Vertelde ik de vorige keer nog dat mijn man en ik graag een tweede kindje willen, vandaag kan ik jullie vertellen dat ik zwanger ben. Het is gewoon meteen gelukt. In één keer raak. Wie had dat ooit gedacht? Ik had er wel rekening mee gehouden dat het weer snel zou gaan, maar zó snel… Ik was naïef genoeg om te denken dat dat niet zou gebeuren.
De reis van bedenken dat we een tweede kindje willen tot het daadwerkelijk zwanger zijn was dus maar kort. Ik voelde me een beetje raar. Wat opgezwollen voeten, last van mijn borsten, gigantisch humeurig (sorry, lieve man van me). Ik dacht dat het kwam doordat ik ongesteld moest worden en deed routinematig toch maar een testje. Gewoon, om uit te sluiten dat ik zwanger was.
Maar toen ik die test bekeek was er een héél licht streepje te zien. Echt bijna niet te zien met het blote oog. Ik bleef er maar naar staren en dacht dat ik het me gewoon in aan het beelden was. Dus deed ik nog een test. En nog een test. Oké, ik ben dus echt zwanger. Ongelooflijk. En het erge is: tijdens het doen van de tests was mijn man niet thuis vanwege zijn werk en zou pas de volgende dag thuis komen. Dom, dom en nog eens dom van me.
Hem door de telefoon vertellen dat we een tweede kindje verwachten wilde ik niet, dus moest ik een hele dag wachten tot ik het hem kon vertellen. Pfff, dat was zenuwslopend zeg! Gelukkig had ik doordat hij er niet was wel tijd genoeg om het voor te bereiden. Ik kocht een rompertje en een kaartje en deed dat samen met de test in een cadeautasje. Zijn gezicht toen hij de test zag was onbetaalbaar. Zó mooi.
We verwachten gewoon ons tweede kindje! Laten we hopen dat dit kindje lekker blijft zitten waar hij/zij zit en dat alles goed blijft gaan.
Was jij ook zo stom om alleen een test te doen of was je partner er gewoon bij?
