaar te maken. Dit is al een hele andere ervaring dan bij de vorige bevalling en hierdoor ben ik erg ontspannen. De prik wordt in 1 keer goed gezet en direct wordt er in mijn andere arm een infuus gezet voor de weeënstimulans en het toedienen van vocht. Een slangetje in mijn rug, verschillende in 2 verschillende armen, een CTG om mijn buik en een bloeddrukmeter om mijn arm. Je kunt wel stellen dat dit een medische bevalling is, ik kan me nauwelijks bewegen met zoveel snoeren om me heen.

De weeënstimulans wordt hoog aangezet en doet goed zijn werk, ik voel er niks van, maar merk dat mijn buik zich aanspant bij een wee. Ik kan me heel goed ontspannen en ga proberen nog even te slapen. Rond 15:00 uur word ik weer getoucheerd. 2 centimeter ontsluiting. Dit vinden ze erg snel gezien de weg waar ik vandaan moest komen die ochtend. De baby daalt goed in en ze verwachten dat het best snel zou kunnen gaan de komende uren. Ik app de geboortefotograaf en die besluit voor de spits nog naar het ziekenhuis te komen. Joost gaat ondertussen de auto naar de garage brengen. Dat was zo afgesproken en ik heb liever dat hij nu gaat, dan later.

De ontsluiting gaat heel snel

5 minuten nadat Joost uit het ziekenhuis vertrekt voel ik ineens de weeën weer. Ik raak half in paniek. Hoe dan? Waarom werkt de ruggenprik niet meer? Wat nou als Joost niet op tijd terug is? Het moment dat ik bij de bevalling van Luuk wat door de ruggenprik heen ging voelen was niet fijn, toen had ik persdrang waar ik niets mee mocht en ik ben als de dood dat dit nu weer het geval is. Toch weet ik mezelf bijeen te rapen. Ik puf een melodietje die we al een paar dagen aanhouden en tussen de weeën door ga ik op jacht naar de alarmknop en mijn telefoon. Maar ik kan ze allebei niet vinden.

Gelukkig komt de verpleging van de late dienst ineens binnen. Ze ziet me worstelen en vertelt me dat ik de ruggenprik zelf kan bedienen met een knop. Say whut? Ik had dus helemaal geen pijn hoeven te hebben haha. Ik druk de knop vaker in dan me lief is (gelukkig heeft ie zelf een maximum en kan dit geen kwaad) en puf de weeën weg. Ondertussen komt de geboortefotograaf binnen. Tijd om met haar te kletsen heb ik niet, de weeën komen erg regelmatig. Dit zijn echte ontsluitingsweeën, kan niet missen. Als Joost na een uurtje terug de kamer op komt schrikt hij van hoe hevig de weeën zijn. Hij ontfermt zich direct over me. Zorgt voor water, lippenbalsem, tegendruk in mijn rug en puft iedere wee mee. De verloskundige komt ook even buurten en besluit me eerder dan gepland te toucheren. 7 centimeter ontsluiting. Op dat moment is het 17:15 uur. Het gaat hard!

Persen maar

De weeën blijven elkaar goed opvolgen en tussendoor loop ik wat te grappen en te grollen. Mijn bloedsuiker moet steeds geprikt worden en al snel heb ik Joost geleerd hoe hij dat voor mij kan doen. Het valt me mee hoe ontspannen ik tussendoor ben. Ik heb steeds meer vertrouwen dat het goed gaat komen. Rond kwart voor 7 begin ik druk te voelen. Persdrang? Ik twijfel, de gynaecoloog in opleiding die erbij is kijkt even aan wat ik allemaal aan het doen ben en besluit dan de verloskundige te halen om te vragen of ze me wil toucheren. 8/9 centimeter is het op dat moment. Er staat nog een randje. Die moet eerst weg voor we verder gaan kijken. Ik puf dus vrolijk verder. Joost grapt rond 19:15 uur dat ik op moet schieten omdat GTST bijna begint en ik kan me nauwelijks voorstellen voor die tijd nog te bevallen. Maarja, je weet het niet. Misschien gaat het laatste stukje nu wel veel sneller dan bij de vorige bevalling.

De druk neemt toe en ik kan de persdrang nauwelijks meer tegenhouden. Opnieuw komt de verloskundige toucheren. Er staat aan de rechterkant nog een klein randje, het zou mooi zijn als die nog weg is. Ze vraagt me op mijn rechterzij te gaan liggen en zo nog even weeën weg te puffen. Ze verlaat de kamer overigens niet meer, ze maken zich klaar voor het allerlaatste zetje. Ik puf verder en af en toe geef ik toe aan de persdrang. Dit mag ook van de verloskundige. Omdat Maik nogal hoog ligt, verwachten ze dat het persen wel even zal duren. Hij zal echt nog moeten zakken voor hij eruit komt. Het voorzichtig mee persen kan dus niet veel kwaad.

Als ze rond 20:00 uur voelt dat de weg helemaal vrij is wordt me gevraagd of ik op handen en knieën wil gaan zitten. Ik zie dit niet zitten, met al die snoeren aan mijn lijf, ik wil gewoon op mijn rug liggen en de verloskundige vindt dit prima. Ga maar persen zegt ze. Mijn benen worden omhoog getrokken door de verloskundige en de gynaecoloog in opleiding en ik begin te persen. 2 minuten later komt Maik ter wereld. Huh? Ging het serieus zo makkelijk? Het is 20:05 uur en ik hoor Joost grappen dat de tv aan kan voor GTST, ik ben op tijd haha.

Maik woog 3674 gram en was 52 centimeter lang. 

Hoe het de uren en dagen hierna ging, zal ik vertellen in een andere blog.