Luuk groeit hard. Hij schiet de lengte in, maar ook mentaal maakt hij enorme sprongen. Een dagje thuiszitten met hem, omdat het regent of we een hangdag hebben, zit er niet meer in. Luuk is echt een buitenkind. Zodra hij merkt dat de balkondeur op een kier staat, kruipt hij erop af om op het balkon te spelen. Maar liever nog heeft hij zijn jas aan en gaat hij op pad met de kinderwagen.
En dat is wel even wennen voor ons. Wij kunnen ons allebei laten opslokken door onze hobby’s en het werk. Maar nu moeten we minstens een keer per dag naar buiten om Luuk even te laten uitrazen. Of dit nu een wandeling is naar de supermarkt, of een pitsstop in de speeltuin, dat maakt niet zoveel uit. Als hij maar buiten is.
Hij kan zich makkelijk een uur vermaken in de grote zandbak achter onze flat. Gaat heel hard kruipen, slaat het zand alle kanten op en probeert alle takken die hij kan vinden tussen het zand even uitgebreid te bekijken om ze vervolgens weer weg te gooien. Ondertussen kletst hij wat af. En zodra we oogcontact maken, krijg je een brede grijns te zien. Hij vindt het geweldig!
Waar hij normaal gesproken al snel vies is van dingen aan zijn handen, is dat in de zandbak helemaal niet het geval. Hij pakt het zand, gooit het weg. Laat het langzaam tussen zijn vingers zakken en bekijkt het goed. De eerste keer nam hij ook een flinke hap van het zand, maar dat heeft hij daarmee gelijk afgeleerd. Hij pakt de steentjes, gooit de steentjes aan de kant en kruipt heel veel rondjes. Soms gaat hij staan aan de rand van de zandbak om even te kijken wat er achter die rand precies ligt.
Het is heerlijk om te zien hoe hij kan genieten van het spelen en ontdekken in de zandbak. Hij kan makkelijk zijn energie kwijt en wij kletsen wat bij of kruipen samen met hem door de zandbak heen. Hij kraait het uit van pret als we doen alsof we hem gaan pakken.
Afgelopen week ging Luuk ook voor het eerst van de glijbaan. Met behulp van papa, dat wel. Ook dat vond hij prachtig. Keer op keer wilde hij van de glijbaan af. En elke keer weer zag je de spanning en de pret op zijn gezicht. Luuk geniet enorm van het buiten zijn met elkaar. En wij daardoor ook.
En na het buitenspelen, doen we op ons gemak een rondje boodschappen en wandelen rustig weer naar huis. Luuk is zijn energie kwijt en vindt het weer gezellig om binnen te spelen. Ook dat vindt hij erg fijn. En dan vooral om te spelen met zijn auto’s en het doorbladeren van boekjes. Maar zodra hij in de gaten heeft dat het prima weer is om op het balkon te spelen, staat hij al heel snel bij de deur. Om te zwaaien naar de vogels die voorbij vliegen en te spelen met het buitenspeelgoed.
Hopelijk zet de lente gauw door, dan kunnen we nog vaker genieten van de buitenlucht.
Lief stukje, leuk om te lezen. En die snorrenpet is echt supervet!
Haha leuk he! Papa draagt eigenlijk buiten altijd een pet, dus Luuk wil dat natuurlijk ook 😉
Wat leuk. Heerlijk dat hij lekker naar buiten wil.
Wat fijn dat hij van buitenspelen houd! Ik zet bij mooi weer ook altijd de deur open en hup! Daat stuiven ze weer naar buiten!
Wat heerlijk. Z houdt ook zo van buiten zijn. Ik probeer zo veel mogelijk buiten te zijn gedurende de dag. Ik merk echt dat hij anders te weinig prikkels heeft gehad en daardoor onrustig wordt. Helaas hebben we hier niet zoveel speelruimte voor kids bij de flats behalve een grasveld. Dan moet ik echt naar een andere wijk toe.
Wat jammer dat er niet echt speelruimte is. Hier gelukkig wel. En we wonen aan het bos, dus als hij wat ouder is kunnen we daar ook onze lol op 🙂
Heerlijk zo’n buitenkind! Ik wou dat die van mij dat wat meer waren.