In mijn zomer-serie over natuurlijk ouderschap, vertel ik hoe wij omgaan met de 7 B’s welke bij het natuurlijk ouderschap horen. In de introductieblog kun je lezen waar deze B’s voor staan. Elke woensdag behandel ik 1 van de B’s en schrijf over hoe wij het ervaren of zelfs toepassen in de opvoeding van Luuk. Vandaag gaat het over de 6e B. Beware of baby trainers: Pas op voor mensen die vinden dat je je baby moet laten huilen, moet trainen door niet naar hem te luisteren en door allerlei strenge methodes te hanteren. Een baby heeft geen training en strengheid nodig maar een liefdevolle ouder.
Dit is een mooie aanvulling op mijn blog van vorige week, over het huilen van je baby. Daarin gaf ik al aan dat ik regelmatig te horen krijg dat het helemaal niet zo verkeerd is om Luuk te laten huilen. Als ik aangeef dat dit totaal tegen mijn gevoel in gaat, krijg ik een sussende reactie, want: “zo hoort het nu eenmaal, daar worden ze zelfstandig van”. Maar wil ik wel dat mijn baby zelfstandig is?
Uiteraard weet ik dat al die tips, trucs en opmerkingen ontzettend goed bedoeld zijn, laat ik dat voorop stellen. En hoe zeer ik ook begrijp dat de meeste van de mensen die dit lezen ook op die manier zijn grootgebracht, ik denk niet dat het de manier is om je kind te laten huilen, je baby zelfstandig te laten worden door hem alleen te laten zijn etc.
Wel ben ik erg voor het leven en laten leven. Zelf heb ik ook wel eens mijn twijfels bij hoe een moeder/ouder iets aanpakt in de opvoeding, maar tegelijkertijd denk ik dan ook, diegene zal wel doen wat hem het beste lijkt en wie ben ik dan om daar wat over te zeggen? Het valt me sowieso op dat vrijwel iedere moeder commentaar heeft op een andere moeder. En eigenlijk word ik daar ontzettend moe van.
Zelf probeer ik me in elk geval weinig aan te trekken van alle tips en trucs die niet bij ons passen. Sowieso is het voor elk kind anders. En gelukkig maar, want dat betekend dat ieder kind een eigen karakter heeft waar je op in zult moeten spelen. Heb je nog tips nodig om die ‘baby trainers’ van je af te schudden? Ik heb voor jou de volgende tip, zeg gewoon ja en amen en laat het je ene oor in gaan en je andere oor uit. Wordt vooral niet boos, want diegene bedoeld het goed, vergeet dat niet!
Heb jij ‘last’ (gehad) van de zogenaamde ‘baby trainers’?
Poeh, ja. Ik was bijna 20, dus ik werd vaak door andere moeders al fout aangekeken. Want ja, jong moeder en kan je dat wel? Eh, ja. Maar goed. Ik kreeg twee baby’s die nooit huilden, heerlijk sliepen (12 uur per nacht en overdag nog even), goed aten. Er viel weinig advies te geven, dat geluk had ik. Toen mijn zoon ging lopen bij negen maanden werd er zelfs gezegd: Dat komt omdat je hem te zelfstandig hebt gemaakt. Alsof het iets slechts was dat hij liep! Ja-loe-zie-hie.
Dat “laten huilen” herken ik enorm. Ging ook totaal tegen mijn principes in maar volgens het cb was dat echt dé oplossing omdat mijn zoon veel huilde en niet makkelijk insliep. Even geprobeerd en toen realiseerde ik me; Ben ik nou toch mee bezig!?
Inmiddels is hij bijna zes hoor en heeft alles zich gewoon opgelost.
Elke moeder doet het, hoe grote hekel ieder er ook aan heeft. Maar inderdaad. Elke baby is anders, elke situatie en woonomgeving is anders, en allemaal worden ze groot (en meestal gelukkig.
ik ken er wel een paar en ik ergerde me er echt dood aan… Volgens mij beseffen ze zelf niet dat ze zo zijn dus ik negeer ze gewoon, haha!
Het blijft lastig. Ik denk namelijk dat iedere moeder handelt uit liefde. Daarom kan en mag je ook niemand iets verwijten als ze het anders doen (niet dat ik zeg dat jij dat doet hoor – even in het algemeen). Hoeveel pijn het mij deed dat Liza het ‘even’ huilen nodig had om in slaap te sukkelen. Ik moest het eerst mn moeder laten doen, voordat ik erop vertrouwde dat mijn gevoel (dat ze even moest huilen) goed was. Het was maar een minuutje, maar ik had samengeknepen billen hoor!
Ik vind de term baby trainers alleen al zo stom. Mensen die dit zeggen bedoelen het echt niet verkeerd. En als mensen dit toepassen bij hun kind en het voelt voor hen goed waarom dan niet? Ik laat Fay niet huilen als ze echt huilt maar inmiddels weet ik wel wanneer het een roep om aandacht is (die ze dan soms krijgt) en wanneer er echt iets is..
Vanaf de dag dat ik bekend maakte dat ik zwanger was, tot op de dag vandaag (en ze is 14 maanden) heb ik te maken met mensen met een mening. Maar er zijn ook meer dan genoeg opmerkingen/suggesties waar ik wel iets mee doe. Werkt het niet, prima, dan probeer ik weer iets anders. Ik blijf inderdaad ook voor mezelf zeggen dat mensen het goed bedoelen.
En laat ik eerlijk zijn, inmiddels doe ik het ook vaak genoeg, onbewust.
Hear hear! Ik doe soms maar wat, maar wel volledig op mijn gevoel. Ik word ook een beetje moe van al dat commentaar op elkaar. Iedereen doet ’t toch op gevoel? En dan is het toch (meestal) goed? Je hebt toch allemaal het beste met je kindje voor lijkt me.