Donderdag 2 maart, 40 weken en 1 dag zwanger. Gewoon een dag zoals alle andere dagen van mijn zwangerschap. Alleen toch met een andere wending. Het papa en mama worden gaat toch echt gebeuren!
Donderdag 2 maart 2017
De afspraak bij de verloskundige stond om 14.30. Mijn vriend was vrij dus we gingen samen heen. We deden het standaard ritueeltje, bloeddruk meten, wegen en dan de baby bekijken. Alles zag er goed uit, de baby deed het prima maar ze ontdekte wel dat er nog weinig vruchtwater was. De verloskundige liet ons voor de zekerheid toch naar het ziekenhuis gaan voor een CTG scan. Vol spanning zaten we in de auto naar het ziekenhuis. Eenmaal aangekomen kregen we een eigen kamer en hebben ze alles aangesloten op mijn buik en de computer. Zo konden ze kijken of ik misschien al weeën had en de hartslag van de baby werd in de gaten gehouden. Zoals ik al dacht,alles was goed! Niks om ons zorgen over te maken. De eerst komende 24 uur zou er niks veranderen. We moesten even meelopen naar een andere kamer waar nog een keer een buik echo werd gemaakt. ‘Hmm.. Er is toch echt weinig vruchtwater maar de baby doet het prima maar we willen toch graag de boel op gang brengen voor de zekerheid’ vertelde de verloskundige van het ziekenhuis. Ondanks dat ik mijn dikke buik zat was kwam het toch wel even hard aan dat ze de boel op gang wilden gaan brengen. Dat bekende dus dat we ECHT papa en mama gingen worden. We hadden 2 opties. Gelijk een nachtje blijven of de volgende ochtend om 7 uur terug komen. Ik koos voor het tweede. Ik moest naar huis. Mijn beste vriendin kwam nog op visite samen met haar vriend.
Na een gezellige avond en niks verteld te hebben over morgen check ik nog een laatste keer mijn koffer. Heb ik alles mee? Check, check dubbel check! Rond 23.00 lagen we op bed. Ik werd toch wel heel zenuwachtig. Ik heb dan ook een super slechte nacht gehad. Elk uur van de klok heb ik gezien.
Vrijdag 3 maart 2017
Om 5.30 ging de wekker. Ik was alleen allang wakker. Maar het was tijd om uit bed te gaan.
Ik spring nog even onder de douche door. Doe mijn make-up en stijl mijn haar. Echt? Zal je vast wel denken. Maar ik moest mijn haar gedaan hebben voordat ik naar het ziekenhuis ging. Rond 6.20 zaten we in de auto. ‘Niks vergeten? Hebben we alles?’ Jup! Alles is mee. Daar gaan we. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis zoeken we een plekje. De maxi cosi laten we nog even in de auto. De koffer nemen we alvast mee.
We melden ons bij de balie. We lopen samen met een vrouw van het ziekenhuis naar onze kamer. Op deze kamer gaat het tenslotte allemaal gebeuren. Spannend hoor! Eerst wordt er nog een CTG scan gemaakt. Alles was goed. Rond 7.30 worden mijn vliezen gebroken en het infuus geprikt. Mochten de weeën niet zelf op gang komen na een half uurtje dan hoef ik niet meer geprikt te worden en kan het gelijk door middel van het infuus toegediend worden. Helaas, de weeën kwamen niet zelf op gang. De weeën opwekkers werden steeds opgehoogd want er gebeurde helemaal niks. Rond 13.00 is het begonnen. In het begin was het allemaal goed te doen. Later werd het erg heftig. Ik hebt toen om pijnstilling gevraagd. Eerst werden de 2 opties uitgelegd. Uiteindelijk had ik gekozen voor de ruggenprik. De verloskundige deed nog even een controle omdat ze dacht dat het al geen zin meer had om een ruggenprik te nemen en inderdaad we hadden inmiddels de 10cm bereikt. Het was inmiddels 15.30 en ik mocht af en toe een klein beetje mee persen. Dit was zoveel makkelijker dan de weeën op te vangen. Na nog een paar keer geperst te hebben is om 16.14 is onze gezonde zoon op de wereld gekomen. Met een gewicht van 3366 gram en een lengte van 51cm maakte hij het hartstikke goed!
We hebben uiteindelijk één nachtje in het ziekenhuis geslapen. Zaterdag 4 maart 2017 zijn wij rond 11.30 naar huis gegaan met zijn drietjes. Er stond een enorme pop in de tuin en alles was mooi versierd. Tot op de dag van vandaag (inmiddels is hij 3 maanden) is het nog steeds onwijs genieten! Wat zijn wij onwijs trots en blij met ons jongetje!
Comments