De Timehop app is fantastisch. Iedere dag weer kijk ik even gauw naar wat ik op die dag een jaar (of langer) geleden deed. Toch is het de afgelopen dagen redelijk confronterend om de berichtjes in de app voorbij te zien komen. Waar ik 2 jaar geleden heel druk (en zorgeloos) was met het maken van fotoshoots, was ik een jaar geleden zwanger aan het knokken om ons kleine mannetje vooral in mijn buik te houden. Ik lijk de ziekenhuis momenten helemaal her te beleven en besloot het toch eens van me af te schrijven.
Kleine disclaimer: Het is allemaal goed afgelopen. Maar ben je zwanger en trek je je nare zwangerschapsverhalen aan, lees dan vooral niet verder.
Woensdag 12 februari 2014
Vandaag is mijn allerlaatste werkdag. Na de bevalling heb ik ook niet het plan om weer aan het werk te gaan. Dus het is een raar dagje. Ik ga mijn gastkindjes ontzettend missen en we maken er een gezellige dag van met elkaar. De laatste werkweken ben ik niet heel trouw komen opdagen. Soms moest ik met spoed voor een extra controle naar het ziekenhuis omdat mijn bloeddruk hoog was. Maar tot nu toe mocht ik altijd zonder al te strenge regels weer terug naar huis.
Ik neem me voor om na vandaag extra te gaan genieten van de zwangerschap. Eindelijk. Want dat heb ik wel verdiend na 26 weken overgeven en mezelf erg slecht te voelen.
Vrijdag 14 februari 2014
Gisteravond begon ik weer met overgeven. Daarnaast kwam er vannacht ontzettende hoofdpijn opzetten en heb ik het gevoel dat ik nog meer vocht vast houd dan anders. Mijn vingers tintelen enorm van de hoeveelheid vocht die er omheen zit. Nu had ik al geen slanke vingers, maar ze veranderen nu in dikke worstjes. Dat het er niet uit ziet maakt me niet uit. Maar het voelt niet goed. Ook mijn enkels en voeten doen zeer.
Ik besluit naar de huisarts te bellen. Gewoon om even mijn bloeddruk te laten checken. Ik maak me zorgen. De baby beweegt niet zoals anders en ik ben bang dat er iets niet goed is. Aan de huisartsassistente uit ik mijn zorgen. Ik kan of helemaal aan het eind van de middag, of na het weekend even langs komen. Maar mijn klachten klinken volgens haar niet als een hoge bloeddruk. Als ik haar vertel dat ik sowieso al een hoge bloeddruk heb en ik me gewoon per direct wil laten nakijken zegt ze niets te kunnen doen. Boos hang ik op. En ik bel direct naar het ziekenhuis, waar ik sowieso al onder controle sta. Ik word verzocht om binnen een uur langs te komen. Fijn dat ze mijn klachten daar wel serieus nemen.
Als ik binnen kom mag ik gelijk plaatsnemen in een kamertje. De CTG wordt aangezet en ik krijg banden met kleine apparaatjes op mijn buik. Deze meten de hartslag van de baby en eventuele harde buiken. Gelukkig lijkt met de baby alles goed te zijn. Zijn hartje klopt in elk geval. Beweging zit er alleen nog niet echt veel in. Uiteindelijk blijkt toch de hartslag te hoog te zijn en de verloskundige maakt zich duidelijk zorgen. Ook mijn bloeddruk loopt de spuigaten uit. Ik moet de volgende ochtend voor een extra controle langskomen op de verloskunde afdeling. Ik word bang. In het weekend langskomen betekend dat ze het in het ziekenhuis ook niet helemaal vertrouwen.
Zaterdag 15 februari 2014
Gelukkig is niet heel Utrecht gaan bevallen afgelopen nacht. We kunnen al vroeg in de ochtend terecht, want het is rustig op de verloskunde afdeling. Weer word ik aan de CTG gelegd en ik moet urine inleveren. Dat lukt alleen niet. Na een nacht niet slapen lijkt mijn hele lichaam van slag. De verpleegkundige vertrouwd het niet helemaal en besluit door middel van een catheter toch urine uit mijn blaas te halen. Dit ziet er heel troebel uit. De uitslag is niet goed. Er zitten heel veel eiwitten in. Dit kan duiden op een blaasontsteking (daarom kon ik niet plassen) maar de eiwitten kunnen ook duiden op een zwangerschapsvergiftiging. En dat is geen goed nieuws nu ik nog maar 32 weken zwanger ben.
Ook mijn bloeddruk is veel te hoog. Er wordt besloten om met bloeddrukverlagende medicatie te beginnen en daarnaast krijg ik een sterke antibioticakuur. Ik word vanaf vandaag definitief overgedragen aan de gynaecoloog en ik moet verplicht bedrust houden tot de bevalling start. Ook mag ik met deze medicatie niet meer autorijden. Dat is maar goed ook, want vanaf het moment dat we het ziekenhuis verlaten wordt ik helemaal high van de medicatie. Ik kan niet meer helder nadenken en het enige dat ik wil is slapen. Toch moeten we eerst nog langs de apotheek. Eenmaal thuis gaat mijn lichtje uit. Die nacht slaap ik 10 uur achter elkaar. Dat was al een hele tijd geleden.
Maandag 17 februari 2014
Vandaag hadden we al een afspraak voor een groeiecho. Gewoon uit voorzorg. Daar keken we heel erg naar uit. De afgelopen 24 uur heb ik urine opgevangen voor een uitgebreide check. Dit mogen we gelijk naar het laboratorium brengen. Dan kunnen ze het vast nakijken terwijl wij wachten op de echo en het gesprek met de gynaecoloog. De groeiecho is prima. Wel heeft de baby een iets groter buikje. Maar de echoscopiste vindt dit geen slecht nieuws, nu ze in het systeem leest dat ik waarschijnlijk een zwangerschapsvergiftiging heb. Hij kan alle reserves nu goed gebruiken. Ze wenst ons veel succes en samen lopen we naar de wachtkamer.
Daar worden we even later binnengeroepen. Ik zie vrijwel direct aan het gezicht van de gynaecoloog (in opleiding) dat de uitslag van mijn urine niet goed is. Hij verteld het direct. Er zijn teveel eiwitten gevonden. Ik mag niet meer naar huis, maar moet direct naar boven om opgenomen te worden op de zwangere afdeling. Ik heb een zwangerschapsvergiftiging en moet me voorbereiden op een vroeggeboorte. Daarnaast komen er nog allerlei nare mogelijke complicaties voorbij (een beroerte, epilepsie en andere ellende), maar ik luister al niet echt meer. Ik ben verdrietig. En bang tegelijkertijd. Maar ergens hadden we er ook rekening mee gehouden.
Na een rondje bloedprikken installeer ik me op mijn ziekenhuis bed. Hier zal ik dus op blijven liggen tot de bevalling gaat beginnen, of er in elk geval gaat worden ingegrepen. Ik kijk om me heen in de vreselijke saaie kamer en besluit het wat op te vrolijken met haakwerkjes, die Joost me mag komen brengen later die dag. Ik besluit er het beste van te maken. Na de intake met de verpleging krijgen we de vraag of we een rondleiding willen op de neonatologie. Zodat we alvast kunnen zien wat ons (waarschijnlijk) te wachten staat. Dit willen we wel. We kunnen maar beter voorbereid zijn. Wel schat ze in dat onze baby na de geboorte al naar de medium care mag. Dat is goed nieuws op dat moment. Joost besluit naar huis te gaan, dan kan ik wat slapen. De zaalarts beloofd na een kort gesprek en de mededeling dat ze wil dat ik toch de volgende ochtend nog een suikertest doe vanwege het vergrootte buikje van de baby, later nog langs te komen.
Dit doet ze ook. 2 uur later komt ze lachend de kamer in met heel verrassend nieuws. Ik mag naar huis. Ik heb toch ineens geen zwangerschapsvergiftiging. En ja, die bloeddruk is wel extreem hoog, maar die moeten ze gewoon goed in de gaten houden. Ik bel Joost en hij komt me ophalen. Verbaasd en verslagen zitten we ’s avonds op de bank samen. Eerst is er sprake van een vergiftiging en een vroeggeboorte en nu is alles een groot raadsel.
Volgende week komt het vervolg op deze rare wending…
Wat baal je dan als mensen elkaar zo tegenspreken..
Ja, dat was misschien nog wel het ergste van allemaal. Dat we geen moment het gevoel hadden weten waar we aan toe waren. Dat sloopt enorm!
Gelezen en zwanger (lol, ja echt), en vond je verhaal “meevallen” hoor. Maar misschien ben ik er gewoon niet zo gevoelig voor. Goed dat je erover bent gaan schrijven! <3
Enfin; het verhaal zélf voor jou destijds viel natuurlijk niet mee. Wat lijkt het me vreselijk dat je het ene moment denkt dat je kind te vroeg komt vanwege de zwangerschapsvergiftiging, en vervolgens mag je naar huis met "niks". Wat moet je van links naar rechts zijn gegooid zeg. We hebben elkaar tijdens je zwangerschap niet gesproken dus ik ben benieuwd of dat in de volgende blogs nog wordt opgehelderd door de artsen.
Fijn dat het meevalt 😉
Maar inderdaad. We werden flink heen en weer gesmeten met ons gevoel. Niet weten waar je aan toe bent is echt verschrikkelijk.
Ik ben benieuwd naar de rest, hoewel ik het al wel een beetje weet, toch ‘leuk’ om te lezen. Em van je af te shrijven lijkt me ook fijn trouwens!
🙂 Ja het van me af schrijven is heel fijn. Ik ben blij dat het me nu eindelijk lukt. Dat betekend denk ik dat ik het een plekje aan het geven ben (en wellicht langzaam aan weer een volgende zwangerschap aan ga durven)
woow klinkt heel bekend allemaal ..
ik had met 27 week al zwangerschapsvergifiting en met 32 week leek fynn al te komen
gelukkig met een dosis medicatie vol kunnen houden tot 37 week
Niet fijn dat het herkenbaar is voor me, maar toch merk ik dat het goed is dat er herkenning is. Zwanger zijn is niet alleen maar rozengeur en manenschijn.
Luuk bleef gelukkig ook tot 37 weken in mijn buik zitten. Daarna moest er echt ingegrepen worden.
Was luuk ook heel klein ?
Fynn was echt mini !
Nee, Luuk was normaal formaat. Hoe dat kwam, wordt in de volgende update uitgelegd 😉
Ik ben heel benieuwd naar het vervolg van dit verhaal. Ben zelf 31 weken zwanger en enkele weken geleden had ik ook een verhoogde bloeddruk, sterretjes voor mijn gezicht en voelde ik me heel lusteloos, uiteindelijk naar het ziekenhuis voor een bloed en urine onderzoek en een groei echo. Gelukkig kwam er niets uit, maar de angst is niet meer weggegaan. Ik kan niet wachten tot ons kindje gezond op de wereld gekomen is, ik vind het maar niets dat ik er geen controle op heb.
Ik kan het me helemaal voorstellen. Toch is die angst ook niet goed. Als je echt bang bent, neem dan vooral contact op met het ziekenhuis (of je verloskundige). Daar zijn ze voor. Misschien kunnen ze je toch meer gerust stellen. Veel succes de laatste weekjes!
Wat een heen en weer geslinger! Natuurlijk fijn dat je dan toch naar huis mag, maar ik zou heel ongerust naar huis gaan en het voor geen meter meer vertrouwen 🙁
Dat was exact het gevoel dat we hadden. We vertrouwden het voor geen meter meer. Het enige waar ik op kon vertrouwen was de beweging in mijn buik, maar ook die liet regelmatig te wensen over.
Jeetje wat een verhaal!
Lekker tegenstrijdig ook dat je eerst wel een zwangerschapsvergiftiging hebt en dan weer niet!
Ik ben erg benieuwd naar het vervolg!
Ja het was heel tegenstrijdig en daardoor verwarrend. Volgende week vrijdag komt deel 2 online 🙂
Dat is wel een erg rare wending! benieuwd naar je volgende updte