Kwetsbaar

Kinderen zijn kwetsbaar, maar maken ook ouders kwetsbaar. Ja, wat kan het me aangrijpen als er iets met één van mijn kinderen niet in orde is. Als ze pijn hebben, dan zou ik dat zo van ze over willen nemen. Het gevoel dat ik had toen de oudste geopereerd werd, en het veel langer duurde voordat hij terug was dan de bedoeling was, kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren. De ongerustheid deed gewoon pijn in mijn lijf. Zeg maar het bekende gevoel dat je tien jaar ouder wordt in een paar uur tijd. Toen ik bij hem op zijn ziekenhuis kamer over hem waakte, deed ik geen oog dicht. Elk piepje van hem kwam bij mij drie keer zo hard binnen. Gelukkig herstelde hij snel.

Op het voetbalveld worden de jongens nogal eens een keer onderuit geschopt. De noppen van de voetbalschoenen van de tegenstander zijn dan wel eens terug te vinden op het lijf van mijn kind. Het gaat, zelfs bij de jeugd, er echt al lomp aan toe. Als ik mijn jongen dan op de grasmat zie liggen kermen van de pijn, moet ik me inhouden om niet het veld op te rennen om hem te troosten. Natuurlijk is het niet de bedoeling dat ouders zich daar mee gaan bemoeien, dat weet ik. Dus ik blijf netjes naast het voetbalveld staan als mijn kind ligt te creperen van de pijn. Druk doende met het liedje “Als ie maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half dood,” zachtjes te neuriën. Er is altijd wel een lieve trainer die zich met wonderwater ontfermt over de gewonde voetballer. Ik verbaas me trouwens regelmatig over dat doodgewone water, wat veranderd in wonderwater als het de huid van een voetballertje raakt. Het ene moment ligt er een speler te kermen van de pijn en na wat water over de pijnlijke plek te spuiten, functioneert alles weer als vanouds. Dat is zo handig! Daar kan vast geen kus van je moeder tegenop. Wat zouden ze zich schamen voor me, die mannen, als ik daadwerkelijk het veld op zou rennen om de pijn weg te kussen.

Er wordt heel vaak gezegd: ”Als ze aan mijn kind komen, dan komen ze aan mij.” Dat voel ik zeker ook zo. Zelfs letterlijk. Toen een van mijn kerels met zijn vinger tussen de voordeur kwam, kon ik wel jodelen. Een grote, openstaande, flink bloedende snee boven op het hoofd van de jongste, bezorgde mij enorme hoofdpijn. Toen die gehecht moest worden heb ik elke prik van de diverse naalden gevoeld. Een schaafplek op het hele bovenbeen van onze oudste zoon, deed mij spontaan mank lopen. Als ik aan deze dingen terug denk, krijg ik het nog warm. Noem me een watje, ik kan er echt niets aan doen. Het gebeurt gewoon. Ik ben bang dat dit nooit meer verdwijnt.

Ach, weet je, kwetsbaarheid voelt niet comfortabel, maar het is ook niet ondraaglijk. Het hoort er gewoon bij, het maakt je wie je bent, ook voor je kinderen.