De maagverkleining van Linda

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Linda is degene wiens operatie het laatste heeft plaatsgevonden van de 10 deelnemers aan deze rubriek. Ze zit dus nog vol in afvalproces en vertelt hoe ze dat ervaart.

Even voorstellen

“Mijn naam is Linda, ik ben 31 jaar en woon met mijn 2 jongens, Melle (bijna 6 jaar) en Tom (2 jaar) en hun vader in een huis in Lelystad. Ik ben maatschappelijk werker, maar ben inmiddels 4 jaar thuis met de kinderen. Mijn HSP kleuter en HSP zelf genieten van een gestructureerd leven zonder stress van mama haar baan. Maar inmiddels kriebelt het wel weer om aan het werk te gaan, maar dat is voor volgend jaar. We hebben een hond, drie katten, een cavia, hamster en vissen. Dus eigenlijk heb ik best een fulltime baan hier.”

Problemen door mijn overgewicht

“Mijn overgewicht zat me in de weg. Niet dat ik mezelf lelijk vond (gelukkig!), maar ik had wel last van angsten. Hypochondrische angsten. Ik was altijd bang iets te gaan mankeren door mijn overgewicht. Soms was ik zelfs bang dat ik de ochtend niet wakker zou worden. Deze angsten zijn nu een stuk minder, maar zijn nog wel aanwezig. Hiervoor heb ik een verwijzing naar een psycholoog gekregen en daar ga ik binnenkort voor het eerst naartoe. Ik vond het door mijn overgewicht ook lastig om leuke dingen te gaan doen, want ik was bang ergens niet in te passen in een pretpark bijvoorbeeld. Dus ik ging er uit voorzorg maar niet in. Hierdoor heb ik best wel dingen gemist met mijn zoons, vooral met de oudste.”

Andere mensen vonden ‘iets’ van mijn overgewicht

“Ik had meer last van wat andere mensen van mijn gewicht vonden. Ik had last van het gepush van mijn ouders om deze operatie te gaan doen. Of ik kreeg de vraag of ik nou weer aangekomen was. En ik was klaar met het eeuwige lijnen. Vanaf mijn puberteit was ik al aan het lijnen. Ik ben wel 100 kilo afgevallen over 13 jaar tijd. En alles kwam er altijd weer aan. Het kost zoveel energie om daar altijd maar mee bezig te zijn. En dan was ik ook nog eens veel energie kwijt aan de angstgedachtes. Ik wilde dat niet meer. Ik wilde LEVEN! En niet overleven. In de jaren voorafgaand voor de operatie heb ik al een heel traject gehad om mijn kinderwens in vervulling te laten gaan. Ik had PCOS en de angstige zwangerschappen en keizersnedes waren ook heel heftig. Ik wilde gewoon ‘gemiddeld’ zijn en niet altijd maar degene zijn met meer risico’s. Overigens heb ik mijn beide zwangerschappen gelukkig voldragen zonder complicaties en ook beide keizersnedes zijn zonder complicaties verlopen. En dat met een BMI van 47.”

Een operatie leek de enige uitweg

“Ik kon de energie van het altijd op eten letten, de schuldgevoelens na een ijsje en het niet dagelijks toekomen aan sporten niet meer aan. Het nam mijn leven al zo’n lange tijd compleet over… Ik wilde gewoon van mijn kinderen genieten. Ik wilde kunnen genieten van goed en lekker eten. Maar genieten was er voor mij al lang niet meer bij. Mensen denken wel dat dikke mensen van hun eten genieten, maar ik niet meer hoor. Er was altijd wel een aanwezige gedachte over het aantal calorieën, bij iets dat ik eigenlijk niet zou moeten eten.

Daarnaast heb ik PCOS en heb ik enorm veel last van PMS. Mijn hormonen werkten totaal niet mee. Ik deed veel moeite om een kilo af te vallen en als ik in het weekend dan 1 puntje appeltaart met slagroom at, dan zat die kilo er gelijk weer bij, ik overdrijf niet. Dit frustreerde me zo! Maar ik wilde ook niet terug naar een crashdieet als Cambridge, want dit heeft er volgens mij mede voor gezorgd dat mijn metabolisme op zijn gat lag. Dat ik echt heel weinig moest eten om af te vallen en me echt geen enkele traktatie meer kon veroorloven. En dit brak me op. Ik wilde mezelf weer kunnen zijn van binnen en van buiten. Wilde graag andere kleding dragen. De stijl die echt bij mij past in plaats van maar te kopen wat er in mijn maat beschikbaar was. Een operatie leek hierdoor de enige uitweg te zijn.”

De operatie: Een Gastric Bypass

“Op vrijdag 14 juli 2017 ben ik geopereerd in het MC Zuiderzee te Lelystad. Ik kreeg een Gastric Bypass. Ik heb een traject gevolgd en heb veel moeten wachten. Op 30 september 2016 heb ik me aangemeld. En ik heb veel gesprekken gehad met een diëtiste en psycholoog. Ook heb ik drie maanden onder begeleiding van een fysiotherapeut gesport, samen met 8 geweldig leuke vrouwen. Ik was erg bang voor de operatie en ben huilend de OK opgegaan en met tranen in mijn ogen de narcose in gegaan. Toen ik waker werd fluisterde ik ‘ik ben zo blij!’. En vanaf dat moment heb ik geen spijt gehad.”

“Ik heb liever twee keizersnedes dan nog zo’n operatie, want wat heb ik een pijn gehad! Maar het ging al snel beter. Het was een kwestie van niet bij de pakken neer te gaan zitten, genoeg pijnstilling nemen en in beweging komen. Ik at volgens schema 5 dagen vloeibaar. De optimel kwam mij mijn neus uit. En daarna ben ik 5 dagen dik vloeibaar gaan eten om vervolgens gewoon te gaan eten. Dit ging vanaf het begin goed en ik heb nooit moeite gehad met de kleine porties die ik maar op kan. Wel heb ik een aantal keer een dumping ervaren en dat is heel naar. Helaas is er geen pijl op te trekken waar ik een dumping van krijg, laatst van koffie met melk, maar daarna heb ik dat alweer tig keer gedronken zonder last te hebben.”

De hoeveelheid van mijn eten

“De eerste keer frietjes uit de airfryer gaven een dumping en de twee keer was er niets aan de hand. Ook verschilt het per dag hoeveel ik kan eten. Gisteren at ik 1/4 kaiserbroodje en een gekookt ei en zat propvol. En zojuist at ik een heel kaiserbroodje met kaas en zit helemaal niet vol. Maar ik eet niet meer dan dat, want dat is helemaal niet nodig. Wel heb ik al een keer een halve pizza gegeten en ik zat echt heel gek te kijken dat dat zomaar ging. Maar ik kan ook na een glas drinkyoghurt helemaal misselijk zijn omdat ik vol zit.

Ik eet geen vlees en hierdoor eet ik meer zuivel, eieren en vleesvervangers. Dat komt altijd op nummer 1 in verband met de eiwitten. Iets lekkers eten en zelfs fruit eten komt op de tweede plaats, maar gelukkig gaat dat af en toe wel. Ik eet ook gewoon chocola en taart, het valt prima en ik ben sinds de operatie elke week afgevallen. Nu 8 weken na OK ben ik eindelijk wat energieker. Ik was erg moe door de narcose en waarschijnlijk ook doordat ik te weinig eiwitten binnen kreeg, omdat ik maar weinig at. Nu heb ik 6 eetmomenten op een dag, maar de eerste 6 a 7 weken redde ik dat niet. En dat is nog wel een valkuil. Ik heb geen honger, dus soms bedenk ik me om 15:00 uur dat ik alleen nog maar ontbeten heb. Op andere dagen heb ik dan ineens wel regelmatig een hongergevoel, want dat kan dus nog wel. Alleen zijn er geen 6 boterhammen voor nodig om dat op te lossen, haha! Een crackertje of twee is genoeg.”

Het resultaat van de operatie

“In het voortraject was het niet nodig om iets af te vallen. In sommige ziekenhuizen is dit wel het geval. Maar tijdens het predieet ben ik 8,5 kilo afgevallen in ruim twee weken tijd. En na de operatie ben ik 13,6 kilo afgevallen. Dat is dus 22 kilo in bijna 2,5 maand tijd. Er mag nu nog 50 kilo af en ik zie wel wanneer dat eraf is. Ik val nu al 6 weken elke week ruim een kilo af. Als dat zo door blijft gaan, ben ik tevreden. Maar ook als het iets minder snel gaat hoor. Sneller hoeft in elk geval niet, langzamer is beter voor het velletje.

Ik heb er in elk geval nog geen seconde spijt van gehad. Het is zo fijn dat in mijn hoofd nu ruimte is voor andere dingen. Voor leven en genieten! En met mijn kind in een attractie gaan, geweldig! Met de tijd overweeg ik wel om een en ander te laten corrigeren, maar ik moet eerst maar eens zien hoe mijn lijf uit de strijd gaat komen. Ik ben nog geen twee maanden na de operatie, dus ik begin net. Wel kan ik nu al genieten van de twee kledingmaten kleiner die ik draag en de complimenten als ik in mijn panty en zwarte jurkje op het schoolplein kom. Dat doet me goed. Net als dat ik makkelijker kan bukken en in en uit de auto kan stappen. Op dit moment is het enige waar ik niet blij mee ben, mijn haar. Ik heb al erg dun haar en nu valt het nog uit ook. Een vervelende bijwerking! Maar mijn gezondheid is altijd nog belangrijker dan mijn haar natuurlijk!”

Later toegevoegd: “Inmiddels ben ik ruim 3 maanden na OK en in totaal 30 kg afgevallen. Ik val nog steeds wekelijks af, zelfs in weken dat ik wat meer snaai. Dat voelt soms als heel veel en achteraf bedenk ik me dan dat het 5 chippies en twee toastjes waren. Het doet wat met je psyche die operatie. Gelukkig! Want anders zou ik het misschien wel heel moeilijk vinden dat ik maar weinig kan eten op een feestje. Maar het doet me niks dat anderen lekker door snaaien, want mijn buik zit gewoon vol.”

Bedankt voor het meedoen Linda. Heel erg veel succes nog met de rest van het traject en je afvalproces!