Mijn lieve meiden, jullie zijn nu twee en bijna vier. Wat vliegt de tijd! Iedereen zegt het altijd, maar het is echt waar. Samen met papa zie ik jullie opgroeien. Ik ben trots op de olifantenstappen die jullie samen zetten. Ik zou elke minuut van de dag van jullie willen genieten, maar dat kan niet altijd. Mama moet net als papa aan het werk. Dat is niet omdat ik niet bij jullie wil zijn. Soms word ik moe van die eeuwige tweestrijd in mijn hoofd. Mama zijn en werken, gaat dat wel samen?
In de eerste plaats…
…moeten er natuurlijk centjes verdiend worden. Toen jullie geboren werden, besloten papa en mama samen te blijven werken. Mama niet fulltime, dan zouden we teveel van jullie leventjes missen. Als we ooit een eigen huis wilden, was dat de enige optie. En we bouwen hard aan een spaarpotje, zodat we jullie een goede toekomst kunnen bieden zonder financiële zorgen. We doen leuke dingen en gaan op vakantie. Samen maken we mooie herinneringen voor later. Samen planten we jullie wortels. Wortels op een vaste woonplek, in een eigen huis. Samen van ons eigen huis ons eigen thuis maken. Een fijne en veilige plek waar jullie zorgeloos op kunnen groeien en kind kunnen zijn. Dat er buurkinderen zijn, waar jullie mee kunnen spelen. Ja, we het hier heel goed! En toch komt die tweestrijd soms weer om de hoek kijken…
In de tweede plaats…
…omdat mama gelukkiger is als ze ook werkt. Ja, ik ben zo’n mama. Ik heb de uitdaging in mijn werk nodig en stiekem ben ik een strebertje. Misschien heb ik dat wel aan jullie meegegeven en snappen jullie het op een dag. Ik wil het beste uit mijzelf halen, in de eerste plaats als mama, maar ook in mijn werk. Door te werken word ik een blijere en daardoor betere mama voor jullie, diep in mijn hart weet ik dat. Daar is hij weer, die tweestrijd.
Want waarom is het dan toch zo ontzettend moeilijk om jullie weer naar een oppas te brengen? Als ik ’s ochtends aan het werk moet. Of als ik een keer samen met papa in het weekend iets leuks ga doen en jullie gaan bij opa en oma logeren… tweestrijd.
Wie is die tweestrijd toch?
Ik denk dat mijn tweestrijd bestaat uit twijfel en schuldgevoel. Het gaat er in mijn geval zeker niet om wat anderen zeggen of denken. Het is iets wat ik bijna elke dag ervaar. Doe ik er wel goed aan om mama, medewerker en (hobby)blogger te zijn? Oh ja en daarnaast ook nog echtgenote, huisvrouw, kind, zus, vriendin en… Mis ik niet een heleboel dingen? Wil ik het misschien allemaal te goed doen? Mijn motto is immers: Als je iets doet, doe het goed of doe het niet! Inmiddels lukt mij dat wel aardig. Sommige dingen heb ik los moeten laten. Ook zullen er nog genoeg keuzes gemaakt moeten worden. De eerste jaren waren heftig, maar het gaat steeds een beetje beter. Toch komt tweestrijd nog regelmatig bij mij op bezoek.
Nu jij, lieve Nina, over een klein half jaartje al naar school gaat. Komt het ineens extra hard binnen. Wat word je groot! En wat ben je al zelfstandig! En kleine Sara “BamBam”, mis ik niet teveel van jouw boevenstreken tijdens mijn uurtjes op kantoor? Soms voelt het of ik als mama tekort schiet, maar ik hoop dat jullie weten dat ik er altijd voor jullie ben. Dat, ook als ik aan het werk ben, ik aan jullie denk. En hopelijk neem ik ooit afscheid van tweestrijd en wordt het niet meer dan een oude bekende.
Liefs van jullie MessyMommy, in tweestrijd 4-ever;)!
Foto: Pixabay
Comments