Afgelopen week was een rustige week. Alhoewel, rustig.. We ruimden erg veel op in huis en ik begon met het wassen van de babywas. Zo leuk weer al die kleine kleertjes aan de waslijn! Kijk je mee naar mijn foto weekoverzicht?
Dit was toch wel weer een mijlpaal voor me. Ik was 30 weken zwanger en schreef zoals iedere week een update over hoe het ging op dat moment.
De hele week stond in het teken van opruimen en wassen. Deze kastjes staan me eigenlijk al een hele tijd in de weg en ik besloot ze op de weggeefhoek te zetten. Dezelfde avond nog waren ze weg. Zo heerlijk al die ruimte!
Ook het ledikant die we als co-sleeper zullen gebruiken haalde ik leeg en maakte ik op. Zo wordt het ineens een echt bedje. Ik kan niet wachten tot onze kleine man er in zal liggen te slapen.
Daar ging hij, het eerste babywasje zat in de machine.
Dinsdag ging ik vol goede moed samen met Luuk naar de auto. Ik zou hem bij mijn stiefvader afleveren en zelf voor een uitgebreide controle naar het ziekenhuis gaan. Ik maakte deze liftselfie om m’n dikke pens te laten zien aan jullie. Bij de auto bleek de auto helemaal niet te starten. De auto was hartstikke dood. Gelukkig was daar buurvrouw Thea waar we de auto van konden lenen. Met veel gehaast kwam ik precies op tijd alsnog in het ziekenhuis aan. Echt een ontspannen ochtend was het niet, pff.
In het ziekenhuis bleek ook mijn bloeddruk weer te hoog en werden er eiwitten in mijn urine gevonden. Tijd voor een bloedprik sessie om te zien hoe mijn organen het hele zwanger zijn vinden. Dat bloedprikken ging voor geen meter. Ik ben sowieso al moeilijk te prikken, maar met een stel stagiaires die steeds misprikken ben ik er al helemaal gauw klaar mee. Uiteindelijk werd er naar een half uur proberen, besloten het bloed dan maar uit mijn vinger te halen. Dat ging gelukkig wel. Wat een gedoe zeg.
En ik moest wachten. Heel lang wachten. Ik mocht pas naar huis als de uitslag goed was. Zulke wachturen heb ik de vorige zwangerschap heel vaak meegemaakt, dus ik weet dat ze slopend zijn. Ik duim op zo’n moment vooral dat ik naar huis mag. Gelukkig kreeg ik na een uur te horen dat dit inderdaad mocht. Wel met een urine container om 24 uur urine op te vangen. De hoeveelheid eiwitten zat ze toch niet lekker en dat moest even goed onderzocht worden.
Eenmaal thuis hing ik het eerste babywasje op. Wat een leuk gezicht al die mini kleertjes.
Woensdag besloot ik zelfs die kleine kleertjes allemaal te strijken. Ik strijk dus echt helemaal nooit en was verbaasd over mijn eigen strijk-drang. ’s Avonds kregen we onverwachts ook nog de intake met het kraambureau. Toen zij hoorden van mijn complicaties werd er meer spoed achter gezet. Alleen maar fijn, want dat is dus inmiddels ook achter de rug.
Toen ik aan het eind van de dag samen met Luuk mijn opgespaarde urine naar het ziekenhuis ging brengen, wilden ze het niet aannemen bij het lab. Gelukkig trof ik beneden op de poli nog een arts die in het donker zat te werken. Want de poli was al gesloten. De beste man wilde gelukkig meedenken en zorgde dat de urine alsnog werd ingenomen. Maar wat een gedoe toch weer. Het is altijd wat met het lab daar.
Luuk is zo nieuwsgierig naar de baby en lijkt steeds beter te begrijpen dat ik niet altijd van alles kan. We lazen dus lekker boekjes op bed (over baby’s) en hij wilde ook “samen op de koto mama”.
En zo bracht ik vrijwel iedere avond door. Olympische Spelen kijkend op bed. Met mijn voeten omhoog, want die bleven maar vollopen met vocht.
De laatste vakantieweek deze week. Ik heb besloten niet meer te werken (na besluit vanuit het ziekenhuis) en dat zorgt voor rust. We doen iedere ochtend rustig aan, nu we nog geen peuterspeelzaal ochtendspits hebben en Luuk geniet er net zo van als ik.
Strijken, strijken, strijken, vouwen, vouwen, vouwen. Ik wilde alle babywas van maat 50 t/m 86 wassen, dus dat was een flinke klus. Gelukkig met flinke tussenpozes. Gelukkig kwam mijn moeder om verder in huis te helpen, want ik kan momenteel vrijwel niets meer. Daar kan ik erg van balen, maar ik moet het ook zien los te laten.
Nog meer Olympische Spelen.
Luuk werd opgehaald door de zus van Joost, voor een dagje Spoorwegmuseum en Joost en ik besloten de rommelkamer aan te pakken. Dat lukte goed. Werkelijk alles is door mijn handen gegaan, ik vertelde Joost waar alles weer terug moest komen en als iets te zwaar was, pakte hij het op. Joost maakte foto’s voor Marktplaats en zo ging ons teamwerk. Na een paar uurtjes was alles klaar. Dat waar ik al weken tegenaan hikte was ineens klaar. Heerlijk! Wat een rust.
Foto’s maken van de leegte, om vanuit m’n bed naar te kunnen kijken. Ja het is echt opgeruimd.
Er was zelfs ruimte voor de bakken met gewassen en gestreken babykleding.
Luuk vermaakte zich ondertussen uitstekend bij het Spoorwegmuseum.
En genoot van een ijsje.
’s Avonds zou ik samen met mijn schoonzus naar de bioscoop gaan, maar dat werd een avondje bankhangen met een filmpje. Zo kon ik goed met mijn benen omhoog liggen en uitrusten van een drukke dag.
Dat opruimen leverde vanaf de dag erna direct al geld op. De spullen die we te koop gezet hadden, verkochten we in een rap tempo. Er liggen nog maar een paar spullen en de rest gaat mee met het grofvuil. Heerlijk dat opruimen. En het zakcentje dat het oplevert is ook fijn.
Dat bloedprikken van vorige week dinsdag, zorgde voor de nodige blauwe/zwarte plekken. Maar deze is echt raar. Het prikgaatje is wit en daar omheen zit de blauwe plek. Ik verbaas me elke keer weer over deze plek die dagelijks verandert van vorm haha.
Deze week begint de peuterspeelzaal weer na de zomervakantie, dus Luuk zal vanaf nu 2 ochtenden per week daar gaan spelen. En ik moet naar het ziekenhuis. Iets vaker dan me lief is, want er wordt besloten nog meer controles te laten plaatsvinden. Maar het is voor een goed doel. Komende week kun je zien wat er allemaal gebeurde deze week.
Lees ook: Weekoverzicht #104
Comments