Gastblog: Mijn ruggenprik is verkeerd gezet

Een ruggenprik als pijnstilling wordt tijdens een bevalling vrij vaak gebruikt. Dat dit niet altijd even veilig is, daar wordt maar weinig over verteld. Dat een ruggenprik niet altijd veilig is, heb ik helaas zelf ondervonden. En ik mag hier op MamaKletst in 3 gastblogs mijn verhaal doen. Vorige week kon je het eerste deel al lezen over mijn bevalling en het zetten van de ruggenprik. En vandaag vertel ik je over de kraamperiode en hoe het ziekenhuis me steeds weer wegstuurde.  

De kraamweek

De dagen gingen erg langzaam voorbij, want ik was alleen maar gefocust op mijn hoofdpijn. Na een paar dagen had de kraamhulp toch het idee dat er iets niet klopte. Vooral nadat wij haar op internet lieten zien dat de hoofdpijn wel degelijk door de ruggenprik kwam. Zij adviseerde ons op contact op te nemen met het ziekenhuis. Daar hoorden we als eerste dat het absoluut niet door de ruggenprik zou komen. En ik kreeg het advies wat cola, energie drank, koffie of andere dranken vol cafeïne moest drinken. Dat zou de hoofdpijn minder worden en kon ik van de kraamtijd genieten. Toch werkte dit niet. Zelfs niet voor een paar minuten. Mijn gebit ging er overigens wel van achteruit.

Het ging elke dag slechter. De kraamhulp zag me achteruit gaan iedere dag. Ik zag er slecht uit, had geen energie, geen kracht in mijn handen en benen. Als ik moest plassen voelde ik me helemaal rot. Omdat ik dan wist dat ik moest opstaan. En opstaan zorgde voor nog meer hoofdpijn. Uiteindelijk belden we weer naar het ziekenhuis. We mochten langskomen. Ze zeiden iets tegen de hoofdpijn te gaan doen, ook al werd er nog steeds ontkend dat het door de ruggenprik kwam. Ik keek uit naar de afspraak in het ziekenhuis. Want daarna zou ik weer van mijn meisje kunnen genieten.

Eindelijk naar het ziekenhuis

Zitten was nog steeds onmogelijk, daarom belde mijn moeder een taxi om ons naar het ziekenhuis kon brengen. Dan kon ik liggen. In het ziekenhuis moesten we lang wachten. Maar uiteindelijk kreeg ik prikjes in mijn buik tegen trombose. Want doordat ik weinig beweging had, was de kans op bloedpropjes groter. Toen wij dit hoorden, vertelde ik aan de arts dat de beste oplossing zou zijn om een bloedpropje te schieten in het gaatje van de ruggenprik. Dit heet een bloodpatch. Dit kon niet, omdat het niet bekend is of dit echt zou werken. Eenmaal uit het ziekenhuis werd ik ineens niet lekker. Ik werd erg beroerd en de hoofdpijn was niet meer te verdragen. Dus wij weer naar binnen en daar werden we opgevangen door een verpleegkundige. Ik mocht even op een bed liggen en tot rust komen. Maar verder werd er zoals gewoonlijk niets gedaan.

Dit heeft in totaal twee weken geduurd. In de tussentijd gingen we vaak naar het ziekenhuis en langs de eerste hulp. De kraamhulp, gynaecoloog, huisarts en online contacten moesten eraan te pas komen om wat te laten gebeuren in het ziekenhuis. Als je net bevallen bent, wil je online eigenlijk niet eens lezen wat er voor complicaties kunnen zijn. Ik zag verschillende dingen zoals: voorhoofdholte ontsteking, hersenvliesontsteking, tumor etc. Dit zijn eventuele consequenties van wat er kan gebeuren als dit niet op tijd verholpen wordt. We bleven het ziekenhuis ervan proberen te overtuigen dat een bloodpatch de beste oplossing zou zijn. Want ik las daar zoveel positieve verhalen over. Eindelijk gingen ze ermee akkoord. Ik zou geholpen worden. Ik zag weer wat licht aan het eind van de tunnel.

Bloodpatch

Bij een bloodpatch wordt er bloed uit je pols genomen. Dit doet best pijn. Maar wel minder pijn dan de hoofdpijn. Het bloed vangen ze op in een spuitje met een lange naald. Vervolgens moet je precies hetzelfde gaan zitten als bij het zetten van een ruggenprik. Dus je moet je rug zo bol mogelijk maken. Ze gaan met die naald in het geprikte gaatje van de ruggenprik. En daar spuiten ze het bloed in. Hier heb ik weinig van gevoeld.

Daarna wordt je naar een uitslaapkamer gebracht en daar moet je zo’n 20 minuten verblijven. Ik lag ergens in een hoekje met een twintigtal andere mensen die kleine ingrepen hebben ondergaan. Eenmaal in een andere kamer hielden ze in de gaten of mijn hoofdpijn echt weg was. Dat zouden ze doen door middel van een onderzoek. Helaas werd ik vergeten door de verpleging. Na lang wachten werd ik door een verpleegster naar huis gestuurd. Dat onderzoek voor mijn hoofdpijn, heb ik 4 jaar na dato nog steeds niet gehad.

Volgende week lees je het laatste deel van mijn verhaal.