Als ik denk aan een typische über übermoeder, dan herken ik mezelf daarin. Vaak heb ik een schuldgevoel over van alles, vaak denken dat je het veeeeeel beter/netter/effectiever zou kunnen doen dan dat je doet en ik kan me zorgen maken over van alles en nog wat. Dingen die achteraf ontzettende peanuts bleken. Waarvan je achteraf denkt: seriously? Heb ik me hier nou zo’n druk over gemaakt?
Toen mijn oudste zoon 3 was en de middelste 5 maanden kwam ik er onverwachts alleen voor te staan met hen. Vooral het eerste jaar waarin ik mijn weg zonder partner moest vinden heb ik als behoorlijk pittig ervaren. Ik kwam terecht in een soort modus van overleven. Een periode waarin je keuzes moet/gaat maken op bepaalde momenten en er veel beslissingen op je af komen. Deze dingen kunnen zo groot of klein zijn als je zelf maar kunt bedenken. Het ging van: hoe gaan we in vredesnaam een huis vinden binnen nu en 6 weken tot aan is het erg als ik vanavond geen groenten voor de kinderen heb maar ze een makkelijke (lees: ongezonde) maaltijd geef.
Na enige tijd van ‘’overleven ‘’ heb ik mijzelf een soort mantra aangeleerd. Bij alle dingen waar ik over twijfelde, mezelf afvroeg of ik het niet beter of anders had kunnen doen werd mijn mantra: wat is het ergste wat er nu zou kunnen gebeuren? Is er iemand die er dood aan kan gaan of ziek kan worden van deze keuze die ik nu maak? En die paar simpele vragen blijken dan ineens zo’n wereld van verschil te kunnen maken! Want de antwoorden blijken 99 van de 100 keer ontzettend mee te vallen ?. Nee, er moet heel wat gebeuren voordat ze dood gaan of ze iets ernstigs gaan mankeren (in de meeste gevallen dan). Ik leerde mezelf aan genoegen te nemen met de tweede optie in plaats van de meest perfecte optie. Voor de meest perfecte optie koos ik als ik zeker wist dat ik daar genoeg energie, geld of tijd of whatever voor had. En dat was niet heel vaak of veel als alleenstaande moeder. Dat maakte wel dat ik extra kon genieten van de keren dat het wel kon!
Inmiddels zijn we een aantal jaren verder en ben ik weer gelukkig in de liefde. Ik hoef het niet meer alleen te doen en is er zelfs nog een derde zoon bij gekomen samen met mijn nieuwe partner. Rijkdom! En wat is het leven dan (vaak) weer fijner en vooral makkelijker als je de zorg voor de kinderen en het huishouden kunt delen. Maar ook nu kom ik nog weleens op momenten waarop ik mezelf het een en ander afvraag. Hoe belangrijk is nou dat ene ding? Hoeveel energie levert die persoon je op? Of kost het je eigenlijk meer dan dat het je oplevert? Doe je iets omdat je het ‘’moet’’ doen van jezelf of omdat je het ook daadwerkelijk leuk vindt? Stel jezelf deze vragen eens wat vaker op random momenten en verbaas jezelf over de antwoorden die je geeft… Fuck it! Het leven is al zo kort. Doe wat vaker wat je wilt in plaats van wat je moet!
Comments