Mijn bevallingsverhaal

De afgelopen weken nam ik jullie mee in mijn zwangerschapsverhaal. Hoe vaak ik niet gehoord heb dat de bevalling dan vast een eitje moest worden… Dat werd het niet helaas. Ik schrijf het nu pas een jaar later voor het eerst helemaal uit. Dus hier en der zijn er vast wat details verloren gegaan. Het slijt dus echt. Dat merk ik wel. Maar in grote lijnen is hier het verhaal. Ik vertelde in het laatste deel van mijn zwangerschapsverhaal al over het begin van de inleiding. 

Lees hier deel 1 – Zwanger in het ziekenhuis
Lees hier deel 2 – Zwanger en tegenslagen
Lees hier deel 3 – Zwanger en alleen
Lees hier deel 4 – Zwanger en verhuizen naar de camping
Lees hier deel 5 – Zwanger en ziek
Lees hier deel 6 – Zwanger en eindelijk krijg ik hulp

De bevalling is echt begonnen

Nadat de vliezen gebroken zijn komen de weeën op gang. Mijn moeder besluit naar huis te gaan, om daar te kunnen eten en weer terug te komen als alles echt op gang is gekomen. Want het kan ook nog uren, of zelfs een dag duren. Er begint weeën activiteit te komen. Volgens de verloskundige zou het fijn zijn als ik er 4 in 10 minuten krijg die ook ongeveer een minuut per stuk aanhouden. Als na drie kwartier blijkt dat ik maar 3 weeën per 10 minuten krijg (die ik zelf al als redelijk heftig ervaar op dat moment), wordt er weeën water op me aan gesloten. Mijn lichaam heeft hulp nodig om de bevalling op gang te krijgen. Daarna komen de weeën inderdaad netjes 4 keer per 10 minuten. Ze duren ongeveer een minuutje. En tussendoor heb ik nog de tijd om te grappen en te grollen.

Ongeveer een uur later begin ik het toch zwaar te krijgen. Ik krijg nauwelijks tijd om uit te rusten tussendoor en heb geen flauw idee wat ik moet doen om de weeën op te vangen. Had ik nou toch die zwangerschapscursus maar gevolgd! De verpleegster verteld aan Joost welk puf-tempo hij moet aanhouden om mij er doorheen te helpen. En dat werkt. Pff, pff, pff, pff, pfffffffff. En dat herhalen tot de wee weer weg is.

Joost besluit op het moment dat ik het heftig vind worden, mijn moeder een berichtje te sturen met de vraag of ze naar het ziekenhuis terug wil komen. Ze is dan eigenlijk net een uurtje thuis. Maar ze komt en 15 minuten later staat ze bij ons in de kamer. Ondertussen doe ik mijn best de weeën goed weg te puffen. Rond 21:30 uur zit ik op 4 centimeter. Het gaat nergens over, nog helemaal niet ver en het al zo zwaar hebben is niet tof. De moed zakt me langzaam in mijn schoenen. Maarja, stoppen kan niet. Dus je gaat maar door.

Zeg maar hoi tegen de weeënstorm!

De ontsluiting gaat inderdaad niet snel genoeg, dus besluiten ze de weeënopwekkers op te hogen. Dat leek me wel een goed plan. Totdat ik tussendoor echt geen pauzes meer had. De weeën volgden elkaar om de haverklap op. Zodra ik de ene voelde weg ebben kwam de volgende er al weer aan. Ik weet niet meer waar ik het zoeken moet. Gelukkig helpt Joost me er goed doorheen door mee te helpen met puffen en hij laat mijn hand niet meer los. Ik trek me bij iedere wee aan zijn hand op om de pijn aan te kunnen.

Rond 23:00 uur komt de verloskundige polshoogte nemen. Het lijkt haar verstandig om een ruggenprik te nemen en ze vraagt of ik dit wil. Ik zeg volmondig ja. Na het doornemen van de mogelijke bijwerkingen wordt de anesthesist gebeld. Ik had het heel graag zonder pijnstilling willen doen, maar nu ik er eenmaal aan toe gegeven heb dat ik het nodig heb, wil ik het ook nu direct. Maar het gaat nog zeker een uur duren wordt er verteld. Ik kan eigenlijk niet meer. Ik ben helemaal op. Ik had al zo weinig energie na de afgelopen weken, maar nu ben ik echt helemaal op. Ondertussen blijft de weeënstorm maar doorgaan. En ineens zie ik als ik mijn ogen opendoe een groenkleurig jasje binnenlopen. De anesthesist is binnen! Na nogmaals alles door te nemen, mag ik op de rand van het bed gaan zitten. En moet ik terwijl ik dus nog steeds om de haverklap weeën heb, muisstil blijven zitten. De plaats bepalen om de prik te zetten, is blijkbaar al erg lastig. Het duurt lang en ik wil zo snel mogelijk weer gaan liggen. Liggend kan ik de weeën veel beter opvangen. Als de prik eenmaal is gezet mag ik weer gaan liggen. Binnen een half uur zou het moeten werken.

Maar na drie kwartier voel ik nog net zoveel als voor het zetten van de prik. De anesthesist wordt nogmaals gebeld en even later komt ze binnen. Er wordt overlegd of de spuit er helemaal uit moet, of dat ze door eraan te duwen en trekken genoeg doet om het te laten werken. Dat laatste wordt het en binnen 5 minuten voel ik verandering. Mijn rechterbeen wordt pijnloos. Ik moet nu alles op de linkerkant opvangen, maar dat gaat maximaal een kwartiertje duren krijg ik te horen. Als na een half uur nog steeds de linkerkant pijn doet wordt de anesthesist opnieuw gebeld. Deze keer komt er een ander. Weer moet ik muisstil op de rand van het bed gaan zitten en direct voel ik de pijn wegtrekken. De prik helpt eindelijk. Inmiddels is het al 1:00 uur. Dus het werd ook wel tijd. Nu de weeën geen pijn meer doen, worden de weeënopwekkers nog sterker gezet. Hopelijk helpt dat in combinatie met ontspanning om de bevalling wat sneller te laten gaan.

Ik kan echt ontspannen. Val soms in slaap, maar ga vooral rustig praten. Ik praat wat met Joost en als Joost even zijn ogen dichtdoet op een stoel vlak bij me, praat ik met mijn moeder. Rond een uur of 2 heb ik 6 centimeter ontsluiting. Het gaat dus nog steeds niet heel snel.

Persdrang

En ineens begin ik weer pijn te voelen. Het komt vanuit het niets. En het voelt anders dan de gewone weeën. We besluiten de verloskundige te roepen en na een korte check zegt ze dat het eigenlijk nog niet kan dat ik persdrang heb. Ik zit pas op 6 centimeter. De medicatie van de ruggenprik wordt opgevoerd en dan gaat het wel weer. Tot ik ineens heel erg het gevoel krijg dat ik moet poepen. Dat is rond 5:30 uur. De ruggenprik houdt deze pijn niet tegen. Ik blijk 9 centimeter ontsluiting te hebben en heb duidelijk persdrang, maar ik mag er niets mee tot ik volledige ontsluiting heb. Wegpuffen is het plan. En vooral proberen rustig te blijven en tussendoor te ontspannen, om de laatste centimeter ook vrij te maken. Het wegpuffen gaat wel, maar het gaat helemaal in tegen wat mijn lichaam wil. Omdat ze even willen kijken hoe Luuk nu ligt wordt er een echo gemaakt. Al 11 weken lag Luuk op exact dezelfde manier met zijn hoofd. Maar tijdens de bevalling is hij omgedraaid. Hij blijkt een sterrenkijker te zijn. En dat doet inderdaad zeer. Omdat zijn hoofd er nu achterstevoren uit wil. In de hoop dat hij nog zal draaien laten ze alles voor wat het is en wachten af.

Twee uur lang hou ik het vol. Hoe ik het doe weet ik niet. Maar het lukt om alles weg te puffen. Maar rond 7:30 uur ben ik echt helemaal op. Ik kan het niet meer en pers mee omdat mijn lichaam het wil. Er is 10 centimeter ontsluiting. Of nou ja, 9,5. Er blijft een klein randje zitten en de baby moet nog iets verder indalen. Nu persen zou gevaarlijk kunnen zijn, maar ik kan niet anders dan toch persen. Ze laten het toe. Ik vind het lastig dat ze er maar een beetje bij staan te kijken allemaal. Ondertussen wisselt de vroege dienst de nachtdienst af en staan er meer witte jassen dan ooit bij me in de kamer. Het maakt mij allemaal niet uit. Als ze me maar helpen. Dat. kind. moet. er. uit. Maar er wordt nog steeds afgewacht. Ondertussen pers ik nog steeds mee. Niet met al mijn kracht, maar ik voel wel dat het hoofdje steeds lager komt.

Om 8:00 uur komt de verloskundige binnen. Ik mag gaan persen. Een kwartier mag ik het zelf proberen. Lukt het dan niet, staat de gyneacoloog al klaar op de OK om me op te vangen. Ik ben blij dat het einde nu echt in zicht is. Maar ik heb niet al 14 uur geknokt om nu nog een keizersnede te krijgen. Lukt het niet in dat kwartier is het prima, dan geef ik me over. Maar ik moet, wil en zal het zelf proberen. Met alles wat ik in me heb pers ik. De opdracht voor tussendoor is om te zuchten. Na de eerste perswee verteld ze dat ze blonde haartjes zag. Ik was verbaasd. Blond haar? Hoe dan?! Maar veel tijd om erover na te denken had ik niet. De volgende wee komt eraan en ik pers 3 keer vrij lang. Ik vraag aan de verloskundige of ze denkt dat ik het na de volgende wee klaar is, of dat ze denkt dat ik daarna nog door moet. Ze zegt; “Je bent heel goed bezig, maar ik denk niet dat het bij de volgende wee al klaar is”. Daar dacht ik anders over. Ik voelde aan alles dat ik het echt niet nog een keer ging trekken.

Daar is hij!

De volgende wee komt eraan en ik bereid me er op voor. Ik pers en blijf persen. Mijn moeder staat ineens naast me te springen en te roepen dat ze een hoofdje ziet. Ik neem een hap lucht en pers nog een keer. Als de verloskundige zegt dat de wee bijna weer weg is, neem ik nog een hap lucht en pers met al mijn kracht dat ik in me heb. En dan is hij er. Na een bevalling van 14 uur en een kwartier (vanaf dat de vliezen braken) waarvan 2,5 uur persweeën. De verloskundige had haar handschoenen nog geen eens aan omdat ze dacht dat hij er nu nog niet zou zijn. Zo snel ging het ineens. Ik ben helemaal kapot en voel een warm klein lijfje bovenop me liggen. Hij huilt en ik denk alleen maar dat ik nu wil slapen. Maar daar krijg ik geen tijd voor. Het is tijd om te genieten van die kleine kruimel. Luuk doet het al gelijk heel erg goed. Zijn apgar score is een 10. En na 5 minuten nog steeds.

Door de zwangerschapsdiabetes blijkt Luuk’s bloedsuiker veel te laag te zijn. Hij krijgt direct bijvoeding. Helaas is het me niet meer gelukt om te kolven. Want op het moment dat ik daarmee mocht starten, werd ik opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging. Maar op dat moment maakt het me niets uit. Hij is er. Na al die ellende van de afgelopen weken is er eindelijk een baby. En hij is nog helemaal gezond ook!