De fantasiewereld van een peuter

De veranderingen die mijn kinderen doormaken vind ik geweldig om te zien. Maik verandert van een newborn baby naar een wild bewegende (en “kletsende”) baby en elke keer als ik mijn Timehop app open verbaas ik me over hoeveel Luuk veranderd is in een jaar tijd. Drie jaar geleden was ik zwanger, twee jaar geleden veranderde onze baby voorzichtig in een dreumes en vorig jaar kwam de eigenwijze Luuk tevoorschijn, die van een dreumes in een peuter veranderde. De nieuwe dingen die hij leert, zijn geen gigantische veranderingen meer, maar ze maken hem wel leuker en grappiger. Zo ook zijn fantasiewereld. Ik vind het zo leuk om te zien dat hij steeds vaker dingen zelf bedenkt.

Beestjes, overal beestjes

Een paar weken terug zat er ineens een gigantische wesp bij ons in het raam. Ja, in de winter ja. Wat die wesp daar deed, weet ik niet, maar Luuk zag ‘m zitten en schreeuwde naar mij iets onverstaanbaars. Held die ik ben, pakte de wesp met een wc papiertje, kneep ‘m fijn en spoelde het door de wc. Normaal gesproken zou ik daar de man voor geroepen hebben, maar het is bijzonder hoeveel je toch doet als het om je kinderen gaat haha.

Sinds die tijd ziet Luuk overal beestjes. Een kruimeltje op de grond? Het is een beestje. Een melkdruppel van een lekkende fles op de tafel? Het is een beestje. Een vlekje op de muur? Het is een beestje. Een voorbij vliegend stofje? Het is absoluut een beestje. Luuk schrikt zich af en toe helemaal te pletter als hij weer ergens een beestje voorbij denkt te zien komen. En ik moet moeite doen mijn lach in te houden en hem zonder te lachen gerust te stellen. Want tja, ik ben er nog niet helemaal over uit hoe ik erop in moet gaan. Het gewoon maar wegwuiven voelt niet goed. Ik laat hem dus zien dat het geen beestje is en neem zijn angst serieus, maar ga er niet in mee.

Een kopje koffie en een koekje

Voor zijn tweede verjaardag kreeg Luuk een keukentje cadeau, inclusief pannetjes en pollepels. We kochten er nog wat bordjes, bakjes en bekertjes bij en zorgden voor houten en plastic etenswaren. Meerdere keren per week bedenkt Luuk het ineens om te gaan koken. Hij komt dan aan lopen met een leeg bord en zegt dan “eet makelijk!”. Als ik dan niet doe alsof ik ga eten, wordt hij boos. Maar hij neemt me ook wel eens in de maling. Soms blijkt een leeg bord dus echt leeg te zijn. Als ik dan doe alsof ik iets eet, wordt hij boos, want het is al op. En dan stopt hij zelf een zogenaamd koekje in zijn mond, want hij had het dan al gepakt. Tja.. Probeer maar eens te bedenken wat er in dat koppie om gaat als hij je wat geeft.

Hij komt in elk geval heel vaak een kopje koffie en een koekje bij me brengen. Heerlijk! 😉 Ook is het te merken dat hij Joost vaak “helpt” met koken. Als we de avond daarvoor pasta gegeten hebben, wat Luuk heel erg lekker vindt, dan maakt hij dat meestal de volgende dag na in zijn keukentje. Hoe bedoel je, hij doet ons na?

Lees ook: Groeipijn bij peuters

Pratende auto’s en Brandweerman Sam

Luuk is gek op auto’s. Grote auto’s, kleine auto’s, grijze auto’s, gele auto’s, opa’s auto, oma’s auto en (tante) Maaike’s auto. Hij weet bij iedere auto exact van wie hij het heeft gekregen. Halverwege juli afgelopen jaar waren we op vakantie in Frankrijk, Luuk kreeg van de buren een auto cadeau, deze buren hadden een hondje (Mimi) en Luuk verteld nog steeds enthousiast dat hij die auto van Mimi heeft gehad. Alle auto’s worden dagelijks uitgestald op de bank. Hij heeft een mooi autokleed, maar daar wordt vaker met Duplo op gebouwd. De bank is de plek voor zijn auto’s en als ik af en toe even aan het werk ga, of ik ben met Maik bezig, hoor ik hem kletsen bij de bank. Terwijl hij met zijn auto’s rijdt, praat hij met de auto’s: “Tatu tatu tatu, kijk ik kom je helpen!”.

Naast auto’s is Luuk ook gek op Brandweerman Sam. En daardoor ook op brandweerauto’s. Zeker als hij in het weekend naar Brandweerman Sam heeft gekeken (want mama snapt overdag als papa werkt niet hoe Netflix werkt.. Kuch), speelt hij het de dagen daarna na. Met een brandweerauto waarvan de ladder omhoog kan, gaat hij dan een poesje uit de boom redden. “Kom maar poesje, ik heb je” zegt hij dan. Heel soms komt hij dat poesje dan bij mij brengen, zodat ik het kan aaien. Vaak ga ik daarin mee. Maar toen ik onlangs de grap uithaalde dat het poesje wegrende over de tafel keek hij me aan of ik gek geworden was. Jaja, zo gaat dat dus. In de fantasiewereld van een peuter past totaal geen fantasiewereld van een moeder 😉

Ja… Mijn fantasierijke peuter. Wat wordt hij groot en wat is hij tegelijkertijd nog klein…