Kamperen als je zwanger bent

Echt een fan ben ik niet van kamperen. Vroeger heb ik best wel gekampeerd met mijn ouders, totdat we de busreizen naar Spanje ontdekten en de luxe van een aparthotel. Tot we een jaar of 5 geleden gingen kamperen op Texel. Het regende regelmatig en Joost en ik zeiden tegen elkaar: “kamperen, dat doen we niet meer!”. Dat deden we de jaren daarna ook niet. Tot we besloten deze zomer mijn schoonouders in Frankrijk te bezoeken. Waarbij we een week in een tent zouden slapen. Dit spraken we al af voor ik zwanger was. En hoewel we het best af hadden kunnen zeggen, deden we dit niet. We keken er toch ook wel naar uit. Maar of het beviel? 

Slapen in een tent

We leenden een tent van mijn moeder en gaven deze ruim twee weken van te voren alvast mee aan mijn schoonouders. Dat is erg luxe, want de tent stond dus al toen we aankwamen ’s morgens om 7 uur. Ik kon na een nacht autorijden linea recta de tent in duiken om te slapen. De tent heeft twee slaapcabines naast elkaar, maar het tussenstuk kan er ook uit. Dat deden we direct dezelfde middag nog, waardoor we een grote slaapcabine hadden en gezellig met z’n drietjes konden slapen.

Het slapen in een tent vind ik altijd wel wat hebben. Je hoort iedereen om je heen, want er zit alleen een doek tussen. Je kunt gesprekken meeluisteren en horen wat er op de tv van de buren gezegd wordt. Maar je hoort ook geluiden die je helemaal niet wil huren. Een snurkende buurman of vrouw bijvoorbeeld.

Ik had rekening gehouden met het ergste en hoewel ik de eerste nacht op een lek luchtbed heb geslapen, waardoor ik op de grond lag, viel het me reuze mee. Omdat Luuk zo meeging in ons ritme, sliep hij elke dag uit tot een uur of 8 / half 9 en omdat hij samen met ons naar bed ging, sliepen we vrij vroeg iedere avond. Ik sliep best goed toen ik eenmaal een goed luchtbed onder me had liggen en werd met minder bekkenpijn wakker dan ik van te voren had verwacht.

Heuvelachtige omgeving

Waar ik dan weer niet echt rekening mee had gehouden was de heuvelachtige omgeving. Het stadje waar we vlakbij zaten, was heel leuk, maar heeft allemaal heuveltjes. Wat met bekkeninstabiliteit absoluut niet fijn lopen is. Hierdoor heb ik uiteindelijk maar vrij weinig kunnen doen. Ook voor het toiletgebouw moest je een heuveltje of een trapje op. Wat dat betreft was ik blij om weer thuis te zijn en alles gelijkvloers te hebben. Dat deed mijn bekken gelijk goed.

Uitrusten maar toch niet

Zwanger zijn is al vermoeiend, maar als je gaat kamperen rust je toch ook niet helemaal goed uit. Je hoort van alles om je heen, waardoor je lichter slaapt. Althans, daar hadden wij last van. En een luchtbed ligt prima, maar niet zo lekker als je eigen bed. Je rust dus niet zo uit, als thuis normaal gesproken.

Ook de reis er naartoe is niet mals. We reden ’s nachts, omdat het dan rustiger is op de wegen, maar ook zodat Luuk lekker kon slapen en de autorit beter te doen zou zijn. Dat ging goed, maar betekende wel dat ik in een week tijd twee keer een nacht moest doorhalen. Daar heb ik in niet-zwangere toestand op zich niet heel veel problemen mee, maar ja zo’n zwanger lijf vergt als je de hele dag niks doet al veel energie.

Het echte uitrusten kwam dus pas de week daarna toen we thuis waren.

Volgend jaar weer?

Het kamperen an sich beviel op zich wel. Al blijf ik nog steeds het meest fan van een appartement/hotel ergens aan de kust met een lekker zwembad erbij. Maar ik zou best willen overwegen volgend jaar weer te gaan kamperen. Of ik dat aandurf met een baby, weet ik nog niet zo goed.

Kamperen in zwangere toestand zou ik in elk geval niet meer doen. Dat was toch best pittig. Nu scheelt het dat ik nu niet van plan ben om ooit nog zwanger te worden en deze zwangerschap zit een vakantie er niet meer in.

Hou jij van kamperen?