In de aanloop naar mijn maagverkleinende operatie, ben ik heel druk met het lezen van andermans verhalen. Dit zijn verhalen die niet altijd even leuk zijn, maar ze komen over het algemeen allemaal één ding overeen: Iedereen is blij met de afgevallen kilo’s. Om de tijd tot mijn eigen operatie te overbruggen, wil ik 10 mensen aan het woord laten, die een maagverkleining ondergaan hebben. Om te laten zien hoe groot de verandering is in lichaam, maar ook in geest. Shirley viel 60 kilo af, maar eten werd haar vijand.
Inhoudsopgave
Even voorstellen
“Mijn naam is Shirley (Op Instagram kun je me vinden als zusjevaneenprins), ik ben student verpleegkunde, 25 jaar en woon samen met mijn man en twee kinderen in Hengelo.”
De huisarts vond een maagverkleining geen goed idee
“Afvallen was iets wat ik al jaren probeerde, maar na een kilo of 5 af te vallen ging het gewoon niet meer. Ik raakte de motivatie kwijt, was totaal onwetend over voeding en ging daardoor weer over op een ongezond eetpatroon. Ik hoorde iets over een maagverkleining en heb het aangekaart bij de huisarts. Hij vond het geen goed idee, maar ik stond erop dat hij mij zou doorverwijzen. En dat deed hij. Ik dacht dat afvallen met een kleine maag het allemaal een stuk makkelijker zou maken.”
De cijfers voor de operatie
“Voor het hele traject begon woog ik 125 kilo. Ik kreeg toen het advies om tijdens het traject ook naar een diëtist te gaan en daar viel ik in een paar maanden een kilo of 3 af. Voor de operatie moest ik aan de Modifast shakes. Op de dag van de ingreep woog ik rond de 120 kilo. Op 19 februari 2015 ben in het ZGT Almelo geopereerd. Dit verliep via het Obesitascentrum, er was intensieve begeleiding bij, maar ik heb geen idee hoe ons traject heette.”
Na de operatie
“De operatie ging goed. Bijkomen was naar. Het deed pijn, heel veel pijn. Toen ik de volgende dag (op mijn verjaardag, happy birthday!) naar huis mocht heb ik regelmatig gegild van de pijn. De minimaag was wel te doen maar jeetje wat deed die lucht die ze in mijn buik bliezen (om ruimte te maken) pijn. Na een paar dagen werd het steeds minder, ik kon steeds meer doen en steeds meer lopen. Ik hield helemaal niks binnen, alles wat er in ging kwam er ook weer uit. Ik hoor je denken dat dat niet zo gek is zo vlak na zo’n intensieve operatie en dat klopt inderdaad. Maar ik heb het niet over een paar dagen, een weekje of een maandje, ik heb het over bijna 2 jaar lang.”
Eten werd mijn vijand
“Eten was niet meer mijn vriend en dat was op zich niet zo erg, ergens was dat natuurlijk ook de bedoeling. Maar wat niet de bedoeling was, was dat eten mijn vijand werd. Ik haatte eten, eetmomenten en alles rondom het onderwerp eten. Toen ik zwanger werd van onze dochter werd de misselijkheid gek genoeg zo nihil dat het niet meer hinderlijk was. Goed, door de misselijkheid viel ik heel snel heel veel af, zo snel dat ik mezelf kwijtraakte. Ondanks alle begeleiding kwam ik in een soort gekke overspannen situatie en dat was heftig. Ineens was mijn spiegelbeeld anders, keek de wereld anders naar mij en was mijn plek in de maatschappij anders. Gelukkig kreeg ik fijne hulp van de psycholoog, heeft mijn man mij altijd overal in gesteund, was onze familie er voor mij en waren er nog een paar vriendinnen over die bij mij bleven.”
Het resultaat na 2,5 jaar
“Op dit moment weeg ik rond de 65 kilo. Ik wil nog 5 kilo kwijt maar daarvoor zal ik echt meer moeten gaan eten en dat is verrekte moeilijk. Zelf vind ik dat ik last heb van overtollig vel. Maar volgens mensen om mij heen valt het allemaal wel mee. Heb geen idee of het beeld wat ik over mijn lichaam heb ook echt klopt. Bij mijn borsten is er in het afgelopen jaar 1 meter aan vel weggehaald, dat werd vergoed door de zorgverzekering. Ik vind dat ik ook veel vel aan mijn armen heb hangen, misschien moet ik maar wat spierballen gaan kweken.”
Afvallen zou ook kunnen zonder maagverkleining
“Met de kennis en (levens)ervaring die ik nu heb zou ik ook kunnen afvallen zonder maagverkleining maar zonder dit hele traject zou ik niet zijn wie ik nu ben en al die kennis en ervaring dus ook niet hebben. Als ik iets zou mogen over doen dan zou dat mijn puberteit zijn, dan zou ik al deze informatie meenemen en zorgen dat ik nooit zo dik zou worden.”
Bedankt voor het meedoen Shirley, ik volg je nu al een tijdje en vind de metamorfose die je hebt ondergaan, heel indrukwekkend. Jammer dat het eten je zoveel moeite kost. Maar je komt er vast wel!
Wat ik een beetje mis in al deze verhalen is een verhaal hoe iemand zonder maagverkleinig is afgevallen.
Want er zit ook zeker een keerzijde aan een maagverkleinig is een tijd geleden een documentaire geweest op Zembla hierover.
En in andere landen komen ze er soms al van terug want op de lange termijn (10 jaar) komen mensen toch weer aan,als het gedrag niet blijvend veranderd
Hoi Wendy,
Ik kan me ergens voorstellen dat je zulke verhalen mist. Maar zo’n verhaal ga je hier op MamaKletst niet vinden. Omdat ik zelf heb gekozen voor een maagverkleining (zie https://www.mamakletst.nl/tag/maagverkleining/ voor alle blogs hierover), plaats ik verhalen van mensen die een maagverkleining hebben ondergaan. En die hebben dit (net als ik) stuk voor stuk allemaal gedaan, omdat het ze zonder operatie niet is gelukt. Niemand, maar dan ook echt niemand kiest voor een operatie omdat ze niet al allerlei andere dingen geprobeerd hebben. Dit is immers een eis vanuit de ziekenhuizen en de zorgverzekeringen.
En het lijkt mij niet meer dan logisch dat je gewoon weer aankomt, als je gedrag niet blijvend veranderd. Daarom worden er ook zeer langdurige trajecten aan vast gehangen inmiddels. Maar dat belichten ze in zulke docu’s dan weer niet 😉
Dat kwam in de documantaire zeker wel aan bod.
Maar ik mis hier een beetje de niet zo positieve verhalen over een maagverkleinig die er ook zeker zijn.
Vindt het verhaal eenzijdig en vraag me af hie streng de eisen van de zorgverzekeraars zijn want het is ook een geldspel.
Vanuit ziekenhuizen en zorgverzekeraars.
Ik geloof niet als mensen met overgewicht goede begleiding krijgen op het gebied van gedrag ,voeding ze ook niet kunnen afvallen?
Tuurlijk zal er voor een zeer kleine groep een maagverkleining de enige oplossing zijn.
Maar vraag me af heb je weleens gekeken naar de groei van het aantal maagverkleiningen de afgelopen jaren dat is echt buiten proportie want er valt voor veel kanten heel veel geld mee te verdienen.
Het is wel een niet omkeerbaar iets een maagverkleining.
Hi Wendy,
Ik vraag me af waarom je zulke reacties plaatst. Ik heb zelf ook een maagverkleining gehad en ik kan je vertellen dat je a. die beslissing niet zomaar maakt, b. de artsen niet over één nacht ijs gssm voordat ze beslissen dat je in aanmerking komt en c. de zorgverzekeraars echt niet lukraak vergoedingen geven omdat ze daar beter van worden.
Natuurlijk moet er ook gekeken worden naar dr psychische kant van het verhaal en het gaat ook niet bij iedereen goed, maar als blijvend afvallen mij was gelukt had ik niet zo’n ingrijpende levensveranderende keuze gemaakt.
Natuurlijk komt het neer op een geldspel, maar dat is ook zo met iedere andere ziekte waar je mee kampt. Veel afvallen als je morbide obesitas hebt, is vreselijk lastig. En ja natuurlijk zijn er succesverhalen van mensen die zonder operatie veel zijn afgevallen. Maar 9 van de 10 gevallen die dat zonder operatie kunnen, komen ook weer heel veel aan. Jojo’en is niet gezond. Sterker nog, op een gegeven moment ben je kapot gejojo’d.
Je krijgt zo’n operatie niet zomaar. Ik ben tenslotte al bijna een jaar bezig met alle voorbereidingen, een intensief traject met een dietiste (hallo begeleiding!) en ik ben nog geen gram afgevallen, terwijl ik veel heb geleerd en gelaten heb. En nog steeds weet ik niet (!) 100% zeker of ik de operatie krijg. Want alles moet wéér beoordeeld worden. Je doet het net lijken of je zo’n operatie zomaar krijgt. Dat is behoorlijk pijnlijk om te lezen.
En je hebt het over minder positieve verhalen; die lees je hierboven toch? Shirley kan nauwelijks meer eten, eten is haar vijand geworden. Behalve haar verloren kilo’s, heeft ze weinig positiefs te melden.
Het eerste verhaal, van Marijke, heeft ook mindere kanten laten zien. Marijke had last van complicaties, maar is bovenal WEL blij met de afgevallen kilo’s.
Wellicht is het een idee om eerst alles te lezen en dan pas commentaar te leveren.
Documentaires op tv laten over het algemeen zeker geen goed beeld zien. Daarin komen mensen voor die zich totaal niet hebben ingelezen van te voren. En verwachten dat de operatie hun redding is. Dat is het niet. Het is een hulpmiddel. De rest van je lezen zul je het zelf moeten doen.
Daarnaast is het zeker onomkeerbaar. Zeker als het een Gastric Bypass is, is het ook weer ongedaan te maken. Get your facts straight zou ik zeggen.
Gelukkig leven we in een vrij land waar iedereen zijn eigen mening mag hebben
Dit heeft niet zoveel met jouw mening te maken. Je komt met feiten uit een docu, die niet kloppen. Dus het lijkt mij verstandig je eerst in te lezen voor je commentaar komt leveren. En hou anders “je mening” lekker voor je, in plaats van kwetsende reacties achter te laten waarin je laat overkomen of zo’n operatie zomaar gedaan wordt.
En ondertussen hoop ik van harte dat je zelf nooit voor deze beslissing komt te staan.
Waar basseer jij je op dat de feiten niet kloppen?
Als je daar zo zeker van bent snap ik niet dat je hier zo fel op reageerdt
Anders ga je gewoon even lekker fietsen jatten ofzo. Als je frustraties hebt rondom dit onderwerp ga dan fijn tegen iemand huilen die je er niet mee kwetst. Dankje.
Als de mening van wendy kwetsend is had je volgens mij beter moeten nadenken om het uberhaupt te publiceren.. Om dan het onderwerp af te ketsen door te zeggen dat je een fiets moet gaan jatten…. niet bepaald volwassen. Ga dan de discussie aan, iedereen mag een mening hebben en een bepaalde zienswijze… Die heb ik natuurlijk ook.
Ik snap Wendy haar argumenten zeker… ook na het lezen van meerdere stukken van hier maar daarnaast ook gekeken te hebben naar cijfers , feiten en dergelijke.
Je kunt elkaar wel afkatten op dat iets wel of niet feitelijk is, maar wat in iedergeval vast staat is het feit dat een maagverkleining alsmaar toeneemt…
Wendy benoemd het punt over de juiste begeleiding en nog steeds niet kunnen afvallen.. Dat lijkt mij ten eerste heel frustrerend voor zo’n iemand.. aan de andere kant bedenk ik mij dan direct… heeft die persoon zich voor de volle 100% ingezet in het voortraject (afvalpogingen onder begeleiding) en erkend deze persoon wel 100% het probleem (morbide obesitas) en toedracht (hoe ontstaan/reden).
Zelf denk ik dat er heel veel te bereiken is wanneer de toedracht behandeld wordt, op welke manier dan ook. Ik ben er namelijk zelf van overtuigd dat daar namelijk grotendeels het probleem ligt.
p.s. Ik bedoel deze uitspraken volledig algemeen en dus niet op jullie mochten jullie je aangevallen voelen.
Groetjes kimberly
Hi Kimberly,
Bedankt voor je reactie.
Allereerst: Het afkatten gebeurt, omdat Wendy zegt met feiten te komen. Dingen die gezegd worden in een documentaire. Nu heb ik zelf die documentaire gezien en helaas kloppen de dingen die daarin gezegd worden niet. En gaat het over het algemeen over mensen die zich niet goed hebben beseft zélf hard te moeten werken om gewichtsverlies te blijven hebben na de operatie. Maar als ik dan een reactie krijg met “het is mijn mening”, word ik pissig, want ik kan nu eenmaal niet tegen mensen die discussie voeren en dat als argument op tafel leggen. Maar ondertussen wel zeer kwetsende opmerkingen maken naar mensen die een maagverkleining overwegen of gedaan hebben.
De reactie van Shirley is er een uit boosheid, omdat ze wéér het gevoel krijgt zich te moeten verdedigen om haar keuze. Iets waar zij (zoals je in bovenstaand artikel kunt lezen) vaak tegenaan loopt en moeite mee heeft. Maar dat betekent natuurlijk niet dat ze dan haar verhaal maar niet moet laten publiceren 🙂
Om terug te komen op het stukje begeleiding: Het is vast en zeker zo dat je met de juiste begeleiding heel veel kunt afvallen. Maar a) die begeleiding is er niet je leven lang, b) het is vaak onbetaalbaar (want menig begeleiding wordt niet vergoedt door je zorgverzekering) en c) als je jarenlang dieetpogingen doet, steeds weer aankomt en op die manier gaat jo-jo-en (hoe schrijf je dat eigenlijk…?), dan zegt je lichaam op een gegeven moment ook dat ie er klaar mee is.
Er hangen strenge eisen aan de goedkeuring voor een maagverkleining. Je komt terecht bij psychologen, artsen, bewegingsdeskundigen en moet talloze vragenlijsten invullen waardoor ze erachter willen komen wat je leefstijl is. En ja, je leefstijl veranderen is the key, maar het is heel moeilijk om met een zeer groot lijf en ernstig overgewicht (morbide obesitas) af te vallen. Dit afvallen doe je na zo’n operatie nog steeds zelf, want als jij gewoon frikadellen, patat en weet ik veel hoeveel chocoladerepen naar binnen werkt, val je natuurlijk niet af. Of kom je uiteindelijk weer aan.
Ik heb me, zeker de afgelopen tijd voor 200% ingezet. Mijn complete leefstijl is omgegooid, ik heb heel veel geleerd over voeding, heb veel dingen gelaten, nieuwe dingen leren toe te passen en weet je wat er is gebeurd? Ik ben aangekomen in plaats van afgevallen. Dat is heel pijnlijk, maar maakt daardoor wel duidelijk dat het me echt niet lukt. Afvallen is geen kattenpis, zeker niet als je zo zwaar bent als ik/wij. Met een operatie zal er een rem komen op de hoeveelheid voeding die ik tot me kan nemen en dat zal voor gewichtsverlies zorgen, het is aan mij om dan een juiste voedingswijze aan te leren en de rest van mijn leven vol te houden.
Het is ook niet gek dat er steeds meer maagverkleiningen plaatsvinden. Er worden steeds meer mensen bekend met de resultaten. Maar buiten dat zijn er ook steeds meer gevallen van ernstig overgewicht. Veel meer dan een jaar of 20 geleden. Dus het is ook nodig om steeds meer operaties te laten plaatsvinden.
Eerlijk? Ik had een aantal jaar geleden ook niet verwacht dat ik ooit voor de keuze van zo’n ingrijpende operatie zou komen te staan. Maar met de hoeveelheid gezondheidsrisico’s die ik loop vanwege erfelijke aanleg in mijn familie, heb ik eigenlijk geen keuze meer. En ben ik alleen maar dolgelukkig dat dit de manier gaat zijn waarop ik hopelijk een gezond lijf terug zal krijgen en behouden. Maar dat neemt niet weg dat het pijnlijk is om mijn keuze te moeten verdedigen op deze manier. Want dat zou niet nodig moeten zijn. Ik weet dat ik de keuze maak om mijn verhaal en die van anderen te delen op mijn blog, maar dat is wie ik ben. Ik deel meer over mijn persoonlijke leven en dit hoort erbij. En ik vind ook niet dat het iets is om me voor te schamen. Maar het maakt het niet minder moeilijk als mensen er een oordeel over hebben.