Maagverkleining: Mijn leven staat stil

Het is een tijdje wat stiller geweest met betrekking tot mijn maagverkleining verhaal. Ik besloot na de zomer al, om minder ‘live’ te gaan bloggen, maar iets meer vooruit te plannen. Waarom? Omdat ik het confronterend vind om terug te lezen. En ik hoop van harte dat ik al een stuk verder ben in het traject, of zelfs al geopereerd, wanneer dit online komt. Want dat betekent waarschijnlijk dat ik me een stuk beter of in elk geval ‘anders’ voel. Momenteel is mijn 6 maanden durende traject bij de diëtiste afgerond en moet ik weer wachten. Wachten, wachten en nog veel meer wachten. Mijn leven staat stil, het is net of het pas na de operatie weer verder kan gaan. En dat voelt zuur.

Als het voortraject klaar is

De 6 maanden bij de diëtiste waren achteraf goed om door te maken. Ik heb er veel geleerd. En ik kwam erachter dat ik eigenlijk heel niet zo slecht bezig was. Ik eet best gezond, maar ik eet teveel. Teveel koolhydraten, net te weinig groente, te weinig zuivel en als ik een keer iets slechts eet, dan moet het ook gelijk op. Ik heb geleerd te doseren, creatief om te gaan met bepaalde situaties (ga maar eens naar een festival en probeer je dan aan de afspraken met de diëtiste jezelf te houden) en bovenal heb ik geleerd om zonder afleiding te eten. Want ik schoof zo een paar boterhammen naar binnen, terwijl ik ondertussen wat mailtjes wegwerkte.

Steeds meer last van mijn overgewicht

Maar ik viel niet af. Wat ik ook deed, afvallen gebeurde absoluut niet. En ik kreeg steeds meer last van mijn overgewicht. Werd kortademiger, hield steeds meer vocht vast, kreeg pijnklachten, mijn incontinentieprobleem na de zwangerschap verbeterde niet, ik kon nauwelijks meer wandelen, een avond staan of een normale nacht slapen (vanwege de slaap apneu, die duidelijk ook erger werd). En het ergste; Mensen gingen over me praten. Dit heb ik de laatste jaren niet zo heel veel meegemaakt. Het leek iets van de schoolperiode dat ik daarmee gepest werd. Maar volwassen mensen zijn minstens zo erg.

Mensen met overgewicht pesten

Zo stond ik samen met mijn zus te wachten tot het concert van Machine Gun Kelly begon, stootten 2 jongemannen voor ons elkaar aan, naar mij wijzend en ik hoorde ze zeggen; “Zo, die rolt straks de zaal door, die heeft genoeg gegeten!”. Op zo’n moment zou ik het liefst door de grond zakken, maar kan ik mezelf toch nog bijeen rapen en een bitch face opzetten. Vervolgens keek ik de jongemannen strak aan, duidelijk makend dat ik ze gehoord had. Dat zorgt voor schaamte en dat is maar net goed. Maar ik kan me vervolgens ook niet volledig laten gaan tijdens zo’n concert. Thnx guys!

Dat was overigens wel het startsein voor meer nare opmerkingen, gefluister en wijzen. Of het nog nooit eerder gebeurd is, ik het niet gemerkt heb, of me nu juist dingen in mijn hoofd haal die er niet zijn, het maakt niet uit. Ik voel me er niet prettig bij en merk dat ik mezelf hiermee steeds meer in de weg ga zitten. Ik ontwijk sociale contacten, hou me op sommige momenten groter dan ik zou willen en bovenal probeer ik zoveel mogelijk thuis te blijven, om bepaalde situaties maar niet op te zoeken. En dat is als jonge vrouw van nog geen 30 natuurlijk niet normaal. Jezelf accepteren wordt op deze manier alleen nog maar moeilijker.

Het leven gaat pas verder na de operatie

“Mijn leven stond stil, het was net of het pas verder zou gaan na de operatie.”, zo omschreef Marije de laatste periode voor haar operatie. En dat is exact een omschrijving van mijn gevoel. Ik wil niet meer met dit lijf. Ik ben klaar met vechten tegen de hoeveelheid kilo’s. Ik wil niet iedere keer weer teleurgesteld worden na een periode heel goed opletten op mijn voeding, door dat op de weegschaal niet terug te zien. Als je bij alle klachten van de artsen hoort, dat het vast door het overgewicht komt en dit vanzelf minder wordt na de operatie, heb je heel veel om naar uit te kijken. Ik kijk er naar uit dat opstaan van de bank niet meer heel zwaar is, een rondje fietsen weer fijn voelt, mijn sokken aantrekken lukt zonder buiten adem te raken, ik niet meer mijn broek vol pies tijdens een lach-, hoest- of niesbui.

Ik wil mijn leven terug, met een minder dik lijf. En ik kan echt niet wachten tot het zo ver is.

Ik schrijf over het hele avontuur van mijn maagverkleining. Vanaf de wens voor een operatie tot alles wat er daarna gebeurt. Je kunt het hele verhaal volgen door de volgende blogs te lezen;

Ik wil een maagverkleining – #1
Mijn intake voor een maagverkleining – #2
Maagverkleining – Hoe reageert mijn omgeving? – #3
Maagverkleining – De apneutest – #4
Maagverkleining – De uitslag van de apneutest – #5
Maagverkleining – De uitslag van de intake, krijg ik de maagverkleining? – #6
Maagverkleining – Naar de dietiste – #7
Maagverkleining – Ik heb nu rust – #8
Als het even minder gaat… – Traject naar een maagverkleining – #9

Ook Joost heeft over het traject geschreven;

Joost – Mijn vrouw wil een maagverkleining