Het leek een simpel buikgriepje, waar we alle 3 al last van hadden gehad. En ook jij kreeg er last van. Je was totaal niet jezelf en op maandag begon ik voorzichtig al te twijfelen of we niet even langs de huisarts moesten, maar ja, je dronk je flessen zo goed. Echt nodig leek het me dus nog niet. Maar toen je dinsdagochtend geen kik gaf toen je wakker werd en alleen maar een beetje voor je uit lag te staren, belde ik toch. Onze eigen huisarts is met vakantie, maar de vervanger had dezelfde ochtend nog plek. Na een bezoek, waar we je op de weegschaal legden en waar de huisarts foto’s van jou bekeek om te zien hoe je er normaal gesproken uit ziet, werd er na kort overleg met de kinderarts besloten dat we naar de eerste hulp moesten rijden, de kans was groot dat je werd opgenomen in het ziekenhuis.
Eenmaal in het ziekenhuis leek je al een stukje fitter dan anderhalf uur daarvoor, maar je was zo vermagerd, dat de artsen zich toch wel zorgen maakten. Als je binnen 10 minuten na het drinken van je fles, alles alweer uitpoept is dat geen goed teken. Het werd dus inderdaad een opname, met een sonde om ORS je maag in te krijgen. Je lag op mijn schoot bij het inbrengen en spuugde me helemaal onder. Je vond het maar een akelig ding, net als het bed in je kamer. Ik mocht bij je blijven slapen, maar we hebben de hele avond en nacht vooral samen op gezeten. Uiteindelijk nam ik je bij mij in bed en hebben we toch nog een paar uurtjes geslapen.
Toen je eindelijk weer een goede fles mocht drinken de volgende ochtend, knapte je helemaal op. Daar was je duidelijk aan toe. En na een overleg met de artsen, waarbij ik moest beloven jouw gewicht goed in de gaten te houden mochten we naar huis. We moeten je wat beter proberen te laten eten, om je gauw te laten aankomen. Je BMI is veel te laag en je hebt daardoor weinig reserves om een griepje als dit de baas te worden. Gelukkig ben je, op het vele slapen na, jezelf weer. Een kleine vrolijke man, die altijd lacht. Knuffelen doe ik het liefste thuis met je. Gelukkig kan dat ook weer.
Ik twijfelde of ik mijn camera mee moest nemen naar het ziekenhuis, maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Zo hebben we ook wat mooie foto’s van je gezicht met die veel te grote pleisters op je wang. Dit hebben we weer achter de rug en achteraf is het, net als met vrijwel alle fases in het leven, toch fijn om de foto’s nog even terug te kunnen kijken.
Dat moet even schrikken zijn geweest! Gelukkig gaat het al een stuk beter..
Oh wat heftig. Gelukkig gaat het weer goed!
Achossie wat heftig voor je zoontje. Het is inderdaad een prachtige foto van hem met die pleister. Hopelijk eentje voor het plakboek en dan snel weer vergeten. Beterschap!