Het verschil tussen mijn kraamweken, de kraamhulp

Wat een verschil kan een kraamhulp maken in die o, zo belangrijke kraamweek? Een enorm verschil! Daar ben ik in de kraamweek bij Maik wel achter gekomen. Ik twijfelde een tijd of ik er wel over wil schrijven, maar buiten dat ik graag nog steeds al mijn complimenten richting de laatste kraamhulp wil geven (en ja, ik weet dat je meeleest Wendy 😉 ), wil ik vooral andere kraamvrouwen behoeden van het type vrouw wat we na de bevalling van Luuk een week lang over de vloer gehad hebben. Een kraamhulp from hell, zo zou je het misschien wel kunnen noemen…. 

Niet in ons eigen huis

Hoogzwanger van Luuk, zou ons huis gerenoveerd worden en werd samen met de woningbouw besloten ons over te brengen naar een chalet op een camping in de buurt. Geen ideale situatie om je kraamweek in door te brengen, maar alles was beter dan in een bouwval te zitten zonder toilet, badkamer en keuken. Het chalet was klein, er waren 2 kleine slaapkamers, een kleine keuken, kleine badkamer en een woonkamer waar we prima met een groepje mensen konden zitten.

Tijdens de moeizame bevalling waren we al aan het grappen met de verpleegkundige, die ook bij ons in de flat woont en dus wist in wat voor puinhoop we woonden op dat moment, dat we straks met een kersverse baby in een caravan zouden zitten. Geen leuk vooruitzicht, maar ik was zo vreselijk ziek dat het vooruitzicht op langer zwanger zijn nog veel erger zou zijn. Schouders eronder en doorgaan dus.

Lees ook: Hechting met je baby, zo belangrijk is het

Naar huis, hallo kraamhulp!

48 uur na de bevalling mochten we naar huis met Luuk. Zo onzeker als de pest, want hallo, hoe moet dat dan met de borstvoeding en hoe moeten we hem überhaupt verzorgen? We hadden in het ziekenhuis best het een en ander geleerd van sommige hele lieve verpleegkundigen, maar in het ziekenhuis is er echt te weinig tijd om alles rustig uit te leggen. Alleen de nachtdienst kwam soms even bij me zitten tijdens de voedingen en eerlijk is eerlijk, dan lag ik toch liever te slapen dan te kletsen. We begonnen dus vanaf 0 en wat waren we blij toen de kraamhulp binnen kwam. Een accurate vrouw die de boel wel even regelde. Luuk’s bedje (een kinderwagenbak, want zijn wieg stond in het huis dat werd gerenoveerd) opmaken, mij van lekkere boterhammen met filet american voorzien en ze was een gezellige kletskous.

De borstvoeding was in het ziekenhuis redelijk op gang gekomen, maar Luuk had wat moeite met aanhappen en daarom maakte ik gebruik van een tepelhoedje, die volgens het ziekenhuis op een hele lastige en ingewikkelde manier op mijn tepel aangebracht moest worden. Deze kraamhulp liet een makkelijke manier zien en in 1,5 uur tijd zat ze al helemaal in mijn hart. Ze was direct, maar heel lief en wist duidelijk heel erg goed waar ze mee bezig was. Na een uurtje werd ik naar bed gedirigeerd, ze stopte me zelfs in! En vertrok niet veel later met het bericht dat haar dienst erop zat en er vanaf morgen een andere kraamhulp zou komen, omdat zij al 8 dagen achter elkaar gewerkt had bij een ander gezin.

Nieuwe kraamhulp: De kraamhulp from hell

En toen begon het. De nieuwe kraamhulp kwam binnen, zij zou de overige 6 dagen komen. Deze kraamhulp was jong, heel erg jong. Ze zat naar eigen zeggen al 10 jaar in het vak, waar ik me weinig bij kon voorstellen, want ze was mijn leeftijd.. En ze had zelf geen kinderen, wel een stiefkind en dat was volgens haar “toch bijna hetzelfde”. Het klinkt misschien gemeen, maar deze kraamhulp kwam op mij behoorlijk dom over. Maar goed, ik wist ook niet wat ik er verder mee aan moest, dus liet het maar over me heen komen allemaal.

Waar de eerste kraamhulp me alle vertrouwen gaf dat Luuk en ik er echt wel zouden komen met de borstvoeding, haalde deze kraamhulp dat direct onderuit. Joost moest op pad, zo snel mogelijk een kolf en flesjes kopen, want dit ging helemaal de verkeerde kant op. Zo onzeker als ik was, geloofde ik dat. Ik moest gaan kolven en in een heel rap tempo moest Luuk grote hoeveelheden voedingen gaan drinken volgens haar. Tussendoor sliep hij alleen nog maar en werd hij aardig geel. Knuffelen was er niet bij, hij moest maar in de kinderwagenbak voor het raam gaan slapen en verder zoveel mogelijk met rust gelaten worden.

Verzorging en controles

Dat een kraamhulp geen huishoudelijke hulp is, begrijp ik. Al zijn er veel gezinnen die daar anders over denken. Dat ze de was bijhouden, je bed opmaken, het toilet en de badkamer schoonmaken zodat dit hygiënisch blijft voor jou als kraamvrouw hoort er wel een beetje bij. Maar bovenal is de verzorging en controles van jou en je baby het belangrijkste wat de kraamhulp doet. Ik was na mijn bevalling, waarbij in 24 uur tijd volgens mij wel 20 mensen mijn punani en blote tetten gezien hebben, alle schaamte voorbij en liet de controles dus gelaten gebeuren. Op een plastic matje op bed liggen, waar de stand van mijn baarmoeder gecheckt werd, de hechtingen nagekeken, want tja er zaten wat wondjes down under en mijn temperatuur moest gemeten worden. Die temperatuur meten gebeurt met een thermometer in je poeperd en waar ik dit in het ziekenhuis allemaal gewoon zelf mocht doen, wilde deze kraamhulp het perse zelf doen.

“Jeetje zeg, ik kan niet eens zien waar het in moet zoveel aambeien heb je!!” was een van de vreselijke dingen die ze tegen me zei. Ik heb een enorm grote waffel en kan heel goed voor mezelf opkomen, maar ja, net bevallen na een zware zwangerschap en dito bevalling was ik heel klein en raakte dit enorm. Iedere dag weer maakte ze opmerkingen over mijn aambeien, of over mijn buikvet die in de weg zat waardoor ze mijn baarmoeder niet kon voelen.

Voor Luuk was ze gelukkig wel heel lief. En voor Joost ook. Joost zat in de laatste periode van dat jaar van zijn studie, was druk met zijn scriptie en moest wat presentaties geven. Ook in de kraamweek. Strak in pak zou hij de deur uitgaan om op school te presenteren en vervolgens zo snel mogelijk weer naar huis te komen. De kraamhulp vond hem wel leuk in pak en overstroomde hem met complimenten, om mij daarna weer te vertellen hoe dik mijn buik en hoe groot mijn aambeien wel niet waren.

Als ontbijt en lunch kreeg ik saaie boterhammen met beleg. Wel filet american, want dat had ik zo gemist. Maar bij vriendinnen zag ik foto’s van allerlei versierd fruit tegen. Ik kreeg een gepelde mandarijn in partjes op mijn bord gekwakt en dat was dat. Er werd totaal geen moeite gedaan. Haar eigen brood smeerde ze niet eens. Dat deed Joost voor haar.

Stilte

Joost deed die week, net als iedere kersverse vader, wat belangrijke dingen. Het aangeven van zijn zoon, de boodschappen, een kolf huren, soms het huis even checken omdat daar nog steeds dag in dag uit bouwvakkers rondliepen om ons huis mooi te renoveren. Ik was dus regelmatig alleen met de kraamhulp en Luuk thuis. Ik keek wat tv, hing op de bank. Gaf Luuk de fles (want uit de borst dronk hij toch niet..) en probeerde soms weer een gesprek aan te knopen met de kraamhulp. Want ook zij zat op de bank. Ja, dat lees je goed. Mijn moeder kwam ’s middags steeds langs om het huishouden te doen, want de kraamhulp deed het niet. Oke, ze haalde heel soms een doekje over het toilet, wilde een keer stofzuigen toen ik van haar moest slapen (dat slapen lukte dus niet), maar verder zat ze op de bank. Met haar telefoon in haar handen een beetje naar de tv te kijken. Bij alles wat ik zei keek ze me aan of ik Chinees sprak en er kwam helemaal niks uit.

Tenzij het over de voeding van Luuk ging. Want hij moest en zou zijn flessen leegdrinken voor hij weer uit de borst mocht drinken. Mijn productie was meer dan op gang, ik kolfde bijna het dubbele dan Luuk nodig had per voeding. Maar hij dronk zijn flessen niet leeg. Achteraf doordat hij veel te veel kreeg. Mede hierdoor werd ik zo onzeker dat de borstvoeding al snel niet goed meer voelde, ik kon er alleen nog maar om huilen.

Als Joost wel thuis was leefde ze helemaal op. Kletste ze de oren van zijn hoofd en vertelde allerlei persoonlijke dingen. Ik vond dat ze met hem liep te flirten en werd daar ontzettend onzeker van. Zeker omdat ze mij tijdens de controles zo naar beneden haalde. Ik voelde me vreselijk. De kraamtranen slikte ik in als zij erbij was en ’s avonds liet ik ze de vrije loop. Joost wist zich er geen raad mee. En zij schreef in het kraamschrift dat ik mijn gevoelens niet toe liet. Dat klopte, als zij erbij was liet ik het inderdaad niet toe. Dat terwijl ik na zoveel stressvolle weken enorm veel te verwerken had.

Ze liet me de urenlijst aftekenen alsof ze iedere dag 8 uur aanwezig was, terwijl ze vaak na 5 of 6 uurtjes alweer naar huis ging. Wat ik niet erg vond, want dan kon de kraamvisite over de vloer komen en werd ik WEL vertroeteld en kon ik praten en lachen. Bij het afscheid zei ze dat ze bij een volgende baby heel graag terug wilde komen. Ik perste er een glimlach uit en dacht alleen maar; Zij nooit meer. Ik heb nog liever geen kraamhulp.

Opnieuw zwanger: Een andere kraamhulporganisatie

Toen ik februari 2016 opnieuw zwanger bleek te zijn, nam ik al heel gauw contact op met 1 van mijn Instagram volgers die kraamhulp is hier in de omgeving. Ze had al eens gegrapt graag te willen kramen bij een volgend kindje en ik besloot haar direct te vragen via welke kraamhulporganisatie ze werkte. Daar schreef ik me in en ik sprak mijn voorkeur uit. Tijdens de intake besprak ik alles wat me de vorige keer zo tegen had gestaan en gaf nogmaals mijn voorkeur uit. De kans dat je als kraamhulp bij een voorkeursgezin kunt komen is niet heel groot, maar ik hoopte dat het toch ging lukken. En dat er anders echt een leuke kraamhulp zou komen. We spraken af dat wanneer dit niet het geval was, ik direct zou bellen om een andere kraamhulp te vragen. In de kraamweek van Luuk wist ik niet dat dit een optie was, had ik dat toen maar wel geweten….

Al op het moment dat ik uitgedroogd opgenomen was in het ziekenhuis, lag er bij thuiskomst een briefje in de brievenbus van onze voorkeurs kraamhulp om me sterkte te wensen. Wauw, wat lief en attent! Het vooruitzicht op een rustige kraamweek in ons eigen huis, gaf me rust en houvast tijdens de pittige zwangerschap. En op het moment dat ik opgenomen werd met een zwangerschapsvergiftiging stuurde ik een berichtje naar de kraamhulp dat de mogelijkheid dat ik snel zou gaan bevallen reëel was. Ze was vrij en zou wachten tot ze bij ons kon komen kramen. Yes!

Een rustige kraamweek in eigen huis

Tijdens de inleiding hield ik haar verder op de hoogte en ook toen mijn vliezen gebroken waren, stuurde ik niet alleen een berichtje naar de familie, maar ook naar de kraamhulp. Mijn zwangerschap en bevalling waren erg medisch, dus ze was niet bij de bevalling, maar op die manier toch een beetje wel. Hoewel de inleiding erg lang duurde, was deze bevalling een cadeautje na de vorige keer. Het verliep zo soepel en snel. Ik was enorm opgelucht toen Maik er was. Dat hij naar de neonatologie moest wisten we min of meer van te voren al, dus ik had daar in eerste instantie weinig problemen mee. Het kon gewoon niet anders. De dagen daarna kwam ik weinig tot rust. Elk moment dat kon, was ik bij Maik of ontving ik kraambezoek (die vervolgens met Joost mee naar Maik gingen om en om). Toen het er even naar uit zag dat we zonder Maik naar huis zouden moeten 3 dagen later, besloot ik om toch kraamhulp te willen ontvangen. Ik had gewoon wat hulp nodig thuis en zou de bezoekjes aan Maik wel om de kraamhulp heen bouwen. Maar gelukkig mocht Maik toch mee naar huis, op voorwaarde dat we zijn bloed meerdere keren lieten onderzoeken om de geelzucht in de gaten te houden.

Een half uur nadat we thuis waren kwam de kraamhulp binnen. Toch gek om elkaar dan in zo’n situatie voor het eerst te zien, als je al een tijd contact hebt via Instagram, maar het voelde al snel vertrouwd. Van het ziekenhuis moesten we die dag vooral nog even doorgaan met voedingen via de fles, omdat de reis naar huis voor Maik al veel zou kunnen zijn. We waren goed voorbereid, Joost had al een kolf gehuurd ’s morgens, er waren flessen en kunstvoeding in huis en terwijl ik op bed lag met Maik, konden we de voedingen makkelijk geven. Ik kreeg vrijwel niet de kans mijn drinken op te drinken, of er stond al een nieuw gevuld glas. Ik kreeg eten, versierd fruit, de badkamer en wc werden gepoetst, de was gedaan, de stofzuiger werd door het huis gehaald en tussendoor was er voldoende tijd om van alles te vragen. Waar ik 2,5 jaar geleden het gevoel had teveel te zijn met mijn vragen, werd nu alles rustig beantwoord.

Bij Luuk heb ik nooit geleerd hoe ik hem in bad kon doen of moest afdrogen. Ik leerde niet hoe ik hem het beste kon omdraaien tijdens het verschonen. En nu wel! Ik leerde toen wel dat ik Luuk tijdens elk slaapje op een andere zij moest leggen (wat dus helemaal niet meer schijnt te mogen, ook toen al niet!) en ik leerde dat het heel belangrijk was te weten wat er binnen kwam bij Luuk. Bij Maik niet, op dag 2 thuis besloten we alleen de borst nog maar aan te bieden en Maik bleek een natuurtalent. De flessen hebben we alleen nog maar aangeraakt om mijn afgekolfde melk in op te bergen (want jeetje, mijn productie kwam op gang hoor!). Maik was tevreden, ik was tevreden. Joost had de tijd om met Luuk dingen te ondernemen. Luuk vond ‘Wenny’ erg leuk en alles liep zoals het hoorde te lopen. Als mijn moeder op bezoek kwam, kwam ze echt op bezoek, ze hoefde niet te stofzuigen of wasjes te draaien, want dat was al gedaan. Ik lag op bed en ook al stond ik stijf van de adrenaline en kon ik niet altijd slapen, ik kwam wel tot rust. En wat heb ik daar van genoten na zo’n stress periode.

Wat was het een contrast, deze kraamweek vergeleken met de vorige keer. En wat heb ik er een spijt van dat ik toen niet gebeld heb om naar een andere kraamhulp te vragen. Het is zo belangrijk om je enigszins goed te voelen tijdens de kraamweek. Stress van een kraamhulp hoort er in elk geval absoluut niet bij. En wat is het jammer dat ik dat toen niet wist.

Hoe heb jij je kraamhulp ervaren?