Fast food, vooral van McDonald’s, is stiekem mijn grootste guilty pleasure. Oké toegegeven, ik heb ontzettend veel guilty pleasures. Maar maken juist die guilty pleasures het leven niet heel stiekem net een beetje leuker? Ik vind van wel. Maar met mijn McDonald’s guilty pleasure ben ik eigenlijk helemaal niet blij meer. Want kleine kinderen en fast food? Ik vind het echt geen gezicht…
De eerste keer dat ik reclame van McDonald’s op televisie zag maakte grote indruk op me. Ik zal een jaar of zes, zeven geweest zijn toen ik zo’n prachtig gestylde Happy Meal voorbij zag komen. Mijn complimenten aan de styliste van toen, want ik wilde gelijk ook een Happy Meal! Eten en een cadeautje, ik bedoel, kan het nog beter dan dat? Dus toen ik met mijn oma in Leeuwarden door de stad liep en we een McDonald’s tegen kwamen moest en zou ik een Happy Meal. Mijn oma vroeg me of ik dat wel lekker vond? Natuurlijk wist ik zeker dat ik dat ontzettend lekker zou vinden! Laten we maar zeggen dat de reclame zijn werk goed had gedaan…
Toegegeven, het was veruit het lekkerste wat ik tot dan toe in mijn jonge leventje had gegeten. Ik was verkocht. Jaren verstreken en zo nu en dan kwam ik eens bij de Mac. Met de jaren veranderde ook mijn smaak en werd de Big Mac lange tijd favoriet. Af en toe mocht ik met mijn vader mee op pad voor zijn werk en dan gingen we steevast even kijken hoe het met Ronald ging. Ik herinner me vooral de gezelligheid van die uitjes. Papa en ik, peuzelend in de Ford Transit. Die goede oude tijd.
Voor mij was het, toen ik zelf moeder werd, dan ook niet meer dan logisch dat ik zo gauw het een beetje kon, met de kleine naar de Mac zou gaan. Misschien voel je het wel aankomen, maar Johan vond het eten daar dus drie keer niks. Zo bliefde hij ook jaren geen patat en chinees eten? Dat lust hij nog altijd niet. Alleen wokken vindt hij heerlijk. Tja, vreemd genoeg was het voor mij toch een beetje een teleurstelling.
Tijdens de zwangerschap van Levi kon manlief me geen groter plezier doen dan spontaan even bij de Mac stoppen. Dat werd tijdens de zwangerschap van Lisa al heel anders. Ik bedoel, ik vond het zo’n raar idee om met een baby bij de Mac naar binnen te gaan! Mijn mening over kleine kinderen en fast food draaide 180 graden. Waarom zou ik mijn kind moedwillig met dat ongezonde voedsel in aanraking willen laten komen? Gelukkig was mijn man zo lief om in de 42ste week van mijn zwangerschap nog even een keertje wat voor me te halen! De schat.
Een tijdje geleden waren we met de auto onderweg. Ook de kleintjes waren mee. Natuurlijk kwamen we langs de grote gele M en manlief en ik hadden trek. Nou vooruit, besloten we, laten we maar door de drive gaan. Toen ik het had gezegd kreeg ik er al pijn in mijn buik van. Ik wilde niet dat de kleintjes het zouden eten, waarom deden we het dan zelf wel? Hoezo het toppunt van hypocrisie? Ik zei het tegen manlief en gelukkig dachten we er allebei zo over. We reden dan ook zo het terrein weer af. Ik was zó trots op ons kan ik je vertellen!
Want echt, kleine kinderen en fast food, ik vind het geen gezicht. Een baby hoort gewoon echt niet bij de grote gele M thuis. Zo lang als mogelijk…En eerlijk? Een lekkere hamburger kan ik thuis ook maken. Dan is hij ook nog eens recht gestapeld…
Je hebt eigenlijk gelijk. En zo hypocriet om dat te zeggen. Ik heb altijd spijt als ik daar wat gegeten hebt. Ik kom zo en zo er niet vaak. Meestal als we op doorreis zijn en FF snel wat moeten eten. Zo blijft de mac een beetje speciaal.
Dat spijt gevoel heb ikzelf ook altijd…Inderdaad, de beruchte doorreis. Meestal probeer ik dat in te calculeren door iets van thuis mee te nemen. Misschien een idee?
Mwa, ik ben het er niet helemaal mee eens. Tuurlijk moet je niet wekelijks met je kind naar de Mac om je daar eens goed vol te proppen, maar af en toe een keertje vind ik dat het wel moet kunnen hoor. En dan zonder slecht gevoel erover 🙂
Waarschijnlijk ontkom ik er over een paar jaar ook niet meer aan. Maar dat schuldgevoel blijft ben ik bang ;)!
Mijn kleuter wordt er echt heel blij van en heel eerlijk? Vooral van het happymeal cadeautje en even spelen daar in de speciale speelgoed.
Zolang we er niet wekelijks zitten en hij ook genoeg gezond aanbod krijgt voel ik me er niet slecht onder.
Dat cadeautje is altijd iets magisch hè! Maar eerlijk is eerlijk, alles draait natuurlijk om een gezonde balans. Toch wil ik het bij mijn kinderen zolang mogelijk vermijden. Ze kunnen het hun hele leven nog eten…
Met een baby niet nee maar wij gaan echt wel eens met de kids (1 en 3) naar de mac. De kleine eet wat patatjes mee maar onze peuter mag een happy meal. Ik denk persoonlijk dat het gaat om de balans. Net als bij ons volwassenen. Dus niet iedere week maar af en toe. Blijft het overigens ook nig een beetje bijzonder
Wat ik dan wel interessant vind: natuurlijk draait alles uiteindelijk om balans, maar ik denk op mijn beurt als je het niet aanbiedt dan weten ze ook niet wat ze missen toch?