Het blijft een terugkerend “dingetje” voor mij als moeder. Loslaten. Vanaf dat de kinderen klein zijn moest ik leren de zorg voor ze uit handen te geven. Aan de oppas, aan de juffrouw en meester van school. Aan oma opa en oma, aan de moeder van vriendjes en vriendinnetjes.
Het begon toen ik weer moest gaan werken na mijn zwangerschapsverlof. Een kleine kwetsbare baby bracht ik naar de oppas. Ik vond het moeilijk om hem, en de zorgen voor hem, uit handen te geven. Aan de andere kant was het ook wel weer lekker om op het werk te zijn. Te voelen dat ik niet alleen moeder was, maar ook nog een verzorgende en een collega.
Toen na de oudste, ook mijn jongste zoon voor het eerst naar school ging, had ik opeens hele dagdelen vrije tijd. Waar ik voorheen blij was met een momentje voor mezelf op het toilet, had ik nu het gevoel een marathon aan vrije tijd te hebben. Het was wennen, het was zo stil in huis. Maar al snel had ik die vrij tijd volledig benut. Stiekem bleef ik regelmatig naar het schoolplein gluren. We wonen naast de school, dus de verleiding was enorm groot. Niet omdat ik de leerkrachten niet vertrouwde, maar wel omdat ik het moeilijk vond om niet te weten wat mijn kind de hele dag deed.
Toen de jongens zo groot waren dat ze alleen thuis konden blijven, werd het ineens een stuk gemakkelijker m dingen voor mezelf te plannen. Het regelen van en rekening houden met een oppas hoefde niet meer. Op toerbeurten een verjaardag bezoeken was ook van de baan. Daar heb ik niet lang aan hoeven wennen. Ook het gaan werken bracht zoveel meer rust. Ik hoefde niet meer te stressen om op tijd thuis te zijn als de jongens uit school kwamen.
Aan deze zelfstandigheid zit natuurlijk weer een keerzijde. Dit betekend ook dat ze steeds vaker alleen op pad gaan. Ze willen naar de disco, gaan chillen bij vrienden, met een groepje met de trein naar de stad. Het loslaten houdt maar niet op. En nu moet ik accepteren dat ze de grote wereld in gaan. Zowel letterlijk de grote wereld, als de digitale grote wereld. En dat is weer een heel andere fase. “Mahaaam, ik ben geen kleuter meer!” is iets wat ik tegenwoordig vaak hoor. Ik zorg zo graag voor ze. Maar ze kunnen steeds meer en beter voor zichzelf zorgen. En dat is ook goed, zeg ik heel verstandig. Er komen nog veel meer loslaat momentjes. Maar stiekem hoop ik dat ze hun oude moedertje nog heel erg lang nodig hebben.
Comments