Het feminisme is een groot goed. Ik bedoel, dankzij al die stoere vrouwen die gevochten hebben voor wat ze waard zijn hebben we nu stemrecht en mogen we getrouwd zijn en werken tegelijkertijd. Ongehuwd moeder worden behoort ook tot de mogelijkheden en daarnaast zijn we ook nog eens baas in eigen buik geworden. Dat is allemaal hartstikke mooi natuurlijk, maar zit er ook een keerzijde aan de medaille? Want feminisme en moederschap, gaat dat eigenlijk wel samen?
Jarenlang riep ik dat ik een echte feministe was. Iedereen in mijn omgeving beaamde dat ook, ik dopte immers mijn eigen boontjes wel. Oké, dit was voornamelijk tijdens de puberteit, maar er was in mijn ogen niks wat een vrouw niet zou kunnen. En nog altijd ben ik ervan overtuigd dat er weinig is dat een vrouw niet kan.
Maar met al die gelijke rechten hebben wij vrouwen het ons tegelijkertijd ook onnodig moeilijk gemaakt. Was je vroeger als vrouw thuis om het huishouden te bestieren en voor je kroost te zorgen, tegenwoordig moet je daarnaast ook nog werken (parttime, niet fulltime!), sporten en sociaal bezig zijn. En, oh ja, hoe kon ik het vergeten, af en toe moet je ook nog die geile seksgodin zijn waar je partner in een grijs verleden als een blok voor viel. Ik wist niet dat we met die gelijke rechten ook meer tijd tot onze beschikking kregen?
Inderdaad, die laatste zin droop van het sarcasme. Eigenlijk droop die hele laatste alinea van het sarcasme. Want zeg nou zelf, hoe kun je dat nou allemaal tegelijk doen? Iedere vrouw heeft haar mond vol over het vinden van de balans, terwijl de balans in ons dagelijkse leven vaak ver te zoeken is. Daarom zie ik het feminisme ook als gelijke rechten en niet als gelijke plichten. Ik heb dus ook het recht om niet aan die gekkigheid van de maatschappij mee te doen. Want komt die hoge druk die we onszelf opleggen niet een beetje daar vandaan? Als je niet in een hokje bent te stoppen ben je immers raar? Of misschien nog wel erger, alternatief! Ik vraag me oprecht af waarom dat altijd als scheldwoord moet klinken.
Als je het mij vraagt gaan feminisme en moederschap niet samen. Ik pleit er dan ook voor om een van de ouders de gelegenheid te geven om het eerste levensjaar van hun kindje thuis te kunnen blijven. In het belang van een veilige hechting en het opbouwen van een intieme band met de hoofdverzorger. Een band die niet gebaseerd is op het afkopen van schuldgevoel. Daar krijgen we zeker weten een betere maatschappij van. Toch?
Comments