Stenn is geboren met 26 weken

De maand juli was voor mij vorig jaar, op dat moment 24 tot 28 weken zwanger, een heftige maand. Met mijzelf ging het redelijk in die periode, maar er gebeurde van alles om me heen. Dichtbij en iets verder weg, maar twee vroeggeboortes, een stil geboren baby en het overlijden van twee ongeboren baby’s gingen me niet in de koude kleren zitten. Een van de vroeggeboortes was één extreme vroeggeboorte. Silvana is namelijk met 26 weken zwangerschap bevallen. En dat was even niet te bevatten, omdat we maar twee weken na elkaar waren uitgerekend en daar heel pril in onze zwangerschap al leuk contact over hadden gehad. Silvana wil graag haar verhaal delen en heeft ook nog een vraag aan jullie allemaal.

Een fijne zwangerschap

“Mijn zwangerschap verliep perfect. Ik ben niet ziek, zwak of misselijk geweest en ik kon alles nog doen en laten waar ik zin in had. Zo ben ik met 23 weken zwangerschap nog voor twee weken naar Griekenland vertrokken en heb daar echt nog even kunnen ontspannen. De laatste week van de zwangerschap had ik alleen last van veel harde buiken en een mega drukke baby in mijn buik. Ook kreeg ik last van mijn bekken, dus er werd aangeraden om minder te gaan werken. Dit was ook al de bedoeling, maar bleek uiteindelijk toch te laat.”

Menstruatiepijn met 26 weken

“Op vrijdag 29 juli 2016 was ik 26 weken en 1 dag zwanger. Ik stond om 06:00 uur op om te gaan werken en ik voelde direct al een soort van menstruatiepijn. Dat kon natuurlijk helemaal niet, maar het voelde wel hetzelfde. Ik dacht dat dit af en toe normaal zou zijn, dus ben gewoon aan het werk gegaan. Maar het bleef aanhouden. Rond 9:00 uur appte ik mijn moeder en vriend en zij vonden dat ik de verloskundige moest bellen. Zelf vond ik het nog niet echt nodig, maar toch belde ik. En de verloskundige vond het een goed idee om voor controle naar het ziekenhuis te komen. Ik vroeg of ik om 11:00 uur kon komen, zodat ik nog wat werkzaamheden af kon ronden en dit was mogelijk, mits het niet erger zou worden.”

Binnen 20 seconden stonden er 8 mensen om ons heen. Ze maakten direct een echo en ik bleek 3 centimeter ontsluiting te hebben.

Rustiger aan doen

“Iets na 11:00 uur kwam ik aan in het WKZ in Utrecht. Er werd gedacht aan een blaasontsteking, maar dit bleek het niet te zijn. Ik heb een uur aan de CTG gelegen om het hartje van de baby in de gaten te houden en hier was gelukkig niets geks te zien. De pijn en harde buiken zakten af toen ik daar lag. Ik mocht naar huis gaan, als ik maar niets meer zou doen die dag. Normaal gesproken is dat niets voor mij, maar ik heb wel naar het advies geluisterd. Ik kon ook niet anders, want mijn moeder en schoonmoeder zaten er bovenop die dag. Om 17:00 uur belde mijn vriend dat hij met een uurtje thuis zou zijn, zodra ik de telefoon ophing begonnen de pijn en de harde buiken weer. Nog steeds was ik me er niet bewust van dat het wel eens weeën zouden kunnen zijn. Ik heb gewacht tot mijn vriend thuis was en belde toen het ziekenhuis. De verloskundige vroeg me wat ik wilde. Ik wist dat op dat moment niet zo goed, maar mijn moeder en schoonmoeder wilden graag dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Dus ik mocht komen.”

Bloedverlies

“Een ritje van 5 minuten, duurde vanwege de spits 20 minuten. En we hebben nog zo gelachen met zijn tweeën. Grapjes maken over dat je nu maar zal gaan bevallen etc. Eenmaal in het ziekenhuis werden we apart gezet. Er zou zo iemand komen. Ik moest plassen, dus liep naar de wc en ineens voelde ik nattigheid. Ik keek, zag bloed, raakte in paniek en rende terug naar de kamer. Mijn vriend raakte ook in paniek en schreeuwde over de gang. Binnen 20 seconden stonden er 8 mensen om ons heen. Ze maakten direct een echo en ik bleek 3 centimeter ontsluiting te hebben. Onze wereld stortte op dat moment helemaal in elkaar. Gedachtes als ‘dit kan nog helemaal niet’ en ‘het is veel te vroeg, straks red hij het niet, wat moeten we doen? Wat gaat er gebeuren?’ gingen door ons hoofd. We hebben met zijn tweeën heel hard gehuild.”

Weeënremmers

“Vanaf dat moment is het voor mij een grote waas geweest. Ik kreeg weeënremmers, longrijpingsprikjes en magnesium voor de hersentjes van de baby. Het duurde lang tot de remmers hun werk deden. Rond 22:00 uur werd het pas echt een beetje rustig. Door de magnesium was ik even helemaal van de kaart, het leek wel of ik een mega joint had gerookt en helemaal high was. Het leek ook wel 40 graden in de kamer op dat moment. De longrijping zou 48 uur nodig hebben om te werken. Ik vond dat ik dat moest volhouden.

De nacht kwam ik goed door, ik had geen weeën meer. De volgende ochtend voelde ik me fris en fruitig en heb ik mezelf nog opgemaakt. Het was ook nog eens mijn verjaardag! Ik heb nog wat visite ontvangen die dag, tot ik rond 14:00 uur weer weeën kreeg. Vanaf dat moment is het heel snel gegaan. Ik kon het gewoon niet meer tegenhouden. Om 18:00 uur riep ik dat ik de weeën echt niet meer op kon vangen. De arts kwam nog een echo maken en zei dat het toen echt ging gebeuren. Ik heb maar 10 minuten hoeven persen en daar was hij! Ik heb me nog nooit zo sterk gevoeld als op dat moment. Om 18:59 uur werd onze kleine Stenn geboren met een gewicht van 930 gram en hij was 33 centimeter lang.

Op de NICU werken alleen maar engeltjes. Die geweldige mensen hebben me er echt heel erg goed doorheen gesleept.

Mijn vriend heeft gelukkig de navelstreng kunnen doorknippen. En Stenn huilde direct! Ik was zo blij om dat te horen. Dat was een goed teken dacht ik, ik kon nog snel zijn handje 1 keer aanraken en toen stopten ze hem in een plastic zak en namen hem mee naar de reanimatiekamer. Mijn vriend mocht met de kleine mee. In 1 klap was iedereen weg, mijn vriend en mijn kind. Ik lag daar in mijn eentje, met nog amper besef van wat er eigenlijk gebeurd was.”

De eerste weken na de bevalling

“Na de bevalling waren de eerste weken heel onzeker voor ons. We waren iedere dag bang slecht nieuws te krijgen. We waren moe, maar op de een of andere manier konden we toch door. We hebben elke dag in het ziekenhuis doorgebracht. Ik ging er ’s morgens om 9:00 uur naartoe tot 16:00 uur en ’s avonds waren we terug in het ziekenhuis. De eerste weken werkte mijn vriend nog niet en hebben we elkaar goed kunnen steunen. Na een week of drie moest hij toch weer werken en stond ik er min of meer alleen voor. Ik heb weken gehad dat ik iedere ochtend slecht nieuws kreeg. Dat er weer dingen niet goed waren gegaan in de nacht. Elke dag moest ik dit nieuws in mijn eentje aanhoren en het zelf verwerken. Dit is heel zwaar geweest en ik heb me in die periode erg eenzaam gevoeld. Ondanks dat er veel mensen om me heen waren die er dag en nacht voor me wilden zijn. Op dat moment stootte ik ze juist van me af. Ik had het gevoel alles alleen te moeten doen en liet mijn verdriet niet aan ze zien.”

Alles over vroeggeboortes en de gevolgen hiervan, kun je vinden in het Handboek vroeggeboorte. Je vindt het boek hier.

De verpleging op de NICU

“Op de NICU werken alleen maar engeltjes. Die geweldige mensen hebben me er echt heel erg goed doorheen gesleept. Vanaf dag 1 werden we betrokken bij de verzorging van Stenn. Ze gaven ons voor 100% het gevoel dat Stenn daar in goede handen was. Ze zorgden voor de kleine, maar ook een beetje voor ons. Als ik er echt even doorheen zat, dan zagen ze dat en wisten ze me aan het huilen te krijgen. Terwijl ik verder bij niemand mijn verdriet wilde tonen en ik het normaal goed kon verbergen. Ze waren zo hecht betrokken en leefden zo mee. Het was fijn om af en toe even een arm om je schouder te krijgen van iemand die echt ziet wat je doormaakt.”

Van de NICU naar de highcare en naar huis

“Na 9 weken op de NICU is Stenn overgeplaatst naar de highcare in het WKZ. Een hele grote stap voor ons. Op de NICU was er 24/7 een verpleegkundige in dezelfde ruimte als Stenn. Op de highcare liepen er een paar verpleegkundigen van de ene zaal naar de andere zaal heen en weer en ook nog eens verdeeld over veel meer patiëntjes. Ook de verpleging waar we zo’n goede band mee hadden opgebouwd en die wij dus volledig vertrouwden, moesten we gaan missen. Stenn was eraan toe, want anders plaatsen ze een premature baby echt niet over, maar we hebben er wat buikpijn van gehad.

Hij mocht van de monitor af, maar wat nou als hij wel nog eens stopt met ademhalen?

Na twee weken op de highcare, wat ons totaal anders is bevallen dan de NICU, werd Stenn overgeplaatst naar het Diakonessenziekenhuis in Utrecht. Voor ons was dit verder van huis, maar hij was ’te goed’ zoals ze dat dan noemen om in het WKZ te blijven. We vonden het transport doodeng. Gaat Stenn dit wel trekken? Gelukkig is het helemaal goed gegaan. Het was weer wennen aan nieuwe verpleegkundigen en op onze afdeling zat helemaal niemand in dezelfde ruimte, want de verpleegkundige hadden hier in het midden hun eigen post. Als het alarm afging op de monitor kwamen ze even kijken. Dat gaf een heel naar gevoel in het begin. Vooral de laatste dagen voor Stenn naar huis mocht was het naar. Hij mocht van de monitor af, maar wat nou als hij wel nog eens stopt met ademhalen? Dan hebben ze dus niks in de gaten! Wat een stress gaf dat ook. Maar ook hiervoor geldt, Stenn was eraan toe, anders nemen ze dat risico natuurlijk niet. Maar als ouder zijnde was dit heel erg eng.

Het naar huis gaan met Stenn was ook mega spannend. Het was zo eng, maar tegelijkertijd ook zo’n opluchting. We liepen door de gangen naar de uitgang en konden het eigenlijk niet geloven. We hadden voor het eerst na 3,5 maand ons kindje in de maxicosi. We waren voor het eerst met hem buiten en namen hem voor het eerst mee in de auto. Het was zo onwerkelijk.”

Bijna een jaar later

“Op 30 juli wordt Stenn alweer 1 jaar. Het gaat nu gelukkig heel erg goed met hem. Het is heel cliché, maar wat gaat de tijd hard. En al helemaal als je gezegend bent met zo’n mooi wondertje. Stenn heeft zwakke luchtwegen en veel voedingsproblemen gehad door de vroeggeboorte. Maar op deze problemen na is het een gigantisch blije en blakende baby. Hij is gek op dieren en mensen, hij kan enorm flirten. Op straat en in de winkels probeert hij met iedereen oogcontact te maken om ze vervolgens de meest lieve lach van de wereld te geven. In zijn ontwikkeling loopt hij heel erg goed. Natuurlijk doet hij nog niet wat een kind van bijna een jaar normaal gesproken doet, maar dit hoeft ook niet. Tot hij 2 jaar is, mogen we zijn leeftijd corrigeren. Hij kan zitten, sinds afgelopen week tijgeren en wil nu ook al op zijn knieën ervandoor. Super leuk! Hij heeft onlangs een motorische test gehad en hij scoorde hiermee tussen de 50 en 75 punten. 50 is gemiddeld. Onze fysio vertelde dat ze met prematuren blij zijn als ze tussen de 10 en 15 punten halen. Dit soort dingen maken me een enorm trots mama! Dit ben ik natuurlijk ook zonder die punten, maar wat is hij een kanjer zeg!”

Infectie gevaar is heel erg groot bij te vroeg geboren baby’s. Ze zijn zo vatbaar en een verkeerde bacterie kan ze fataal worden.

Een donatie voor babynestjes op de NICU

“Op de NICU worden premature baby’s in de couveuse in een soort van warm nestje gelegd. Een babynestje met kussentjes, om ze een geborgen gevoel te geven en de baarmoeder na te bootsen. Dit doen ze om te proberen de baby’s zich zo comfortabel mogelijk te laten voelen, ondanks dat ze vast zitten aan allerlei beademingsapparatuur, infusen en andere lijnen. Je kunt je voorstellen dat het een enorme klap is voor zo’n kleintje om veel te vroeg uit mama’s veilige buik te komen. Infectie gevaar is heel erg groot bij te vroeg geboren baby’s. Ze zijn zo vatbaar en een verkeerde bacterie kan ze fataal worden.

In de periode op de NICU hebben we gemerkt dat er te weinig van deze nestjes zijn. Stenn lag daarom soms een week in hetzelfde nestje en dit kan natuurlijk echt niet in verband met gevaar op bacteriën en infecties. Daarom zijn mijn moeder en schoonmoeder een actie gestart om geld in te zamelen voor zulke nestjes. En ze willen deze graag aanbieden op de NICU in het WKZ zodat er voor elk baby’tje dat veel kans heeft op overlijden, elke dag een schoon bedje te krijgen is.”

---

Lieve lezers van MamaKletst, ik vraag jullie nooit om een donatie te doen en geef normaal gesproken ook zeker geen podium voor een vraag om een donatie, maar ik heb tijdens de opname van Maik op de medium care vorig jaar oktober, mogen zien hoe belangrijk het is om zeer hygiënisch te werk te gaan op zo’n afdeling. En dat was dan niet eens de NICU met de extreem te vroeg geboren baby’s. Ik vind dit dan ook een heel mooi doel. Het zou helpen als je een (kleine) donatie zou willen doen om deze oma’s dichter bij hun einddoel te helpen.

Doneer op Dream or Donate: Help deze twee oma’s.

Bedankt Silvana, dat jij je verhaal wilde doen. Ik geniet met volle teugen mee van alle foto’s van de kleine Stenn die ik dagelijks voorbij zie komen. En oma’s, veel succes met het behalen van jullie mooie doel!

Zouden jullie dit artikel massaal willen delen om ervoor te zorgen dat het zoveel mogelijk mensen bereikt? Bedankt!