Het is vandaag een speciale dag die is opgericht in 2000, om internationaal begrip aan te kaarten voor deze groep mensen. Begrip, iets waar het in ons land nog steeds op téveel plaatsen aan schort. Maar gezien de internationale dag hiervoor, blijkbaar geen vreemde tendens.
Pas ging er een filmpje viral, waarin je zag hoe een moeder, vader en jong kind worden gered door soldaten uit een vuurgevecht. Heftige beelden om te zien, die eveneens hele heftige reacties losmaakten. Mensen vonden het vreselijk om te zien, hoe dit gezinnetje hulpeloos in een vuurgevecht tegen elkaar aan kroop. Hoe soldaten hun leven waagden om deze mensen hier letterlijk uit te trekken. En het vreemde; dit zijn voor mij vluchtelingen.
Dit zijn de mensen die in dusdanige situaties zijn beland, dat ze hun land ontvluchten. Dat ze ergens anders op zoek gaan naar een voor ons simpele basisbehoefte; veiligheid. Maar het land waar deze veiligheid te vinden is, staat vervolgens ook met gefronst gezicht te kijken. Het blijft een voortgaande discussie, waarvan ik wel eens bang ben dat er altijd een grote groep mensen zal zijn die er zo tegenaan kijkt.
En door vluchtelingen wordt wel eens rotzooi getrapt en hoewel ik dit totaal niet goedkeur, snap ik het wel. Die mensen hebben de hele dag totaal niets omhanden. Geen werk, geen familie of vrienden, geen hobby’s etc. Het zit in de menselijke aard om dan wel wat te gaan zoeken en dan mond ook wel eens uit in negatief gedrag.
Ik begreep laatst wel dat ze met hen aan de gang willen om ze op te leiden tot beroepsgroepen, waar een groot tekort aan is. Dus ze pakken onze banen niet af, zoals velen al snel roepen, ze doen het werk wat wij niet willen doen. En dat lijkt me een goede zaak. Niets is beter voor de integratie, dan een baan en de meekomende zelfstandigheid. Ik hoop dan ook dat deze mensen straks in een positiever licht komen te staan.
Al met al, goed om bij stil te staan. Laten we hopen dat het begrip ook gaat toenemen en dat de benaming ‘vluchteling’, niet meer zo negatief klinkt.