De maagverkleining van Marijke

In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook geest. Vandaag trapt Marijke af. Marijke is één van de dames die ik ben gaan volgen zodra ik wist dat ik de operatie wilde gaan doen. Na haar operatie heeft ze te kampen gehad met wat complicaties, maar of dat ervoor heeft gezorgd dat ze spijt heeft?

Even voorstellen

“Ik ben Marijke, 28 jaar en ik woon in Zuidhorn (Groningen). Ik ben getrouwd met Arjan en uit een eerder huwelijk heb ik twee kinderen; Demian (8) en Danique (6). In het dagelijks leven ben ik een onbewuste thuismoeder; oftewel, ik wil wel werken, maar dat is op dit moment nog niet mogelijk. Ik schrijf ook sinds twee jaar met veel plezier blogs voor MAMA to the max. Daar deel ik persoonlijke verhalen, leuke nieuwtjes, recepten en DIY’s. Koken, bloggen en freubelen zijn dan ook mijn favoriete hobby’s. Ik heb een eigen Instagram account speciaal over mijn maagverkleining: fromkiwitobikini. En op FB heb ik een dagboek bijgehouden: Marijke 2.0. In de toekomst staat een eigen boek op de planning, maar hoe en wat, dat hou ik nog geheim.”

Ik werd beperkt door mijn gewicht

“Mijn overgewicht speelt altijd al een grote rol in mijn leven. Ik heb het gevoel dat ik van jongs af aan al ‘beperkt’ ben door mijn gewicht. Ik werd op de middelbare school dan ook vaak gepest omdat ik te dik was. Met gym liep ik niet lekker mee, ik was altijd langzaam en had weinig kracht. Steeds vaker sloot ik me daarom af, ontwikkelde ik een depressie en gaf mijn lichaam de schuld van al mijn ongemakken. Door de depressie ben ik alleen maar meer gaan groeien, twee zwangerschappen later is het er niet beter op geworden. Ook heb ik een sociale fobie, ik denk namelijk dat ik continu door iedereen beoordeeld wordt op mijn uiterlijk. Mensen vinden mij vast leuker als ik slanker ben, dácht ik.”

Ik kwam niet door de screening

“Via een vriendin hoorde ik voor het eerst over deze operatie in 2012, ik was toen 22 jaar. Na heel veel verschillende diëten te hebben gevolgd en sporten zónder resultaat, besloot ik mijzelf aan te melden. Na een kennismakingsgesprek voldeed ik aan de eisen en mocht ik door naar de volgende ronde. Toen ik niet door de screening kwam, ben ik abrupt gestopt met het traject. Angst en onzekerheid kwamen te dichtbij, ik besloot het zelf nog een kans te geven en ben een koolhydraatarm dieet gaan volgen; mét resultaat! Ik viel namelijk 10 kilo af. Toen werd ik verliefd op Arjan en bestond gezelligheid vaak uit eten en hield me niet meer aan mijn dieet. Tja, dat resulteerde dat ik alle verloren kilo’s weer aankwam. In 2014 heb ik de stoute schoenen aangetrokken en wederom het ziekenhuis gebeld. Ze hadden mij nog in het bestand staan, maar moest wel vanaf het begin weer starten. Weer die onzekerheid en angst toen ik de screening wéér niet door kwam, waar ligt het toch aan? Het werd tijd om aan mijzelf te werken en ben een psycholoog gaan zoeken. Die heeft mij behoorlijk geholpen en dankzij haar heb ik ingezien dat ik januari 2016 voor de derde keer gebeld heb en dit keer écht door wou pakken.

Het feit dat ik gelijk de screening door kwam en open kaart speelde gezien mijn angst vanwege de operatie. Mijn psycholoog, vriendinnen en familie waren mijn back-up, ik mocht niet meer terugkrabbelen. Maar, ik merkte al gauw dat ik veel sterker in mijn schoenen stond. Blijkbaar heeft het mij 4 jaar gekost om echt te beseffen dat dit mijn laatste hulpmiddel was.”

Een mini gastric bypass

“Ik ben op 24 oktober 2016 geopereerd in het Medisch Centrum Leeuwarden, afdeling CON (Centrum voor Obesitas Nederland) en ik heb een mini gastric bypass gekregen. Het verschil tussen de klassieke gastric bypass en de mini is een andere maag-darm verbinding. GBP: vanuit de nieuwe maag gaat het voedsel gelijk naar de opnieuw aangesloten dunne darm, die nog verbonden is met de restmaag vanwege de sappen. MGBP: hier is dunne darm nog intact en wordt de nieuwe maag aangesloten daarop aangesloten. Het eerste gesprek was op 24 mei 2016, dus precies 5 maanden later begon mijn nieuwe leven.

Drie weken voor de operatie ben ik begonnen met het pre-dieet dat bestaat uit eiwitrijk, suikervrij en vetarm. Dit is om de lever te laten slinken en daarmee de ruimte rondom de maag verkleind. Ook leer je op dat moment te wennen aan de hoeveelheid en porties van na de operatie. Dat was best pittig, aangezien dat heel weinig was ten opzichte van dat ik gewend was. Maar, al met al viel het reuze mee. Er is altijd wel een manier om iets lekkers, maar toch gezonds te eten.”

Traantjes in de operatiekamer

“Ik zag erg op tegen de operatie, met name de narcose, want dat was nieuw voor mij. Daarom had ik ook heel veel last van spanning. In overleg met mijn huisarts en het ziekenhuis mocht ik Oxazepam slikken. Daar werd ik gelukkig heel ontspannen van. Het heeft mij ook geholpen mijn angst duidelijk kenbaar te maken bij het ziekenhuis. Ook op de operatietafel heb ik wat traantjes laten vallen, maar het hele operatieteam was zó ontzettend lief en zorgzaam!

Na de operatie was ik heel moe en misselijk, maar ook heel onzeker. De verpleging moest mij helpen met de steunkousen (dit vanwege kans op trombose). De eerste dag durfde ik amper te drinken, dat ging in kleine slokjes met een rietje. Ik moest vanaf die dag ook twee weken vloeibaar eten en dat vond ik verschrikkelijk. Alles wat ik proefde was niet lekker en ik hunkerde naar vast voedsel. Ik merkte gelijk dat ik niet goed tegen lactose kon, wat vaker voorkomt omdat het enzym lactase wordt aangemaakt in de dunne darm. Inmiddels heb ik alles weer geprobeerd en kan ik weer rustig lactose producten eten en drinken. Goed eten en drinken kwam na twee weken. Dat ik echt weer stevig op mijn benen stond ook. Mijn man had de eerste week zorgverlof gekregen en de kinderen zijn twee week lang met plezier naar de BSO geweest, dat heeft me veel rust gegeven en is echt ook een tip!”

Last van dumping

“De eerste drie maanden had ik vaak last van een dumping. Een vaak voorkomend verschijnsel na een (mini-) gastric bypass en niet bij de sleeve. Ik word dan heel erg beroerd, duizelig en moet vaak overgeven. Dit gebeurde vooral omdat ik te snel at en niet goed kauwde. Soms ging ik ook over de grens van mijn nieuwe maagje heen, dat was in het begin lastig te herkennen. Na die drie maanden wist ik dan ook precies hoe het zat en heb ik vrijwel nooit meer een dumping.”

Nadelen van de operatie

“Niet om anderen te ontmoedigen, maar er waren ook wat nadelen. Ik begon last te krijgen van kwaaltjes. Ik kreeg pijn rond mijn maag en werd midden in de nacht onwel en opgehaald door de ambulance. Op de echo waren duidelijk galstenen te zien. Volgens de chirurg was het of mijn galblaas of een darmhernia. Er was maar één mogelijkheid behalve dan te leren leven met koliekaanvallen; een kijkoperatie met preventieve verwijdering van de galblaas. Tijdens de kijkoperatie werd al snel duidelijk dat mijn darmen aan het draaien waren, dus een beginnende darmhernia. Dit kan dodelijk zijn dus ben daar behoorlijk van geschrokken. Ze hebben de ruimte (die ontstaan is door het afvallen en daardoor een darmhernia mogelijk maakt) verkleind en een enorme galsteen gevonden. Die operatie viel me gelukkig heel erg mee.”

De weegschaal op

“Inmiddels ben ik 40 kilo afgevallen en dat is een mooi getal, maar tevreden ben ik nog altijd niet. Het liefst zou ik nog 5 tot 10 kilo kwijt willen en dan heb ik écht een gezond gewicht. Ik zou natuurlijk al wel tevreden moeten zijn met het resultaat wat ik al bereikt heb. Maar, ik merk dat mijn lichaam stopt met afvallen en voor mij is het nog niet klaar, dat is best frustrerend. Nog even door bikkelen met de laatste kilo’s.

Ook merk ik hoe belangrijk het is om je écht te houden aan de voorgestelde 6 eetmomenten. Als ik dat een weekend niet doe, is er geen resultaat op de weegschaal. Ik moet dat patroon niet doorbreken maar doorgaan en sporten natuurlijk.”

Overtollig vel

“Ik heb heel veel last van overtollig vel op mijn benen, buik en armen. Mijn borsten zijn een paar cup maten gekrompen en erg ongelijk geworden. Als mijn klachten binnen de verzekeringsverwachtingen passen, en waarschijnlijk zijn dat alleen mijn armen, dan ga ik proberen om het overtollige vel te laten verwijderen. Het beperkt mij wel in mijn kledingkeuze, omdat ik er nog steeds onzeker over ben. Soms denk ik, was het dit waard? Al dat overtollige vel? En dan zeg ik keihard JA! Ik heb liever hangend vel, dan een ongezond lichaam.

Ik vind mijzelf wel veel mooier dan toen ik nog dik was. Mijn lichaam heeft weer vorm en ik kan veel leukere kleding kopen! Qua bewegelijkheid is het alleen vooruit gegaan. Ik kan met gemak mijn benen scheren, veters strikken, nagels lakken, op alle stoelen zitten, in attracties gaan en opstaan zonder veel moeite.”

Ik heb totaal geen spijt

“Ik zou de operatie zo overdoen als het moet! Heel veel mensen zeggen; ik had dit eerder moeten doen. Dat denk ik soms ook, maar ik weet zeker dat het een goede keuze is geweest om te wachten om eerst het proces met mezelf aan te gaan. Je moet sterk in je schoenen staan, fysiek en mentaal, om dit traject aan te kunnen. Het is en blijf een hulpmiddel, daar bedoel ik mee dat het niet vanzelf gaat.

Ik hoop ook niet dat mijn vervelende ervaring mensen afschrikt, want er zijn nou eenmaal risico’s. En die risico’s zijn niet leuk, maar zo de moeite waard om te zien wat ik met dit nieuwe leven heb terug gekregen!

Wat ik ook belangrijk vind om te zeggen is dat heel veel mensen bang zijn dat je na een operatie niet meer kan genieten van eten of dat uit eten gaan niet meer leuk is.  Ik kan je verzekeren dat het niet zo is! Gezelligheid haal je namelijk uit de mensen met wie je bent en niet uit het eten. Ik geniet van de kleine hapjes die ik wel op kan, ik zit daarna zo vol dat ik niets meer mis. Tuurlijk kan het oog nog zin hebben in eten, maar dat heeft bij mij een ‘duiveltje-engeltje effect’ gekregen. Mijn oog, de engel, zegt ja en mijn maagje, de duivel, zegt nee! En ik ben zó blij dat ik daar tevreden mee ben en me voldaan voel. En dat blokje chocolade? Die is er écht nog wel hoor!”

Bedankt voor het delen van je verhaal, Marijke! Ik vind het enorm inspirerend en wauw, ik zei het je al eerder, wat heb je een mega metamorfose ondergaan, je ziet er geweldig uit!