Misschien vond ik het inlichten van mijn omgeving nog wel spannender dan dat ik de stap naar de huisarts heb gezet om te praten over een maagverkleining. Ik was bang voor vervelende reacties, het is nogal een ingrijpende operatie en veel mensen vinden opereren in een “gezond lichaam” (voor zover morbide obesitas gezond is…) niet oke. Maar hoe reageert mijn omgeving nu echt? Zoals ik had gedacht van te voren?
Vriendinnen
Als allereerste vertelde ik het niet aan mijn naaste familie, maar aan vriendinnen. Vooral aan Marije, zij heeft me echt de aanloop naar de huisarts zien maken en stimuleerde en steunde me enorm. Zij heeft zelf een Gastric Bypass gehad en weet dus als geen ander hoe het is om deze stap te zetten. Ook vertelde ik het aan andere vriendinnen, waarbij de een positiever reageerde dan de ander. Er was zelfs iemand die zei “Jeetje, dat is wel kiezen voor de makkelijke weg he?”. Dat kwetste me enorm, want als iets het niet is, dan is het wel een makkelijke weg. Het is en blijft keihard knokken, kilo’s raak je nooit zomaar kwijt, helaas. Was het maar waar!
Mijn naaste familie
Het inlichten van mijn naaste familie vond ik best spannend. Ouders, schoonouders, aanplak zussen en mijn broertje. Maar vrijwel iedereen reageerde positief. Natuurlijk hebben ze zo hun zorgen, maar come on, het zou raar zijn als ze dat niet zouden hebben. Het is en blijft een operatie. En iedere operatie brengt risico’s met zich mee. Maar juist mijn naaste families zien hoe ik de afgelopen jaren steeds meer heb geworsteld met mijn overschot aan kilo’s en steunt me dus door en door. Fijn! Want ik ga ze nog heel hard nodig hebben voor en na de operatie. Tillen is uit den boze de eerste periode, dus ik zal her en der toch hulp nodig hebben. Maar dat komt vast en zeker goed.
Joost weet natuurlijk al van begin af aan dat dit is wat ik graag wil en hij begrijpt het. Hij blijft herhalen dat hij me mooi vindt zoals ik ben, maar vindt het veel belangrijker dat ik ook goed in mijn vel zit. Ik bof enorm met hem, hij steunt me waar nodig en, ook al heeft hij natuurlijk ook zorgen, staat volledig achter deze keuze.
Keuzes maken en afscheid nemen
Van sommige mensen die mijn keuze enorm afkraakten, heb ik deels afscheid genomen. Vriendschappen zijn belangrijk, vriendschappen betekenen ook dat je best kritisch naar elkaar mag zijn. Maar iemands keuze volledig afplassen is in mijn ogen niet nodig. Met enkele van hen heb ik dus geen contact meer. Het houdt me nu eenmaal bezig en als mensen niet begrijpen dat ik het er veel over heb, dan is geen contact beter. Daarentegen heb ik ook meer contact gekregen met andere vrouwen. Ik heb via social media vrij veel mensen “om me heen” die ook voor een maagverkleining gekozen hebben. Open zijn over deze keuze, zorgt voor veel reacties, nieuwe vriendschappen zelfs. En dat is erg fijn. Een vriendin vatte het laatst mooi samen, dat het juist zo fijn is dat ik nieuwe mensen ontmoet, die precies weten wat ik doormaak en nog ga doormaken. Iets dat mensen die deze keuze niet maken of gemaakt hebben, wellicht nooit helemaal zullen begrijpen.
Begrip en (h)erkenning is wat ik nu zo nodig heb. Gelukkig krijg ik dat van de meeste mensen om mij heen en daar ben ik heel erg blij mee.
Wat een domme opmerking zeg ‘makkelijke weg kiezen’ dat je deze stap durft te maken en wil maken getuigt van ontzettend veel doorzettingsvermogen en lef en bovenal de wil om te kiezen voor je eigen gezondheid. En het zal ook zeker niet makkelijk worden. Sowieso zul je moeten herstellen van zoiets ingrijpends en daarna op de goede weg blijven. Ik vind je super moedig juist!!
Dankjewel! 🙂
Voor de makkelijkste weg kiezen is wel heel cru, zo is dat natuurlijk absoluut niet!
Toch heb ik ook altijd mijn reserveringen bij deze ingreep, mijn moeder heeft hem ook gehad. Dat lijkt bij haar een logische keus, behalve overgewicht heeft zij ook nog diabetisch en het is bewezen dat die groep veel baat heeft bij een gastrich bypass.
En ja, ze is veel afgevallen en hoeft geen insuline meer te spuiten, maar slank is ze nog steeds niet en ze valt niet meer af.
Want er zit nog een heel psychologisch aspect aan, dat je ook je eetpatroon drastisch moet omgooien en ook moet begrijpen waarom je zo slecht eet/at.
Bepaalde dingen kán mijn moeder nu niet meer eten zonder dat ze er last van krijgt, maar ze eet nog steeds niet gezond genoeg.
Daarom denk ik dat het heel belangrijk is ook begeleiding te krijgen voor dat gedeelte, in combinatie met de ingreep anders heeft het weinig zin, is mijn mening.
Uiteraard. En dat staat niet in deze blog geschreven (anders wordt het bijna een boekwerk ? ), maar de weg waar ik voor gekozen heb, is inclusief begeleiding van 5 jaar. En voor die 5 jaar heb ik eerst nog een aantal maanden begeleiding bij een dietiste, waarbij de pijnpunten wat eten en drinken betreft nu al worden aangepakt. Vervolgens komt er een voortraject van 6 weken, met groepssessies, dan vindt de operatie plaats en dan is er dus nog ruim 5 jaar zeer intensieve begeleiding van een dietist, psycholoog en bewegingsdeskundige.
Ik weet natuurlijk niet wat voor een traject je moeder heeft doorlopen, maar wellicht is het niet hetzelfde ?