In mijn zomer-serie over natuurlijk ouderschap, vertel ik hoe wij omgaan met de 7 B’s welke bij het natuurlijk ouderschap horen. In de introductieblog kun je lezen waar deze B’s voor staan. Elke woensdag behandel ik 1 van de B’s en schrijf over hoe wij het ervaren of zelfs toepassen in de opvoeding van Luuk. Vandaag gaat het over de 5e B. Belief in the language value of your baby’s cry. Als jouw baby huilt wil hij jou wat vertellen. Dan is hij niet opzettelijk lastig. Luister naar hem en reageer op hem. Geef hem de liefde en de aandacht die hij verdiend. Hiermee creëer je veiligheid en vertrouwen.
Huilende baby’s. Menig mens zonder kinderen zou kunnen bewerken dat het een vervelend geluid is en dat ze nooit het verschil tussen verschillende huiltjes zullen horen. De eerste weken van Luuk’s levensjaar hoorde ik ook geen verschil. Als hij huilde, wilde hij drinken, of had hij een natte luier, verder was hij een klein, stil,rustig en tevreden mannetje. “Hoor je al verschil in zijn huiltjes” werd ons wel eens gevraagd. Ik reageerde dan lachend dat Luuk eigenlijk nooit huilt, dus dat ik nog geen verschil hoorde. Inmiddels ken ik de verschillende huiltjes wel. En ze gaan allemaal door merg en been, ik laat Luuk dan ook niet huilen. Nooit. En ik weet dat dat anders is dan bij heel veel andere ouders.
“Soms is het echt niet verkeerd om je baby te laten huilen, hij moet ook leren het zelf op te lossen!” is een zin die ik veel gehoord heb de afgelopen 5 maanden. Ik trek me er niets van aan, want het voelt niet goed om Luuk te laten huilen. Zelf huilend in een hoekje zitten, omdat ik van mezelf, of van een ander niet naar Luuk toe mag als hij huilt is niet aan mij besteed. Wanneer Luuk huilt, schreeuwt mijn hele lijf dat ik naar hem toe moet. En dat doe ik dan dus ook. Om Luuk vervolgens in mijn armen te nemen en hem te troosten. Meestal is hij binnen een paar seconden stil, is hij dat niet, is er iets aan de hand en weet ik vrij snel wat er moet gebeuren om het huilen te laten stoppen.
Het laten huilen en jezelf er zo rot bij voelen is iets dat ik veel lees in tijdschriften, in boeken of online. Ik begrijp dat niet. Inmiddels ben ik erachter dat mijn moederhart me niet snel in de steek laat. Als ik me ergens niet goed bij voel, is het vaak ook niet goed. Waarom wordt er dan op zoveel verschillende manieren geadviseerd om vooral niet naar je gevoel te luisteren als je baby huilt? Natuurlijk begrijp ik, dat wanneer je meerdere kinderen hebt, soms de een even moet wachten, omdat je met de ander bezig bent. En dat het gepaard kan gaan met tranen, dat is het risico van het vak. Maar niet naar je kind luisteren, ook al is deze nog maar heel klein, gaat er bij mij niet in. Maar ieder z’n ding. Als je je er wel goed bij voelt om je baby te laten huilen moet je dat vooral doen…
Het liefst wil ik Luuk meegeven dat hij, wat er ook is, altijd op mij (ons) kan steunen. En dat begint in mijn ogen al vanaf dag 1. Natuurlijk moet een kind uiteindelijk leren soms ook even op zijn beurt te wachten, of om niet alles direct te krijgen wat hij wil, maar dat leer ik Luuk wel op een leeftijd dat hij mij kan begrijpen als ik uitleg waarom je soms op je beurt moet wachten. Een baby kun je dat niet uitleggen en dus ben je er voor hem.
Wanneer Luuk ’s nachts huilend wakker wordt, loop ik al slaapdronken zo snel mogelijk naar zijn kamer, leg mijn hand op zijn hoofd of zijn borst en met een diepe zucht slaapt Luuk vervolgens verder. Is dat verkeerd? Nee hoor, dat denk ik niet. Het geeft hem het vertrouwen dat ik er ben en dat ik het hoor als er iets is. En is dat niet het belangrijkste en misschien wel het beste dat je je kind kunt meegeven? Vertrouwen in het feit dat je er bent, wat er ook gebeurt. Volgens mij worden kinderen daar juist zelfstandig van met de nodige portie zelfvertrouwen.
In 5 maanden tijd heb ik geleerd welke huiltjes Luuk heeft. Wanneer hij honger heeft, zin heeft in een knuffel, pijn heeft of zichzelf in de weg zit tijdens bijvoorbeeld een sprongetje. In 99% van de huilmomenten weet ik wat te doen om te zorgen dat Luuk weer snel zijn vrolijke zelf is. In de overige gevallen weet ik het ook niet en knuffel ik gewoon met Luuk en laat de boel de boel. Er is op zo’n moment niets belangrijker dan mijn bloedeigen zoon!
Laat jij je baby huilen en ken jij de verschillende huiltjes van je kind?
Ik laat haar soms even huilen. Als ik weet dat het vermoeidheid is. Aandacht vragen doet ze niet echt met huilen. Ik herken zeker het verschil!
Het is sowieso goed om te doen waar je je goed bij voelt. Weten wat het verschil is, is in elk geval al super! 🙂
Ik herkende jouw manier wel, mijn broer en mijn nicht laten hun kind ook nooit huilen omdat zij inderdaad ook van mening zijn dat ze niet voor niets huilen. Toen ze ouder werden was het voor hen wel lastig om te onderscheiden of ze nou huilden omdat er echt iets was of omdat ze hun zin wilden krijgen maar ook daar hebben ze uiteindelijk hun weg in kunnen vinden. Ik denk dat sommige dat niet kunnen, zie veel mensen die hun kinderen op latere leeftijd maar hun zin geven zodat ze maar niet huilen.
Ja veel mensen geven hun kind hun zin als ze huilen. Denk ergens vanwege een schuldgevoel ofzo. Ik heb natuurlijk nog geen idee hoe ik daar in sta als Luuk ouder is, maar mezelf kennende geef ik mijn grenzen goed aan en dat helpt wel denk ik 🙂
Wij hadden ons voorgenomen Olivia wel eens te laten huilen, bijv. ook met in slaap leren vallen – nou na 1 avond van 2 uur gingen we beiden kapot en hebben het nooit meer gedaan. Nu alleen dat jengelige huilen of gillen omdat ze haar zin niet krijgt, maar dat telt natuurlijk niet 😉
Haha nee dat telt niet, dit gaat over baby’s 😉 Die hebben die manier van jengelen/gillen nog niet uitgevonden haha
Ik denk dat het proces van zelf komt dat je precies weet welk huiltje waar voor is. En straks als hij wat ouder is en gaat huilen omdat hij bijvoorbeeld zijn zin niet krijgt, dat jullie dan ook precies weten hoe daar mee om te gaan. Want jullie kennen hem het beste.
Dat is waar, maar toch merk ik in mijn omgeving dat het niet heel ‘gewoon’ is om zo te reageren. Helaas!
Zoë huilt zelden. Echt als er wat aan de hand is zoals de afgelopen weken met krijgen van tandjes. Het is vanaf het begin af en toe mopperen geweest en ze is dan weer snel tevreden bij papa en mama. Enige dat ze soms wat huilend protesteert is met slapen. Slapen is ze vooral geen fan van hoe moe ze ook is. Troosten helpt dan ook niet altijd
Het helpt misschien niet altijd om je kind op te laten houden met huilen, maar je laat wel weten dat je er bent, waardoor je kind leert op je te vertrouwen.
Met de tandjespijn kan Luuk ook ontroostbaar zijn, maar ik laat hem nooit alleen huilen, zorg dat hij in elk geval contact met me kan maken door aanrakingen 🙂
Ik vind dat niet laten huilen soms lastig. Ik doe het ook niet, als je het over echt huilen/krijsen hebt.
Alleen heb ik een zoon die gewoon soms huilt als hij moe is en als ik hem dan in bed leg en een minuutje wacht is het klaar en slaapt hij. Zou jij dat niet doen als je merkt dat dat zo werkt bij jouw zoon?
Ik heb het overigens niet over minuten lang huilen hoor, dat wil ik ook niet en daarin kan ik me goed vinden in jouw verhaal. Alleen is het voor mijn gevoel niet zo zwart/wit.
Grappig dat je het verhaal zwart-wit vindt, want zo heb ik het absoluut niet bedoeld.
En als jouw zoon huilt en na een minuut in slaap valt en jij laat dat gebeuren, dan is dat toch goed?
Uiteraard zou ik dat dan doen. Maar Luuk doet dat niet, dus reageer ik direct als hij huilt, want Luuk huilt nooit zomaar.
Het moraal van het verhaal is ook dat je luistert naar je kind. Dat is waar ik het over heb en jij dus ook. Zo zwart-wit en verschillend is dat dus niet 🙂
Ik vind je verhaal niet heel erg zwart-wit, maar vooral het direct reageren op huilen. In het voorbeeld wat ik noem leg ik heb soms huilend weg ook al wil ik hem niet echt laten huilen. Ik vind er vooral een verschil tussen dat huilen en echt huilen omdat er iets mis is of hij aandacht nodig heeft zitten.
Dan begrijpen we elkaar verkeerd denk ik 🙂 Luuk huilt niet om aandacht, dus daar ben ik (nog) niet bekend mee. Ik vraag me ook sterk af zulke jonge baby’s al kunnen huilen om aandacht 🙂 Maargoed, dat is weer een heel ander verhaal..
Aandacht bedoel ik in de zin van behoefte aan knuffelen en dichtbij zijn. Casper wil nog wel end aan het spelen zijn, het zat zijn en dan even bij ons willen zitten. Hoe snel je daar ook bij bent. Hij geeft dat aan door een beetje te jammeren. Vind ik niet erg een daar zal ik zeker wel op reageren. Hij heeft dat duidelijk dan nodig en inderdaad bij zulke jonge baby’s is dat niet manipuleren, maar gewoon behoefte aan mama.
Ben ik nu duidelijker in wat ik bedoel met aandacht?
Ik kan niet meer op je laatste reactie reageren, dus maar even zo:
Ja ik begrijp het helemaal! Het mamahonger jammeren ken ik wel, daar geef ik vaak trouwens direct aan toe. Ook dat zal met een reden zijn denk ik dan altijd maar.
En ach, als ze 18 zijn, doen ze het vast niet meer 😉
Eens! Het hoort er gewoon bij en ik wil Casper zich veilig vloekt, dat bereik je niet met hem laten huilen.
Ik herken de huiltjes absoluut. Vooral ’s nachts tel ik tot 30 als ik haar hoor. Huilt ze daarna nog, dan ga ik er heen. Maar bijna altijd is het toch een soort huiltje terwijl ze slaapt.
Ik heb haar tot ongeveer een jaar overigens nooit laten halen. Precies wat jij zegt, sommige kinderen huilen echt alleen als er iets is. En dat ga ik niet negeren.
Nu wilt ze overdag nog wel eens huilen als ze haar zin niet krijgt. En hoe sneu ook, ze moet ook leren dat er grenzen zijn (die ze graag verkent nu). Ook dan hanteer ik de tot 30 tellen tactiek. Huilt ze daarna nog, dan leid ik haar af en is het direct over ;-).
Ik zou het precies zo doen als jou. Ze kunnen niet praten dus huilen echt niet voor niks.
Ik handel ook zoals jij het doet, Lucas huilt eigenlijk nooit, als hij huilt geeft hij aan dat hij niet lekker in zn vel zit, behoefte aan mama heeft etc.. en ja dan sta ik binnen een paar seconden bij hem. Sommigen noemen het verwennen, anderen ‘de longen trainen’, maar voor mij is het luisteren naar de behoeften van mijn kind. En hierop reageren voelt voor mij (en mijn man trouwens) het best.
ik kan Vesper echt niet langer dan 5minuten laten huilen en meestal huilt ze enkel als ze last heeft van krampjes, een vuile luier heeft of als ze honger heeft… vooral dat laatste herken ik goed want dan krijst ze enorm haha!