De maagverkleining van Hester

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook geest. Hester vond zichzelf voor de operatie al mooi, maar liet zich opereren vanwege gezondheidsredenen. 

Even voorstellen

“Ik ben Hester Spee, 42 jaar oud, heb een LAT-relatie met Maurice, een zoon van 12 (Levi) en een bonusdochter van 19 (Danique). Sinds 2014 ben ik PMO (of Engagement Officer) bij Sogeti. Daarvoor heb ik bijna 20 jaar als secretaresse gewerkt. Ik houd van zwemmen, winkelen, leuke dingen doen met mijn gezin, wandelen. Ik heb een blog, neem gerust eens een kijkje: 4handenop1buik.wordpress.com.”

Mijn overgewicht beperkte me meer dan ik dacht

“Ik ben al mijn leven lang “het dikkerdje”. Hoewel, als ik nu foto’s bekijk van mijn jeugd en dan met name mijn tienerjaren, dan was ik misschien een beetje mollig, maar absoluut niet extreem dik. Ja, wat steviger dan leeftijdsgenootjes, maar daar heb je dan ook alles mee gezegd. Toch heb ik altijd te horen gekregen dat ik veel te dik was, zo greep mijn stiefvader elke kans aan om me dat flink in te wrijven. Toen ik 17 was en aangaf dat ik na de HAVO misschien wel naar de politieacademie wilde, lachte hij me ronduit uit. Dat was voor mij toch helemaal niet weggelegd…..? Ik dacht ook altijd dat ik me nooit liet beperken door mijn overgewicht. Ik heb heel lang fanatiek getennist en gezwommen, ging er altijd graag op uit, vroeger met vrienden en vriendinnen, later met mijn gezin. Ik ging naar het zwembad en het strand. Wel zorgde ik er altijd voor dat mijn kleding altijd in orde was. Datzelfde geldt voor mijn haar en make-up, ja, zelfs als we naar het strand gingen. Als je dik bent, dacht ik altijd, moet je er in ieder geval voor zorgen dat er op je verzorging niets aan te merken is. Als ik nu terugkijk, zie ik dat mezelf wel degelijk heb beperkt: stiekem was ik blij als mijn zoontje toch geen zin had om te gaan zwemmen of om naar de dierentuin te gaan. Als hij wilde, gingen we uiteraard gewoon, maar na een dag wandelen/slenteren in een dierentuin of attractiepark, moest mijn lijf zeker een week herstellen. Pijn in mijn benen, pijn in mijn rug, mijn lijf ging steeds meer tegensputteren. En dat mijn zoon nu niet in achtbanen durft, voelt toch een beetje als mijn schuld: ik paste er nooit in, dus als mijn vriend niet mee was, gingen we nergens in. Onder het mom van: “dat durft mama niet zo goed”, terwijl vroeger geen achtbaan of attractie mij te veel was.”

Het besluit tot een maagverkleining

“De eerste keer dat ik een maagverkleining overwoog was in 2010. Ik had het een en ander gehoord en gelezen, maar wist eigenlijk niet goed het verschil tussen een maagband en een maagverkleining. Ik ben naar de huisarts gestapt, maar zij wilde dat ik er eerst nog eens heel serieus over na zou denken. Ze zag gewoon aan mij dat ik er nog niet klaar voor was. Toen ik in februari 2013 terugging naar diezelfde huisarts, zei ze gelijk: “Dat lijkt me een heel goed plan!” Ik was er helemaal klaar voor, had me op iedere reactie voorbereid en was er volledig vanuit gegaan dat ik haar moest overtuigen: “Als ze dit zegt, reageer ik zo”, “als ze dat vraagt, geef ik dat antwoord”. Dat was dus achteraf helemaal niet nodig. Ze zei later: “Je zat daar zo vol zelfvertrouwen, ik zag gelijk dat je er klaar voor was.” Na alle mogelijke methodes (Weight Watchers, Cambridge, Grip op Koolhydraten, Sonja Bakker, Atkins onder meer) te hebben geprobeerd, zonder resultaat, ik werd alleen maar zwaarder, wist ik dat ik een drastische beslissing moest nemen. Sporten heb ik altijd gedaan, maar dat ging steeds moeizamer. Ik voelde me meer en meer een wandelende tijdbom.”

Groen licht voor de operatie

“Ik heb nadat ik de doorverwijzing in the pocket had direct het Antonius in Nieuwegein en het Slotervaart in Amsterdam gebeld, dat waren na het lezen van alle verhalen mijn voorkeursziekenhuizen. Uiteindelijk kon ik in het Antonius het snelst terecht. Inmiddels werkt het Antonius nauw samen met de NOK, ik heb mijn voor- en natraject nog gedaan bij het Bariatrisch Centrum van het Antonius, volgens mij zat ik in één van de laatste groepen die het hele traject via het Antonius heeft doorlopen. De gesprekken met de internist, de obesitasverpleegkundige en de diëtist gingen goed. De psycholoog wilde echter graag dat ik 2 maanden lang een dagboek bij zou houden: wat eet en drink je, wat doe je aan sport, hoe voel je je, lukt het je om nu al naar die 6 eetmomenten per dag te gaan, niet meer drinken tijdens het eten. Nadat ik mijn uitgebreide dagboek had ingestuurd, kreeg ik op 11 juli 2013 een mail dat het team vond dat ik alles uitstekend had opgepakt en dat ze mij zelfs al hadden ingepland, en wel op 1 augustus 2013.”

De operatie in het Antonius ziekenhuis

“De operatie is goed gegaan, wel was er een kleine tegenvaller omdat Dr. Wiezer, een bekende naam binnen de wereld van de maagverkleinende operaties, tijdens de operatie een afwijking aan mijn lever ontdekte. Na overleg met zijn team en een oncoloog is op dat moment besloten de gastric bypass wel uit te voeren, en op een later tijdstip nog eens goed naar die afwijking te kijken. Al snel na de operatie was ik terug op zaal en mijn moeder en mijn zoontje kwamen even gedag zeggen. Ik was zo moe en ziek van de narcose dat ze echt maar een paar minuten zijn gebleven. Ook het bezoek ’s avonds was zo weer weg. Opa was erg geschrokken: “je was net zo wit als het laken waar je onder lag”. In de loop van de avond ging het steeds beter en ben ik een paar uit bed gegaan. Het was 1 en 2 augustus bloed heet. En water drinken ging niet zo heel erg goed, vlak na de operatie. Wel moesten we natuurlijk starten met drinken (water, bouillon) en eten (een paar theelepeltjes yoghurt).”

De eerste dagen na de operatie

“Op donderdag werd ik geopereerd, op zaterdag mochten mijn kamergenote Bea en ik weer naar huis. De verpleegkundigen kwamen regelmatig binnenlopen om te vragen of alles echt zo goed ging, wij belden ze helemaal niet. Nou ja, het ging ook al heel snel heel erg goed. Bea en ik zijn samen heel rustig richting de apotheek gewandeld om onze medicijnen (Calciumtabletten, maagbeschermers) op te halen en een paar uur later zaten we in de taxi naar huis. Die eerste avond heb ik heel even gedacht: “waar ben ik aan begonnen?” maar dat kwam puur door de narcose. Ik was daarvoor nog nooit onder volledige narcose geweest.”

Eten na de gastric bypass

“Wat ik bizar vond, was dat ik na 2 theelepeltjes yoghurt geen boe of bah meer kon zeggen, ik zat helemaal vol. De eerste twee weken na de operatie alles vloeibaar gegeten, alleen steeds iets compacter. Die eerste boterham, wat heb ik gelachen: een kwart en dan in 6 piepkleine stukjes gesneden. En gewoon helemaal vol zitten, terwijl ik voor de operatie met gemak 6 boterhammen achter elkaar weg at. Daar zat mijn grote probleem: ik was een volume eter. Ja, ik was ook gek op fast food, maar alles wat ik at (fast food of gezond), het was altijd veel te veel. En als je daarbij steeds minder beweegt, kom je aan.

Ik hoor vaak mensen zeggen: “Ik moet er niet aan denken, een maagverkleining, dan kun je nooit meer lekker uit eten”. Juist wel! Ik geniet nu veel meer van uit eten gaan dan voor mijn operatie. Ik kies nu heel bewust: bijvoorbeeld 1 hoofdgerecht waar ik op dat moment ONWIJS veel trek in heb, of 2 kleine voorgerechten als ik een keertje niet kan kiezen. Schransen kun je niet meer, maar lekker uit eten gaan zeer zeker wel.

Ik ben altijd heel open geweest over mijn operatie, dat betekent ook dat mensen vinden dat ze zich mogen bemoeien met wat er in je boodschappenkar ligt. “Mag jij dat wel?” Ehm.. Ja. Waarom zou ik iets niet mogen? Daarbij ben ik niet de enige in huis, omdat ik er voor kies om bepaalde dingen minder of helemaal niet meer te eten of te drinken, wil dat niet zeggen dat de andere mensen om mij heen daar in mee moeten gaan. Wij eten 1x in de week patat. En gaan ook zo nu en dan naar de McDonalds. Alleen eet ik dan niet meer zoals voorheen een Big Mac menu, bij voorkeur ook nog super sized en wat extra kipnuggets, maar dan neem ik een smoothie en ik pik wat frietjes en kipnuggets van Levi.”

Het resultaat na de operatie

“In totaal ben ik bijna 66 kg afgevallen. Mijn BMI is van 51.1 naar tussen de 28 en de 30 gegaan. Nog steeds iets te zwaar dus, maar ik ben tevreden en het team ook. Op mijn zwaarst woog ik ruim 155 kg. Op mijn lichtst na de operatie rond de 78 kg. Volgens het Bariatrisch Centrum kom je daarna tussen de 3 en 5 kg aan en ga je dan stabiliseren. Dat is bij mij ook gebeurd. Ik schommel tussen de 80 en 83 kg, afhankelijk van de tijd van de maand. In het begin wilde ik heel graag naar de 75 of zelfs 72 kg. Maar ik heb al zoveel winst geboekt met die 66 kg minder, toen ik rond die 78 kg woog vond ik mijn gezicht heel erg tekenen.”

Veranderingen aan je lichaam na het afvallen

“Ook toen ik nog zwaarder was, vond ik mezelf mooi. Ik heb meegewerkt aan de Real Women kalender van Franka Janssen en heb model gestaan voor de webshop van Joan Zaat (Unlimited Sportswear). Dat soort dingen zou ik niet gedaan hebben als ik heel erg onzeker was geweest. Toch werd die zekerheid steeds een stukje minder, je hoort mensen praten, je ziet ze kijken, wijzen soms zelfs. In het begin leg je dat makkelijk naast je neer, maar hoe vaker het voorkomt, hoe meer het mij kwetste. Nu ik ruim 65 kg kwijt ben, heb ik uiteraard last van overtollige huid, maar het is veel minder extreem dan ik van te voren had gedacht. Zoals ik al schreef, ik vond mezelf toen ik dik was ook mooi, mijn beslissing om voor een gastric bypass te gaan was puur om gezondheidsredenen. En dan vooral op lange termijn, los van de overtollige kilo’s had ik weinig last van of klachten door mijn overgewicht: lage bloeddruk, geen cholesterol of glucose problemen.

Ik ben er ook van overtuigd dat alles zo soepel is verlopen omdat ik zonder al die problemen het traject en de operatie in gegaan ben. Voor een correctie zou ik waarschijnlijk wel in aanmerking komen, maar… het zal niet vergoed worden. Daar is mijn huidoverschot niet extreem genoeg voor. Ik zou best mijn buik of borsten willen laten aanpakken, maar aan de andere kant: voor wie zou ik dat doen? Niet voor mezelf, denk ik… Eerder voor de buitenwereld. Ik ben 42 en hoef niet meer zo nodig in een HEEL kleine bikini. Ik draag overigens wel bikini’s hoor, maar dat deed ik ook al toen ik nog maat 56 had. En ja, in een badpak of bikini zie je helemaal dat ik veel ben afgevallen. Qua weegschaal is de stand al langere tijd stabiel, toch verandert mijn lijf nog steeds, al is het heel langzaam aan. Ik moet iets aan krachttraining gaan doen, dat roep ik al een tijdje, maar het is zo druk met mijn werk, mijn gezin, mijn moeder en opa. Ik probeer thuis het een en ander te doen: ik heb – in het voortraject al – een hometrainer gekregen van mijn opa. Ik heb een aantal kettlebells, doe zo nu en dan wat buikspieroefeningen, ben al 2x met een planking challenge gestart, maar verder dan anderhalve minuut (met heel veel pijn en moeite) kom ik niet. Daarnaast probeer zoveel mogelijk te lopen.”

Zou je het overdoen?

“Absoluut! Geen twijfel over mogelijk! Ik zou het zo weer doen! Maar…. dat wil niet zeggen dat ik iedereen met overgewicht op de operatietafel wil krijgen. Als iemand echter meer wil weten, mogen ze altijd contact met mij opnemen. Het belangrijkste is dat iemand er ZELF klaar voor is. Je moet het niet doen voor je partner, of je familie, je vrienden. Daarbij zijn er nog steeds heel veel mensen denken dat de operatie het wondermiddel is. Dat is het niet, het is – althans voor mij – wel het ultieme HULPmiddel. Je moet het hoe je het ook went of keert toch zelf doen. Jij moet bereid zijn om je hele leven aan te passen, de juiste productkeuzes te maken, te gaan bewegen. Die operatie helpt je bij het minder eten, maar voor de rest is het toch up to you.”

Bedankt voor je uitgebreide en openhartige verhaal, Hester! Ik vind het heel inspirerend en ik vind het mooi dat je jezelf altijd al mooi gevonden hebt. Terecht ook!