Ik wil de eerste kraamweek overdoen

Door Thea – Daar lig je dan op mijn borst. Na 9 maanden heb ik je nu vast. Mijn meisje, mijn dochter, je bent van mij, en je heet Isabel. Een heleboel mensen staan om ons heen. Mijn twee vriendinnen, maar vooral veel ziekenhuispersoneel. Ik kijk naar je en zie dat ze aan je zitten. Je huilt niet. Je hoort te huilen toch? Met moeite (lijkt het) krijgen ze je aan het kreunen. Ik knip de navelstreng door en dan ga je weg. Mee met de kinderarts. Hoelang heb ik je vastgehouden? Een minuut? Een paar minuten? Dit was niet zoals ik het wilde, ik wilde je langer bij me hebben. Mijn vriendinnen gaan met je mee. En ik lig daar nog, bezorgd om jou. Niet wetende dat ik een paar weken later de kraamweek het liefste over zou doen.

Het personeel probeert me gerust te stellen en uit te leggen wat er aan de hand is. Ik ben moe, kapot, ik wil maar 1 ding! Ik wil mijn dochter. Even later wordt Isabel binnen gereden. In een couveuse. Kak! Dat was zo niet wat ik wilde zien. Er wordt uitgelegd dat ze opgenomen moet worden op de medium care. Omdat ze niet alert was, omdat ze met de vacuümpomp gekomen is en dus hoofdpijn heeft en misselijk is, omdat ze een infectie heeft en aan de antibiotica moet, en omdat haar suikerwaarden in de gaten gehouden moeten worden (i.v.m. zwangerschapsdiabetes).

Uren gaan voorbij, ik word gehecht, ik eet wat, ik douche en dan ben ik weer bij Isabel. Op de medium care (Neonatologie). Ik zie haar liggen en het liefst pak ik haar en ren weg, naar huis. Al snel komt haar verzorger. Blijkt dat ze elke dienst een vast gezicht heeft. Ze vertelt me hoe Isabel het doet, en ik krijg haar in mijn armen. EINDELIJK! Terwijl ik haar vast heb krijg ik nog meer informatie. De verwachting qua herstel en of ik even mijn email wil geven dan mailen ze mij de info over de afdeling. En als ik dan even alleen ben met haar is het eindelijk even genieten. Kort, want ik ben moe, kapot van de bevalling. Ik wil bij haar zijn maar ik kan mijn ogen amper openhouden.

Na een uurtje slaap op mijn eigen afdeling vraag ik me af waarom ze in hemelsnaam de folders mailen. Alsof ik nu rustig wil lezen op mijn telefoon wat bezoektijden zijn, wie er mag komen wanneer, en wat de regels van de Neonatologie zijn). Vertel dat gewoon! Al snel daarna volgt bezoek van familie en stel ik ze voor aan mijn dochter, hun kleindochter en nichtje. Van een afstand, want vasthouden mogen ze niet…

In de avond buidel ik een lange tijd. Isabel heeft nu een hele lieve verpleegster die ook zo lief is om foto’s te maken. We proberen aan te leggen voor de eerste keer. Maar dit doet nog te veel pijn bij Isabel. We houden het dus bij buidelen. Ik ga op tijd naar bed. Maar inslapen duurt even. Want ik weet dat mijn meisje de hele nacht alleen is, zonder mij. De volgende ochtend kan ik eigenlijk niet wachten om te gaan. We buidelen weer. Ik wil dit de hele ochtend, nee de hele dag!

En dan komt de arts, hij bespreekt nogmaals met me wat er met Isabel is, en waarom ze moet blijven en hoelang. Dat is puur op basis van de antibiotica/ de infectie. En ik moet uitgaan van 5 tot 7 dagen. Ik mag echter maar nog 1 dag blijven want mij mankeert niks. In mijn hoofd plan ik al helemaal hoe ik dat ga doen, hoe ik zoveel mogelijk bij Isabel kan zijn. Wie ik om hulp ga vragen enzovoorts. En dan staat de arts weer voor mijn neus. Dit keer met een vraag die ik niet zag aankomen.

Of ik Isabel wil laten overplaatsen naar een ander ziekenhuis. Ze komt dan in een kraamsuite wat betekent dat ik bij haar op de kamer kan. Totdat ze naar huis mag. Ik twijfel geen seconde: JA! De dag veranderd compleet want ineens moet ik spullen inpakken en wachten op de ambulance die ons wegbrengt. Een paar uur later rij ik met mijn dochter op de snelweg naar een ander ziekenhuis. Voor het eerst zitten we in een ambulance, voor het eerst uit het ziekenhuis. Maar het liefst roep ik: andere kant op! Naar mijn huis please!

We treffen wederom een fantastische liefdevolle verpleegster, ik moet zeggen dat de meeste hier erg lief en aardig zijn. Met een enkele kon ik het niet vinden. Maar deze, wauw! zo lief, zorgzaam ook naar mij. (Ook al ben ik niet hun patiënt.) Isabel mag gelijk uit de couveuse en in een warmte bed. Wat een ander gezicht. Ik merk dat het een rollercoaster is. In 48u tijd bevallen, overgeplaatst, en amper geslapen. En daar bovenop komt dan nog even het infuusprobleem. Ze had er een, maar die raakte los met overplaatsen. Dus een nieuwe in haar andere arm. Maar haar arm zwelt op. Hij zit niet goed!

Ze proberen een nieuwe te plaatsen maar dit valt niet mee. Zelfs de kinderarts heeft er enorm veel moeite mee. Ze proberen in haar been, haar voet, andere been, andere voet, toch maar arm, nee toch weer voet. En dan is er eigenlijk nog maar 1 optie… haar hoofd. Mijn moederhart brak, mijn mooie meisje, een infuus in haar hoofd. Ben je net geboren en dan moet je zoveel doorstaan…

De dagen erna herstel ik voorspoedig. Isabel doet het ook goed en mag zelfs in een wiegje. Als dan naar huis gaan ook in zicht komt ben ik opgelucht. Het duurde uiteindelijk iets langer omdat Isabel oververmoeid was en slecht at. Maar op vrijdag haalde opa en oma ons op! Zondag geboren, vrijdag naar huis. Wat was ik blij!

Deze eerste week was een hel en zonder lieve vriendinnen en familie die spullen brachten (dank voor de chocola!) en een luisterend oor boden had ik het denk ik niet gered. Ik wil de week het liefst vergeten. Maar dat kan niet, het is haar eerste week. Dus ik denk aan de mooie dingen. Het buidelen, het eerste keer in bad moment, eerste keer drinken uit de borst en nog meer moois.

Maar als ik hem mocht overdoen…