Voor alles is een eerste keer

Het eerste jaar van je baby’s leven maak je heel veel mee voor de eerste keer. De eerste keer samen thuis, de eerste keer doorslapen, de eerste keer lachen, de eerste keer zitten en zo kun je nog wel tientallen eerste keren opnoemen. Er was een eerste keer die we een behoorlijke tijd hebben kunnen uitstellen. Maar helaas, ook deze eerste keer is inmiddels aangebroken. Luuk moest naar de huisarts.

Nadat Joost en ik al ziekjes waren door een hardnekkige verkoudheid begon ook Luuk van de ene op de andere dag te snotteren. Ik maakte me er niet zoveel zorgen over. Ineens kreeg hij koorts en ik besloot hem nog beter in de gaten te houden. Een paar uur later zakte de koorts weer weg en knapte Luuk duidelijk op. Hij kreeg weer praatjes, wilde spelen en er kon zelfs soms een lach vanaf.

Maar ineens begon hij ook met hoesten. En niet zo’n klein beetje ook. We kochten wat hulpmiddelen. Zoutoplossing om zijn neus snotvrij te maken en Luuf om op zijn borst, rug en onder zijn voeten te kunnen smeren. Iedere avond ging hij trouw in bad met een berg Zwitsal adem vrij badschuim en zo probeerden we de meeste snot en slijm te lijf te gaan. Dat leek aardig te werken. Behalve ’s nachts. De afgelopen nachten heb ik regelmatig een sprintje getrokken naar Luuk’s kamer om hem overeind te helpen zodat hij van zijn hoestbui af kan komen. Met als resultaat dat hij de tweede helft van de nacht tussen ons in ligt op bed om lekker verder te tukken.

Of nou ja, lekker verder tukken. We worden elk uur wakker gemaakt door een hoestbuik welke standaard wordt gevolgd door Luuks gehuil. Het doet natuurlijk hartstikke pijn aan zijn keel. Zielig! Wat drinken of zijn speen wil hij niet op zo’n moment. Het enige dat helpt is lekker in mama’s of papa’s armen liggen.

Toch maar even naar de huisarts om naar zijn longen te laten luisteren. Niet dat we nog langer op deze voet verder gaan en blijkt dat hij weet ik veel wat voor ontsteking heeft die met een klein beetje hulp makkelijk te verhelpen is. Zo gezegd, zo gedaan. We wandelden naar binnen bij de huisarts en werden een kwartier later geholpen. Luuk vermaakte zich dat kwartier uitstekend met naar mensen staren en naar ze te zwaaien. Zwaaien is namelijk Luuk’s nieuwe ding. Dit doet hij de hele dag door, naar iedereen. Zelfs naar mensen op de televisie. Maar goed. De huisarts dus.

Ze luisterde naar zijn longen en bekeek zijn oren van binnen. Dit alles vond Luuk op zich wel prima, maar hij wilde zelf toch ook wel heel graag al die apparatuur aanraken en dit mocht niet van de huisarts. Wat flauw! Zijn longen waren schoon en zijn oren ook. Niets aan de hand. Gewoon een verkoudheid waar hij zelf weer bovenop moet komen. Ze kon niks geven om hem een zetje in de goede richting te geven. Dit is natuurlijk hartstikke goed nieuws. Maar stiekem vrees ik ook voor de nachten die nog komen gaan. Ik ga de komende dagen dus maar elk vrije half uurtje benutten aan een dutje. Hopelijk word ik dan zelf weer een beetje fit. Want op deze manier lukt het me niet echt om op te knappen van mijn eigen verkoudheid.

We sukkelen dus nog maar een poosje door. Maar door deze ellende hebben we in elk geval weer een eerste keer van ons eerste-keren-lijstje kunnen strepen. Een bezoekje aan de huisarts is gebracht. Hopelijk komen we er voorlopig niet meer.