Levi en ik lopen over straat. Hij wil iets wat op straat ligt oprapen. “Bah”, zeg ik, “Laat dat maar liggen, het is afval!” ’s Avonds vertel ik het voorval aan mijn manlief. Ik vertel hem dat ik eigenlijk schrok van mijn eigen reactie. Want mijn tweejarige peuter wil afval oprapen, had ik dat, achteraf gezien natuurlijk, niet gewoon samen met hem in de prullenbak moeten gooien? Iets met het goede voorbeeld enzo?
Soms is de autisme van mijn oudste zoon een zegen. Wanneer je hem (eindelijk!) iets hebt aangeleerd, blijft hij dat vrijwel altijd vanzelf doen. Het lijkt af en toe bijna op het programmeren van een computer. Op het moment dat ik dit artikel schrijf zit hij tegenover me. “Gooi jij weleens afval op straat?”, vraag ik hem. “Nee, nooit”, is zijn antwoord. En ik weet dat ik er in dit geval blindelings vanuit kan gaan dat hij de waarheid spreekt. Ik heb hem namelijk geleerd dat je afval netjes in een prullenbak gooit. Is er geen prullenbak in de buurt? Prima, dan hou je het bij je totdat je thuis bent! Zo simpel is het.
Onze flat staat langs een looproute van middelbare scholieren. Ze lopen van school naar de supermarkt en weer terug. Ondanks dat de route voorzien is van voldoende prullenbakken, is de weg regelmatig bezaaid met plastic zakjes en andere soorten afval. Hetzelfde geldt voor de prachtige, relatief nieuwe speeltuin tegenover onze flat. Die trekt, naast hangjongeren, blijkbaar ook zwerfafval aan. Je zou bijna zeggen dat het zonde is van al die prullenbakken die ze hebben geplaatst, maar goed.
Gooide ik vroeger nooit wat op straat? Ja, ik heb me daar ook zeer zeker schuldig aan gemaakt. Op de één of andere manier voelde dat heel stoer ofzo. Maar al snel voelde het ontzettend fout om zo achteloos met het milieu om te gaan. Op school leerde ik namelijk over de gevolgen van al het zwerfafval en hoe lang het duurt voor iets helemaal vergaan is. Als het überhaupt vergaat. Toen was de lol er helemaal wel af.
Staan onze kinderen nog wel voldoende stil bij de gevolgen van al het zwerfafval wat ze op straat deponeren? Of zouden ze gewoon last hebben van een ‘overkill’ aan informatie? Een kwestie van door de bomen het bos niet meer kunnen zien. Ik bedoel, wanneer de mensheid weigert te veranderen, is het nog maar afwachten hoe lang onze planeet het volhoudt natuurlijk. Want als volwassenen al niet willen veranderen, waarom zou een puber dan nog moeite doen?
Goed geschreven Gera. Tja nu Trump een streep door het accoord heeft gehaald lijkt het allemaal een druppel op de gloeiende plaat. Als iemand en een land zo machtig al schijt heeft aan ons milieu. Waarom zullen wij het nog doen. Ik heb de ontbossing in Borneo van dichtbij gezien. De gevolgen er van. De natuur moeten we koesteren. Voor zorgen. Zodat onze kleinkinderen nog kunnen leven. En dat begint bij de opvoeding.
Wij scheiden ons afval al jaren. Verder ben ik het met je eens dat er eens niet zo gehamert moet worden op rekenen (vooral). Taal vind ik wel een belangrijk vak. Hier krijg je dagelijks mee te maken. Meer dan met rekenen, tenzij je natuurlijk aan het werk gaat hiermee.