Pregnancy TAG

Op de website van Bibian en Manon kwam ik de pregnancy tag tegen, welke zij samen met Kelly hebben gedaan. Ik vond de vragen zo leuk, dat ik besloten heb de tag ook voor jullie in te vullen.

1. Hoe ben je erachter gekomen dat je zwanger was en waar was dat?

Ik was al aan het afwachten wanneer mijn menstruatie zou komen en werd ’s morgens ineens misselijk wakker. Eigenlijk wist ik toen al genoeg, maar ik heb nog tot eind van de middag kunnen wachten met testen tot Joost thuis kwam. Wij waren gewoon thuis toen we erachter kwamen.

2. Hoe voelde je je (tijdens de zwangerschap)?

Ik heb me helaas van begin tot eind slecht gevoeld. De eerste weken was ik vreselijk misselijk, na vrijwel elke maaltijd gooide ik alles er weer uit en ik kon erg moeilijk naar de wc, waardoor ik regelmatig huilend op de wc zat van ellende. Het misselijk zijn is doorgegaan tot de 24e week en daarna ging het langzaam aan beter. Ik heb me toen 2 weken vrij goed gevoeld. Daarbij had ik vanaf week 6 last van verschrikkelijke bekkeninstabiliteit, waardoor ik al heel erg werd beperkt in alles wat ik kon doen. Even een stukje wandelen naar de winkels was geen optie. Autorijden ging nog maar kleine stukjes. Zitten of liggen kon ik ook niet te lang, maar bewegen was ook geen optie. Toen ik in de 28e week weer slecht ging voelen bleek mijn bloeddruk te hoog en die is tot aan het einde van de zwangerschap hoog gebleven. Ik heb nooit geweten dat je je daar zo slecht van kunt voelen. Normaal kun je als zwangere al veel last hebben van vocht, maar waar ik in de eerste 2 trimesters van de zwangerschap maar 2 kilo was aangekomen, kwam ik de laatste 9 weken elke week 1,5 kilo aan, puur vocht. Je kunt je dus vast wel een beetje voorstellen hoe opgeblazen ik me voelde. Al mijn gewrichten deden pijn, want daar gaat dat vocht natuurlijk lekker tussen zitten. De laatste weken kon ik eigenlijk nog maar weinig positiefs kwijt. Het hele gedoe over of ik een zwangerschapsvergiftiging had of niet, maakte me heel onzeker en dat was niet fijn. Ook kreeg ik als klap op de vuurpijl nog eens zwangerschapsdiabetes erbij. Dus moest ik mezelf 5 keer per dag prikken om de suikerwaardes te meten en daar mijn voeding op aanpassen. Wat een gedoe zeg, zo kwam ik helemaal niet meer aan mijn rust toe. Want ik moest op gezette tijden eten, prikken en kon proberen daar tussenin wat te slapen.

Maar tegelijkertijd vond ik het ook zo bijzonder om zwanger te mogen zijn. Het voelen van de bewegingen. ’s Avonds lekker op tijd naar bed en nog even spelen met de buikbaby. Heel bijzonder. Maar nog steeds overheerst het nare gevoel. Maar dat zal me niet tegenhouden om nog eens zwanger te willen raken. Wel zal ik me even achter mijn oren krabben wanneer het handig is om dat te doen. Want als ik weer zo’n rot zwangerschap krijg, is het wel handig dat Luuk in elk geval kan lopen, want ik kon nog geen pak suiker tillen tijdens de zwangerschap.

3. Hoe oud was je?

Ik was 25 toen ik zwanger werd en ook nog 25 toen ik ben bevallen.

4. Hoe heb je het je partner verteld?

Joost was erbij met het testen. Ik heb expres gewacht met de zwangerschapstest te doen.

5. Heb je 12 weken gewacht voordat je het mensen vertelde en waarom wel/niet?

Nee, we waren al eerder met vertellen. We hebben gewacht tot na de eerste echo. Toen deze goed was, hebben we eerst gezorgd dat iedereen die we het persoonlijk wilden vertellen het van ons hoorden en daarna hebben we het op Facebook gezet. Toen waren we 9 weken in verwachting. En we wisten het toen al 5,5 week. Ik vind het nog knap dat we het zo lang voor ons hebben kunnen houden haha.

6. Wil je meer dan één kind?

Ja het liefste zou ik 2 of zelfs 3 kinderen krijgen. Joost wil het liever bij 2 houden. Al helemaal na de heftige zwangerschap.

7. Wat was je grootste food craving?

Die had ik eigenlijk niet. De eerste weken vond ik het wel heel lekker om perenijsjes te eten. Daar hoefde ik niet van te spugen. Maar het was ook erg warm toen, dus dat werkte ook nog eens verkoelend. Wel dronk ik vanwege de misselijkheid alleen maar lauwe cola. Daar moest ik flink van boeren, waardoor de misselijkheid minder werd. Ik begon dus de dag met een fles lauwe cola. Zo slecht, maar je moet wat!

8. Wat was het beste van je zwangerschap?

Puur het feit dat er een mini mensje in je groeit. Dat is zo bijzonder! En omdat ik vanaf de 20 weken begon te kloten met ziekenhuiscontroles vanwege een hartafwijking in de familie en vervolgens een giga hoge bloeddruk kreeg, kregen we lekker veel echo’s. We hebben vanaf de 20 weken echo nog 14 echo’s gehad. Echt veel! En dat was altijd wel heel prettig. Hoe slecht ik me ook voelde. De echo’s lieten altijd zien dat het met Luuk erg goed ging. Dan liepen we toch een klein beetje met een fijn gevoel het ziekenhuis weer uit.

9. Wat was/is het minst leuke?

Het gerommel met mijn gezondheid. En omdat het niet ‘normaal’ is om je zo te voelen, wisten mensen in mijn omgeving ook niet meer wat ze moesten zeggen of doen. Ik heb me nog nooit zo alleen gevoeld als de laatste 5 maanden van mijn zwangerschap. Ik kwam nergens meer, want dat ging niet meer, waardoor je je uiteindelijk alleen nog maar slechter gaat voelen. Ik werd boos als mensen zeiden; “Je moet wel genieten hoor! Voor je het weet heb je last van slapeloze nachten en heb je geen leven meer!”. Hoe moest ik genieten dan? Ik had echt maar weinig om vrolijk over te zijn. Dus trok ik me terug bij ons thuis, knuffelde met de beestjes en zocht mijn heil online. Daar heb ik wel mooie vriendschappen opgebouwd en veel begrip gekregen. En nu achteraf hoor ik van mijn familie/vrienden/kennissen. Jeetje meid, je hebt het echt niet makkelijk gehad! Het was zo fijn geweest als ze dat medeleven tijdens de zwangerschap hadden laten blijken.

10. Wilde je het geslacht weten? Waarom wel/niet?
Ja, daar hebben we geen moment over getwijfeld. Het maakt het allemaal zoveel makkelijker met winkelen en het uitkiezen van een naam. En het maakt het zoveel persoonlijker om het over hij, of zij te hebben, dan wanneer je praat over ‘de baby’. Ik vind het knap als mensen het niet willen weten van te voren. Ik zou dat echt nooit kunnen, daar ben ik veel te nieuwsgierig voor.

11. Had je snel een naam?
Ja, Luuk zijn naam hadden we direct na de geslachtsbepaling klaar. Daar heb ik laatst nog een blog over geschreven.

12. Wilde je gaan borstvoeden?
Ja, er was geen twijfel over mogelijk. Ik zou mijn zoon echt geen kunstvoeding geven. Borstvoeding is het beste en ik zou alles op alles zetten om dat te blijven geven. Maar helaas. Vanwege mijn zwangerschapsdiabetes werd Luuk zijn suikerwaarde direct geprikt na de bevalling en deze was gevaarlijk laag (gek he, ik had al 24 uur niks gegeten!), waardoor er al binnen 3 kwartier na de bevalling een eerste cupje kunstvoeding inging. Dat wist ik van te voren, waardoor ik, met behulp van een lactatiekundige al druk bezig was met de voorbereidingen op van te voren kolven, zodat Luuk zodra er bijvoeding nodig was, gewoon mijn eigen melk zou krijgen. Maar omdat ik met 37 weken precies pas mocht gaan kolven en dezelfde avond nog werd opgenomen met een zwangerschapsvergiftiging is het van te voren kolven niet meer gelukt. Luuk kreeg zijn voeding heel makkelijk binnen, was nog zo klein en had dus de energie niet om zelf melk uit me te krijgen. Ik ben als een gek gaan kolven, bracht mijn productie op gang en dat ging perfect. Toen Luuk 1,5 dag oud was kreeg hij voor het eerst een volledige voeding van mij binnen, zonder kunstvoeding. Ik heb gejankt van blijdschap. Maar toch ging het rechtstreeks drinken uit de borst niet. Ik ben 1,5 week gigantisch aan het knokken geweest. Heb me suf gekolfd, gaf borstvoeding door middel van een tepelhoedje en vervolgens vanuit de fles. Maar het ging nog steeds niet van harte. Na 3 weken heb ik besloten te stoppen. Luuk begon te krijsen als hij aan de borst moest, mijn productie liep terug vanwege vermoeidheid en de onzekerheid omdat Luuk zo tegen stribbelde. Het is de moeilijkste beslissing ooit geweest en ik ben er heel erg verdrietig over geweest. Maar het is niet anders, we hebben een verkeerde start gehad. En dat gaat me nooit meer gebeuren. Mocht ik bij een volgende zwangerschap weer diabetes krijgen, waardoor ze in het ziekenhuis al snel willen ingrijpen met kunstvoeding, dan hebben ze pech. Want het gebeurt niet. Ik weet nu dat het ook op een andere manier kan, dus ik zal de volgende keer op mijn strepen staan.

Ik weet natuurlijk dat Luuk ook groot wordt van kunstvoeding. Maar nog steeds voelt het af en toe vervelend om een potje poeder in een flesje water leeg te schudden. Dat is toch geen melk, denk ik dan. Maargoed. Luuk weet inmiddels al niet meer beter en het is ook goed zo. Ik heb mijn best gedaan en heb toch nog 3 weken, op 24 uur na, alleen maar MIJN melk kunnen geven. Iets is beter dan niets.

13. Waar kijk je het meeste naar uit?

Er zijn zoveel momenten waar ik naar uit kijk. Maar vooral naar het moment dat Luuk mij voor het eerst mama gaat noemen. Het begint al vertrouwd te voelen als Joost tegen Luuk kletst en mij dan mama noemt. Maar volgens mij weet je als moeder pas echt dat je mama bent, als je kindje je zo noemt.

Voel je vrij om deze tag over te nemen. Een linkje naar mijn website zou ik erg op prijs stellen en laat je in de comments even weten of je de tag overneemt?