De eerste dagen na de bevalling

Ben je na maandenlang tobben eindelijk bevallen, wordt je zoon na een uur bij je weggehaald om naar de neonatologie gebracht te worden. In eerste instantie voor 24 uur, maar dat bleek helaas langer te zijn. En als klap op de vuurpijl werd ik zelf ook nog naar de operatiekamer gereden. Helaas was de ellende na de bevalling niet gelijk voorbij, zoals we op voorhand wel gehoopt hadden…

Naar de neonatologie

Omdat ik zwangerschapsdiabetes had en daarvoor helaas insuline nodig had, was ik er min of meer al op voorbereid dat de kans groot was dat Maik naar de neonatologie zou moeten na de bevalling. Want zijn suikerwaardes moesten goed in de gaten gehouden worden. En aangezien hij ook nog eens een randprematuur was (uiteindelijk geboren met 36 weken en 5 dagen), bleek dit inderdaad het geval. Ze wilden hem goed in de gaten houden en zou voor zeker 24 uur op de medium care komen te liggen. Ruim een uur na de bevalling nam de kinderarts hem mee. Het viel me nog mee, dat ik het hier niet eens heel moeilijk mee had. Gelukkig was ik er al op voorbereid en kwam het niet heel onverwachts allemaal.

Manuele placentaverwijdering

Nadat Maik werd weggehaald en hij een plekje op de neonatologie gekregen had, begonnen de artsen wat zorgen te uiten over mijn toestand. Ik verloor toch wel veel bloed. Hoewel dat mij niet zo opviel, omdat er veel lakens over me heen lagen, omdat Luuk na de bevalling bij me was, begon het toch zorgwekkend te worden. De matten met bloed werden gewogen en toen bleek dat ik al ruim een liter bloed verloren was, werd er hulp gevraagd aan een gynaecoloog. Hij drukte een keer op mijn buik en het bloed spoot er zowat uit. Hij twijfelde geen moment en belde richting de OK dat we eraan zouden komen.

Het ging heel snel ineens. Er werd verteld over de gevolgen van zoveel bloedverlies, maar ook over wat er mogelijk zou kunnen gebeuren op de OK. Als het mee zou zitten, zouden er wat placentaresten verwijderd worden, maar als het tegenzat zou mijn hele baarmoeder verwijderd worden. Een ingreep die ze liever niet wilden doen, gezien mijn leeftijd. Ik vond het nogal wat, maar liet het allemaal maar een beetje over me heen komen. Ik kon er verder toch niets aan toen. Tegen middernacht, 4 uur nadat Maik ter wereld kwam, werd ik door Joost en de artsen naar de operatiekamer gebracht. Hier werd ik al snel in slaap gebracht. En ruim een uur later werd ik weer wakker, met een baarmoeder in mijn lijf, maar zonder placentaresten. Die waren manueel verwijderd. Eind goed, al goed…

Eindelijk naar Maik

De narcose zorgde ervoor dat ik minder goed ademde, dus moest ik slapen met extra zuurstof toediening. Omdat ik hierdoor (en natuurlijk ook door het bloedverlies) wat verslapt was, moest ik eerst slapen voor ik naar Maik gebracht zou worden. Pas als ik stabiel zou zijn, durfden ze het aan me naar hem toe te brengen. Dit was rond half 3 ’s nachts eindelijk zo ver. Met bed en al werd ik naar boven gereden. Maik had net gedronken en ik mocht hem alleen maar aanraken door een opening aan de zijkant van zijn bedje. Want ze waren bang dat als ik hem vast zou houden, hij zou spugen en daardoor slechte suikerwaardes zou krijgen. Ik vond het verschrikkelijk. Ik wist dat het beter was, maar hem niet kunnen vasthouden was alles behalve fijn. Na 10 minuten moesten we alweer teruggebracht worden naar de afdeling en daar sliepen Joost en ik de rest van de nacht.

Dag 2

Maik’s suikerwaarden waren hartstikke goed. Dat was fijn nieuws, want er was anders nog een kans op een glucoseinfuus, maar dit leek halverwege de zaterdag al van de baan te zijn. Joost had Maik die ochtend zelf mogen verschonen en een flesje mogen geven. En ik mocht dat halverwege de ochtend. Omdat ik nog niet zo lang kon staan, bleef het voor mij bij een flesje. Maar dit moment was onbeschrijfelijk. Eindelijk kon ik die kleine man van me vasthouden en aankijken. In het kraambed had ik vooral zijn achterhoofd (met daaroverheen een mutsje) gezien. Deze dag bestond vooral uit heen en weer gaan tussen mijn bed op de zwangeren afdeling en de neonatologie. Ik moest eigenlijk slapen in de tussentijd, maar hier had ik nauwelijks tijd voor. Er kwam bezoek, naaste familie die Maik wilden bekijken. En ik wilde zelf natuurlijk ook de nodige verzorgingsmomenten bijwonen om hem maar aan te kunnen raken.

Stiekem was ik er vanuit gegaan dat Maik die avond al bij mij op de afdeling zou mogen slapen. Maar dit zou de kinderarts de volgende ochtend pas beslissen. Ik sliep dus voor het eerst sinds een aantal nachten in mijn eentje. Joost had de nachten hiervoor bij mij in het ziekenhuis geslapen, maar was deze nacht weer fijn thuis, samen met Luuk. Deze nacht heb ik geslapen als een roosje. En op de wakkere momenten heb ik gejankt als een gek. Ik voelde me vreselijk verscheurd. Joost en Luuk thuis, Maik een verdieping boven me, tussen allemaal veel te vroeg geboren of hele zieke kindjes en ik lag daar maar in mijn upje op de zwangeren afdeling. Ik hoopte maar dat Maik een aantal uur later met me mee zou mogen, om de laatste dag en nacht in het ziekenhuis samen door te brengen.

Geelzucht

Die zondag ging ik rond half 10 naar boven, op naar de neonatologie. Een verpleegster bracht me er naartoe met de rolstoel en samen kletsten we over hoe fijn het zou zijn om een uur later met Maik samen weer naar beneden te gaan. De klap was dus heel erg hard toen Maik’s verpleegster me kwam vertellen dat zijn bloeduitslagen niet goed waren. Zijn bilirubine waarde was te hoog. Hij had last van geelzucht en zou 24 uur onder de blauwe lamp moeten. Foto therapie noemen ze dat. De lamp breekt de bilirubine af. Hij zou veel moeten drinken die dag. Minimaal 7 voedingen van 45cc en alleen als hij dat zou kunnen en zijn bloed zou goed zijn, zou hij de volgende dag mee naar huis mogen. Maar we moesten er rekening mee houden dat ik de volgende dag zonder ons kleinste mannetje naar huis zou moeten gaan. Ik zou echt ontslagen worden, maar voor Maik was dat nog de vraag. Terwijl ik hem zijn voeding gaf en nog heel even met hem mocht knuffelen, werd de lamp gehaald en niet veel later werd hij eronder gelegd. Met niet meer dan een luiertje aan en een ‘zonnebril’ op zijn gezicht.

Wat was ik boos, verdrietig en wat voelde ik me vreselijk. Ik wilde niets liever dan Maik aanraken, hem op schoot houden en met hem knuffelen. Maar hij moest zoveel mogelijk onder de lamp liggen. De verzorgingsmomenten mochten liever niet langer dan 10 minuten duren. En dat was het. Verder konden we vanaf een stoel die naast zijn bedje stond, alleen maar naar hem kijken. Hij vond het vreselijk onder de lamp dat eerste uur. En ik vond het vreselijk om hem daar achter te moeten laten. Ik had hem het liefste opgepakt en was het ziekenhuis met hem uitgerend. Maar ik wist dat dat waarschijnlijk geen goed idee zou zijn.

Ondertussen werden we erop voorbereid dat Maik niet naar huis zou  mogen de volgende ochtend. De kans was echt maar minimaal. Verslagen en met heel veel tranen ben ik uiteindelijk op de zwangeren afdeling in slaap gevallen. Mijn laatste nacht in het ziekenhuis ging in.

Ontslag uit het ziekenhuis

Op maandagochtend was het zo ver. Na een dikke week in het ziekenhuis, werd ik ontslagen. Met de nodige medicijnen om mijn bloeddruk stabiel te houden en een flinke dosis ijzertabletten om dat allemaal weer op pijl te krijgen na al het bloedverlies. Ik liep met al mijn spullen naar de neonatologie. Hier zou ik blijven tot het begin van de middag, zodat ik de middag thuis kon bijkomen, uitrusten, de kraamhulp kon ontvangen en ’s avonds terug zou kunnen naar Maik. Blijkbaar was er wat heen en weer geschoven in de tijden van Maik’s voeding (er was 1 voeding afgehaald, omdat hij perse op 7 voedingen moest zitten i.p.v. 8 om naar huis te mogen…), waardoor ik een uur moest wachten tot ik hem vast mocht houden. Daar zat ik dan. Als kersverse moeder, op een stoel waar ik een houten kont van kreeg, een beetje naar mijn onder een blauwe lamp liggende zoon te kijken. Hij is mijn zoon, maar ik weet niet goed wat ik erbij moet voelen. Duidelijk een gebrek aan huid op huid contact. De hechting was nog niet begonnen en stiekem maakte ik me best wel zorgen of dit goed zou komen.

Lees ook: Zo belangrijk is de hechting met je baby

Maik’s verpleegster kwam bij me zitten en vroeg hoe het ging. Ik barstte direct in huilen uit. Vertelde niet naar huis te willen zonder hem en dat ik baalde van de gang van zaken. Ze bracht voorzichtig dat ze hopelijk goed nieuws voor ons had. Omdat ze in de gaten hadden dat ik hem echt heel erg graag mee naar huis wilde nemen en zijn bilirubine waarde vandaag op het randje zat, mocht hij mee. Wel met de belofte zijn bilirubine waarde te laten controleren de komende dagen en met het risico dat hij alsnog terug zou moeten naar het ziekenhuis om opnieuw 24 uur onder de blauwe lamp te moeten.

Ik kon wel janken van geluk. En dat heb ik dan ook gedaan. Joost was al onderweg naar het ziekenhuis, dus die heb ik gauw gebeld dat hij eerst de maxicosi nog moest ophalen. Geheel tegen alle verwachtingen in, mochten we naar huis. Allebei!

Eindelijk compleet

Drie dagen na de bevalling waren we eindelijk compleet. Maik en ik waren thuis. Bij Joost en Luuk. Luuk mocht de dagen op de neonatologie niet bij Maik komen en had veel naar hem gevraagd. Wat was het fijn om hem eindelijk zijn broertje echt goed te kunnen laten zien. Hij was ontzettend lief voor hem. De drie dagen voelden als een veel langere periode. Wat was het een tegenvaller geweest, maar wat was het vooral fijn om dat nu achter ons te kunnen laten en als gezin van vier verder te kunnen gaan.

De bilirubine waardes zijn de dagen na het thuiskomen nog gecheckt en die bleken steeds goed. De kraamhulp en de verloskundigen vonden hem dan ook helemaal niet zo geel. Toen aan het einde van de week bleek dat hij echt niet terug zou moeten naar het ziekenhuis, konden we echt ademhalen. Tijd om te herstellen van de pittige maanden hiervoor. Maar vooral tijd om te genieten van elkaar. Van onze twee kleine mannetjes en ons leven met z’n vieren.