De meeste ouders gaan trouw naar het consultatiebureau, maar klagen ook heel veel erover. Door mijn werk in de kinderopvang had ik vaak gesprekken met ouders over dat het consultatiebureau ze weer eens op de vingers had getikt over slapen, eten, drinken, het gewicht van hun kind en noem het maar op. Ouders ergerden zich er enorm aan, maar werden er ook heel onzeker van. Menig ouder heb ik moeten vertellen dat ze het goed doen en dat ze niet alle adviezen van het consultatiebureau klakkeloos hoeven op te volgen, maar ook lekker hun gevoel moeten volgen.Ā En toen kreeg ik zelf een kindje en āmoestā ik zelf naar het consultatiebureau. Ik zou het nu aan de levende lijven gaan ondervinden. In deze blog mijn eigen ervaringen met het consultatiebureau en wat ik nou echt van ze vind.
Maar eerstā¦
Mijn eerste ervaring bij het consultatiebureau was niet voor mijn eigen kind. Het was met mijn neefje. Ik ging mee omdat ik op bezoek was en hij had een afspraak. Na wat gebabbel met de kinderarts moest hij gewogen en gemeten worden. Na het meten werd hij op de weegschaal gezet. De kinderarts keek zeer serieus naar de weegschaal en pakte haar schemaatje erbij. Daar krijg ik altijd de kriebels van, van die schemaatjes. Alsof elk kind hetzelfde is en zich hetzelfde ontwikkelt. Maar goed, dat even terzijde. Ze pakte haar schemaatje er dus bij en ging weer zitten. Ik zat inmiddels met mijn neefje aan de speelgoedtafel. Zijn moeder zat met de kinderarts te praten over de āresultatenā. Opeens hoor ik haar zeggen: āHij is wat langer dan gemiddeld, maar gezien zijn leeftijd heeft hij obesitasā. Ik weet nog dat ik bijna van mijn stoel afviel van verbazing en schijnbaar heel raar keek naar de kinderarts (dit hoorde ik later). Ik dag WAT??? Obesitas? Pardon, hij is 1,5 jaar en langer dan gemiddeld. Lijkt me niet heel gek dat een kind dat langer dan gemiddeld is voor zijn leeftijd ook zwaarder is dan gemiddeld. Maar goed ik zal wel gek zijn.
Ik was echt lange tijd nog verbaasd over deze uitspraak. Ik snap niet dat je zo vasthoudt aan van die schemaatjes en niet daar buiten kan kijken. En wat ik nog veel verbazingwekkender vind is dat je tegen een moeder van een kindje dat echt niet dik is het woord obesitas in de mond neemt. En dat helemaal bij een kindje van 1,5 jaar.
Mijn eigen eerste ervaring
Toen Huub en ik een week thuis waren (we hebben nog 2 dagen in het ziekenhuis gelegen na mijn keizersnede) kwam de verpleegkundige van het consultatiebureau langs. Een lieve, rustige vrouw, maar vertelde ons wel even hoe en wat we moesten doen. Ik dacht op dat moment alleen maar: ja ja, prima. Doe het toch zoals wij het willen. Tot dan toe heb ik me niet geƫrgerd. Maar toen vroeg ze: heeft Huub ook een eigen kamertje? Ja, dat heeft hij. Later in het gesprek vroeg ze het nog een keer en bij de 3e keer zei ik: je mag ook wel even kijken hoor. Want dat was wat ze overduidelijk wilde. Mevrouw stond direct op om te kijken waarna ze uit de kamer kwam met de vraag: hebben jullie wel een babyfoon? Ja, die hebben we. Ja dat moest ook wel want ja de kamers waren niet naast elkaar, maar schuin tegen over elkaar. Ik keek haar aan en zei alleen maar verbaasd: uhm ja en ik sta met drie stappen in zijn kamer. Ons appartement was 70 vierkante meter en alles op 1 verdieping. Vandaar mijn verbazing. De toon was gezet.
Daarna heb ik nog een paar keer een āopen-mond-ervaringā gehad bij het consultatiebureau. Wij hebben Huub iets later ingeĆ«nt dan gangbaar. Met 13 weken ipv 8 weken. We vonden 8 weken gewoon heel klein en hij ging pas met 16 weken naar het kinderdagverblijf. We werden meteen als āzweverigā bestempeld. Pardon?
Later had ik nog een keer een aanvaring over het aantal flessen per dag. Huub eet liever wat vaker minder dan minder vaak veel. Met 8 weken dronk hij 7 keer 100cc maar dat moest toch echt wel 5 keer 150cc zijn. Dus ik zei (nog vol hormonen): ja, dan zal ik het er met een trechter in moeten proppen. Vond ze stom dat ik dat zei. Ik vond het stom dat je dit tegen me zegt als ik je net heb uitgelegd dat hij liever vaker wat minder drinkt.
Ook leuk was het toen ik me een keer in de tijd had vergist. Meteen werd ik gebeld en verteld dat ik hier beter op moest letten. OkƩ, sorry, ben ook maar een mens. Vervolgens was de afspraak later die dag niet heel gezellig. De verpleegster deed heel onaardig, prikte Huub een blauwe plek en bestempelde me als een onzekere moeder omdat ik een paar vragen had. Vermoeiend.
Begrijp me goed
Begrijp me goed. Ik vindĀ het goed dat ze er zijn en dat je er terecht kan met vragen, voor vaccinaties en meten en wegen. Sommige ouders hebben ook een steuntje in de rug nodig of een instantie die ze in de gaten houdt. Maar de meeste ouders kunnen prima hun kindje opvoeden en maken heel bewuste keuzes die inderdaad wel eens afwijken van de schemaatjes van het consultatiebureau. Niks mis mee dacht ik zo.
Het zou fijn zijn als ze hun belerende toontje achterwegen laten, niet hun schemaatjes op willen leggen en ook eens āout of the boxā kunnen denken. Dat zou bij veel ouders denk ik een hoop ergernissen schelen en fijnere afspraken.
Het lijkt nu alsof ik alleen maar negatieve ervaringen met ze heb en dat is helemaal niet zo. Toen ik belde dat ik wilde stoppen met borstvoeding en tips nodig had, reageerde de verpleegkundige heel lief en zei: ālekker stoppen meid. Je hebt zo je best gedaan en hier wordt niemand blij vanā. Dat is precies wat ik nodig had op dat moment.
Ach het is soms ook maar net wie je treft en welk onderwerp aan bod komt. Ik zal alleen nooit mijn kind in die schemaatjes laten duwen. Sorry, dan kom ik in opstand en als ik dat niet doe, dan doet mijn man het wel. Ik vind namelijk dat elk kind uniek is en zich op zijn of haar eigen tempo ontwikkeld. En daar mag het consultatiebureau wel een beetje meer naar kijken. Goed voornemen voor 2017 misschien?
Wat is jullie ervaring met het consultatiebureau? Ergeren jullie je ook snel of juist helemaal niet?
Ik heb hele positieve ervaringen met het cb gehad. Fantastische kinderarts die niet naar schema’s maar naar het kind kijkt. Was blij dat ik er altijd met vragen terecht kon.
Heel fijn als ze niet zo naar schema’s kijken!
Mijn zonen waren te lang en te zwaar. Op mijn vraag of ik ze dan maar moest inkorten of minder te eten geven werd ik raar aangekeken. Ben er alleen nog geweest voor de inentingen. Schoolarts is zo mogelijk een nog groter drama. Mijn inmiddels reusachtige zonen hadden ” ondergewicht ” en met een moeder met overgewicht werd gezegd dat ik alles zeker op at. Ik ben opgestaan en weggegaan. Dat ik een stofwisselingsprobleem heb, heb ik niet meer uitgelegd
Mijn zoontje is ook lang. Daar heb ik nog nooit wat over gehoord. Wel over de omtrek van zn hoofdje.
Oh ja die ook, bleek gewoon veel hersens te hebben, dat was ook fout natuurlijk
Hier een heel fijn cb. Ze kijken vooral ernaar dat je kind zijn eigen lijn volgt, en geen probleem dat dat iets boven of onder het gemiddelde zit. Ook met de motorische ontwikkeling zijn ze heel relaxed, ze vragen er wel naar maar weten ook dat ieder kind anders is en vaak net op het cb niet dat blokje in een bakje doet š En verder hanteer ik de wat niet weet wat niet deert methode. Dus niet teveel vertellen waar ze eventueel een opmerking over zouden kunnen maken.
De “wat niet weet, wat niet deert” passen wij ook vaak toe haha
Lastig altijd he het consultatiebureau.
Ik denk dat het goed is dat er gekeken wordt naar kinderen om te kijken hoe het gaat en om te zien of er geen afwijkingen zijn.
Maar bemoeien met de opvoeding of hoe het er thuis uit ziet?
Dat vind ik echt te ver gaan!
Ja, helaas hebben ze dat hier gedaan. Maar goed het went ook wel weer of zo haha
Ik krijg ook vaak jeuk bij het consultatiebureau. Bij Sepp hadden ze een keer gezegd dat ie slappe lip spieren had omdat ie alleen uit de fles dronk. UHM nee hoor mevrouw. Het is gewoon een echte man. Lekker lui! Als bewijs dat ie goede lip spieren had ging ie zitten toeteren tijdens de afspraak. En doei!
Hahaha precies!
Mijn ervaring was altijd prima. Tot ik een keer te horen kreeg dat Luuk zeker weten geopereerd zou worden aan zijn amandelen. Ik schrok daar (uiteraard) van en maakte me best wel zorgen. Gelukkig moest ik 2 uur later bij de huisarts zijn voor mezelf, dus ik vroeg gelijk naar hoe het nou zat met die amandelen.
Ik heb de huisarts nog nooit zo zien lachen. Ze mompelde iets over een zogenaamde arts en stelde me daarna gerust dat er echt niets aan de hand was.
Vervolgens heb ik dat teruggekoppeld naar het consultatiebureau. Wat daar gebeurde? De arts zou me nog bellen om het door te spreken. Dat heeft ze alleen nooit gedaan. Toen ik een keer daarna weer met Luuk naar het cb moest, werd ik die ochtend ineens gebeld, dat het ze geen goed idee leek dat ik zou komen, aangezien ik weer bij dezelfde arts zou komen. Er werd toen besloten me een maand later te laten komen. Ik was het hele voorval al vergeten en had heel die arts niet eens meer herkend denk ik….
Nu ik er weer regelmatig kom met Maik, merk ik dat ze een opmerking bij mijn naam hebben gezet. Ze ontwijken oogcontact, doen en zeggen vrijwel niets. De laatste keer werd er niet eens naar Maik’s heupen gekeken bijvoorbeeld. Ze wilden me gewoon snel weg hebben. Daar ga ik dus de komende afspraak echt wat van zeggen. Ben helemaal klaar met die gasten…
Das eigenlijk ook raar!! Ben je gelijk een moeder met een labeltje omdat je hun niet gelijk blind vertrouwd!
Eerder omdat ze niet gewend zijn ‘feedback’ te krijgen op hun manier van werken hahaha. Het zal na de volgende keer wel weer helemaal bal zijn gok ik š
Wat een verhaal! Snap dat je hier enorm van baalt
Ik werk al bijna 9 jaar in de kinderopvang en had er veel over gehoord, over het CB. Dus toen Mila voor het eerst heen moest was ik voorbereid. Maar tot nu toe (Mila is dik 10 maanden) valt het erg mee. Ik heb totaal geen rare ervaringen er mee.