Waarom ik ben gaan bloggen

Op meerdere blogs heb ik dit artikel voorbij zien komen. Het antwoord op de vraag waarom iemand is gaan bloggen. En het leek me leuk jullie hier meer over te vertellen. Ik mag dan wel pas sinds begin mei fanatiek bloggen op MamaKletst. Stiekem blog ik al 11 jaar op verschillende websites en domeinen. Het bloggerswereldje is mij dus niet onbekend.

Web streepje log punt nl

Ooit, heel lang geleden, toen ik nog maar 15 jaar was begon ik met bloggen op een web streepje log punt nl. Volgens mij was het joycevde.web-log.nl. Ik begon een dagboekje bij te houden, knutselde aan de layouts en reageerde op andere blogs. Al gauw was er een vast groepje bloggers waar ik trouw elke dag langs ging. Meiden van ongeveer mijn leeftijd. Die net als ik dagboek stukjes online plaatsten. Ik was best persoonlijk, maar toch ook weer niet. Over de gezondheid van mijn moeder die op dat moment alles behalve goed was heb ik niet geschreven. Blijkbaar was dat toch een stap te ver. Maar ik schreef wel over de avondjes uit in het weekend, dagen op school, middagen met vriendinnen. Waarom ik dan de behoefte had om dit soort dingen op internet te delen? Ik merkte in de puberteit grote verschillen tussen mij en mijn klasgenoten. Op de een of andere manier liep ik verstandelijk wat stapjes voor op de rest en ik miste dus iemand die echt naar me luisterde. Online vond ik dat luisterende oor, of lezend oog, hoe je het maar wilt noemen, wel! Daar is verder niets zieligs aan. En het wil ook helemaal niet zeggen dat ik geen vrienden en vriendinnen had. Maar ik had als 15 jarig meisje al een flinke rugzak en miste in mijn omgeving best wel eens begrip. En online vond ik die begrip wel.

Mijn ei kwijt

Ik wisselde veel van blognaam, niets voelde goed. Zo wispelturig als ik met alles was, was ik dat dus ook met mijn blog. Ik vond het eigenlijk vooral heel erg leuk om met de layout bezig te zijn en mooie websites te maken. In 2007 begon ik dan ook met mijn eigen domein. Ik blogde over heel veel, schreef alles op om maar mijn ei kwijt te kunnen. Helaas heeft dit me een jaar of 5 geleden ook erg in de weg gestaan. Mijn leven lag overhoop en ik moest moeilijke beslissingen maken. Beslissingen waar veel van mijn bezoekers niet achter stonden. En dat, terwijl het heel persoonlijk was. Mijn verhaal kwam op andere websites terecht en ik kreeg allerlei bedreigingen en nare verwensingen in mijn mailbox. Op dat moment besloot ik alles los te laten online.

Ik miste het schrijven

Na een poosje had ik mijn leven weer op orde, ging samenwonen met mijn lieve vent en had een drukke baan. Ik miste het schrijven verschrikkelijk. En dus maakte ik weer een website, op een andere domein. Veel van mijn lezers hadden me blijkbaar gemist, want ze gingen me gelijk weer volgen en plaatsten lieve reacties. Dit voelde goed zeg! Ik schreef en ik schreef. Nooit regelmatig, de ene week plaatste ik 5 blogs, de andere week maar 1. De ene keer een maand niet, de andere keer weken achter elkaar. Maar… Je raadt het al, ook dat domein heb ik niet aangehouden. Maar niet om een vervelende reden…

MamaKletst is ontstaan

Ik raakte zwanger en had ineens enorm veel bloginspiratie. Wat wil je, als je zwanger bent heb je nu eenmaal veel te vertellen over de bezoekjes bij de verloskundige en het groeien van je buik. Vol goede moed begon ik aan MamaKletst afgelopen december. Een dag voor Joost en ik in het geregistreerd partnerschapsbootje stapten. Helaas verliep mijn zwangerschap niet lekker en ik had nauwelijks de energie nog om uit bed te komen. Mijn hoge bloeddruk en de vele ziekenhuisbezoeken zorgden voor extreme vermoeidheid, dus het bloggen stond op een laag pitje. Maar ik kwam terug. Nadat Luuk geboren was begon ik me weer beter te voelen en sinds begin mei dit jaar ben ik vrijwel dagelijks aan het bloggen.

Het succes

Met heel veel plezier schrijf ik dagelijks artikelen voor MamaKletst. Het valt in de smaak, dat moge duidelijk zijn als ik naar alle cijfers kijk achter de schermen. Waar ik vroeger als puber geen idee had waar ik heen wilde met mijn schrijfsels (maar hee, ik was een puber, welke puber weet nou wat ie wil?). Merk ik nu dat ik steeds dichterbij mijn doel kom. Ik weet waar ik naartoe wil met mijn blog en elke dag weer kom ik een stapje dichterbij. Toen ik gisteren ook nog eens de 80 followers via Bloglovin’ haalde, was ik apetrots. Voor de grotere bloggers lijkt het misschien niet veel, maar voor mij is het een enorme mijlpaal. Ik heb niet voor niets begin juli in mijn Day Zero Project als doel gesteld dat ik 75 followers mocht halen voor 28 maart 2017. Dat heb ik dus ruimschoots gehaald!

Bedankt!

Daarom wil ik jullie, stuk voor stuk, ontzettend bedanken. Ik wil jullie bedanken voor de bezoekjes aan mijn website, de lieve reacties, de leuke interactie en bovenal voor jullie wil om mij te volgen. Soms vraag ik me wel eens af waarom jullie me volgen. Wat heb ik te vertellen wat zo interessant is? Ik ben er heel erg nieuwsgierig naar! Laat je het me weten in de comments?